FELIX HAMMER:
Redder* in den nood
DOOR LAURENCE KIRK
18
ONZE VERVOLCROMAN
Felix Hammer, de wijsgeerige „huwe-
lijksmakelaar" van een zeer bijzonder
soort, speelt in onzen nieuwen vervolg-
roman de rol van een volwassen
Cupido, die menschen bij elkaar
tracht te brengen, die bij elkaar
hooren, maar anderen, die niet voor
een huwelijk geschikt zijn, van elkaar l
tracht te verwijderen. Deze opgave
brengt, zooals men zich kan voor-
stellen, tallooze verwikkelingen met
zich mee, die echter voor alle par-
tijen goed afloopen, zoodat de goede
„hij" de goede „zij" krijgt. En daar j
gaat het ten slotte maar om. Dit
grappige verhaal zal naar wij ver- j
trouwen ongetwijfeld in den smaak
van onze lezers vallen.
EERSTE HOOFDSTUK
Op de deur van ondoorzichtig glas, die de bij
zonder knappe secretaresse voor sir Hum
phrey geopend had, stonden drie woorden.
In het midden was met groote zwarte letters de
naam Felix Hammer geschilderd en verder bescheiden
beneden rechts in den hoek: „Deskundige." Maar
nergens was een aanwijzing te vinden omtrent het
soort zaken, waarin mr. Hammer blijk gaf van zijn
deskundigheid.
Terwijl de deur aehter hem gesloten werd, wierp
sir Humphrey een snellen blik op het kleine, rond-
achtige mannetje, dat met een stralenden glimlach
achter zijn bureau opstond om den bezoeker te ver
welkomen. Jacquet. Grijs zijden plastron. Slob
kousen. Een bloem in zijn knoopsgat! Die man gaat
vast naar een bruiloft, dacht sir Humphrey, zoo kleed
je je toch niet aan om op je kantoor te zittenHij
had hem nog nooit te voren ontmoet, en toch was
liij eenigszins in de war, toen hij op den man toetrad
en hem de hand schudde. Op één of andere wijze
kwam hij hem bekend voor. Heel bekend zelfs! O,
nu weet ik wat het is. CupidoEen volwassen Cupido,
die aangekleed is voor één of andere maatschappe
lijke functie. Dat ronde cherubijnengezichtje was
onmiskenbaar, zelfs met dien hoornen bril voor zijn
heldere oogjes. Het was een gezicht, dat gewoonweg
verzadigd was van optimisme, hetzelfde min of meer
zorgelooze, zich weinig om de gevolgen bekom
merende optimisme, waar Cupido zoo bekend om is.
Nadat sir Humphrey den stoel genomen had, die
hem aangeboden was, bleef hij doelloos de kamer
rondstaren, bijna verwachtend, dat hij een bundel
pijlen op den kapstok of in de prullenmand zou
ontdekken, totdat hij merkte, hoe mr. Hammer
voorover leunde, zijn vleezige handen op het blad
van zijn bureau gevouwen.
„En, sir Humphrey, waarmee kan ik u van dienst
zijn?"
Sir Humphrey kwam tot zichzelf.
„Ik weet het nog niet," antwoordde hij naar
waarheid. „Om u de waarheid te zeggen heb ik alleen
maar zoo in het algemeen van u gehoord."
„Ah, een vriend zeker?"
Juist. Lord Ayloner heeft met mij over u ge
sproken."
Het noemen van dezen naam veroorzaakte een
glans van voldoening in mr. Hammer's oogen. Hij
was weer Cupido van top tot teen. Cupido bij de
herinnering aan een genoeglijke schietpartij.
„O ja," mompelde hij zelfvoldaan, „ik heb een
aardig werkje voor hem opgeknapt. Een heel aardig
werkje. Heeft hij n de bijzonderheden daarvan ver
teld!"
„Geen enkele," zei sir Humphrey. „Ik weet er
nog zoo goed als niets van."
„Maar lord Ayloner was meer dan tevreden, niet
waar!"
„O, zeker. Juist omdat hij zoo enthousiast was,
ben ik u komen opzoeken. Is het waar, dat n zijn
dochter voor een bijzonder ongewenschte gehechtheid
behoedde?"
„Volkomen waar, sir Humphrey."
„En denkt u, dat u zooiets nog eens zou kunnen
doen?"
„Steeds opnieuw, steeds opnieuw, sir Humphrey.
Het is mijn vak."
Sir Humphrey keek hem onderzoekend aan en
wachtte even. Het was geraden wat voorzichtig te
zijn met dezen vriend, meende hij. Wel wat al te
zeker van zichzelf, net als de echte Cupido! Aan den
anderen kant had Ayloner zich nu niet bepaald be
klaagd.
„Het is heel goed mogelijk, dat u mij van dienst
kunt zijn," zei hij voorzichtig. „Maar voor we verder
gaan, zou ik wel iets meer van uw systeem willen
weten ten minste, als u er een bepaald systeem
op na houdt."
Mr. Hammer was vol bereidwilligheid.
„Zeker, zeker," antwoordde hij vriendelijk. „Om
u de waarheid te zeggen, is het zoo eenvoudig, dat
ik het nauwelijks een systeem mag noemen. Maar
't zal me een vreugde zijn, het u uit te mogen leggen.
Laten we een typisch voorbeeld nemen. Een meisje
van goede familie, dat gunstige financieele vooruit
zichten heeft, vat genegenheid op voor een on
gewenschte partij. Wat is de normale geneeswijze?
Zes maanden naar het zuiden of een reis om de
wereld. Dat kost zes- tot tienduizend gulden en
gewoonlijk komt ze koppiger terug, vaster besloten
dan ooit om met den man van haar keuze te trouwen.
Maar wat doe ik? Ik laat mijn lokvogel in haar
nabijheid op en in zes weken is de zaak in orde,
tegen een kwart van de kosten."
„Zei u een lokvogel?" informeerde sir Humphrey
beleefd, maar mr. Hammer scheen die vraag niet
gehoord te hebben.
„En ook zoons kunnen je heel wat last bezorgen,"
vervolgde hij haastig. „In mijn tijd was het meestal
een juffrouw uit een bar of een meisje van het ballet.
Maar dat is allemaal anders geworden. Droevig!
Droevig hoe de tijden veranderen. Ikzelf heb altijd
een zwak voor bar meisjes gehad, maar dat beroep
schijnt niet meer te zijn wat het geweest is. Het is
verbazingwekkend op welk soort meisjes de jongelui
tegenwoordig verliefd worden. IT kunt het gelooven
of niet, maar ik heb nog niet lang geleden een
alleraardigsten jongen moeten afhouden van een
huwelijk met een ex-kampioene in het speerwerpen."
„In zoons stel ik op het oogenblik niet zoo'n
belang," merkte sir Humphrey droogjes op. „Maar
ik zou in de eerste plaats willen weten wat u onder
een lokvogel verstaat."
Mr. Hammer gaf prompt antwoord. „Wat ik
bedoel," zei hij, „is eenvoudig dit. Ik laat iemand
komen, die honderdmaal aantrekkelijker is dan
degene, waar het meisje of de jongen verliefd op
geworden is. Denkt u nu niet, dat ik in liefdes
aangelegenheden een cynicus ben. Integendeel, ik
geloof oprecht in de liefde. Ik werk uit liefde voor
de liefde. Maar verliefdheid is geen liefde. Het is een
ziekte, een catastrophe soms. en het is altijd puur
toeval als het goed afloopt. Mijn systeem is gebaseerd
op een eenvoudige overweging: namelijk, dat de
men8cli, op zoek naar een huwelijkspartner, instinc
tief naar de aantrekkelijkste, de verstandigste, de
begeerenswaardigste verlangt, die onder zijn bereik
komt. Maar mijn systeem is tevens gebaseerd op
de veel voorkomende menschelijke denkfout, dat de
eerste, waar men verliefd op wordt, ook de aantrek
kelijkste, de verstandigste en de begeerenswaardigste
moet zijn. Het eenige wat ik dus te bewijzen heb is:
dat de aangebedene in kwestie minderwaardig is en
zoodoende wordt voor de toekomst onherstelbare
schade voorkomen."
Sir Humphrey keek hem nogal twijfelend aan. Er
zat inderdaad een kern van waarheid in hetgeen
hij zei. Maar was die kern groot genoeg? Was
het niet gewoon weer één van die theorieën,
die op papier prachtige resultaten gaven, maar
in de werkelijkheid niet opgingen? Hij vroeg zich af
hoe hij op een fatsoenlijke manier weg kon komen,
toen de deur plotseling open ging en de knappe
secretaresse bevallig binnenkwam, een aantal pa
pieren op het bureau legde, hem vriendelijk toelaehte
en daarop verdween.
Toen hij er later over nadacht, vroeg sir Humphrey
zich af of dit bij toeval gebeurd was of dat mr.
Hammer misschien een geheim signaal ter beschik
king had om dit verrukkelijke schepseltje binnen te
laten komen. In elk geval was het resultaat over
weldigend. Men hoefde maar één blik aan dit char
mante en- heerlijke visioen te wijden om in te zien,
dat mr. Hammer's systeem vele mogelijkheden bood.
Sir Humphrey leunde snel voorover toen de deur
weer gesloten was.
„Is die jongedame één van uw lokvogels?" vroeg
hij.
Maar mr. Hammer schudde zijn hoofd. „Neen,"
zei hij. „Ik heb haar éénmaal een kans gegeven, maar
ze had geen succes. Kijkt u eens, sir Humphrey, in
zaken als deze zijn hersenen nog van grooter belang
dan schoonheid. De eerste eisch is een volmaakte
techniek. Ik wil heelemaal niet beweren, dat het
principe van mijn systeem oorspronkelijk is. U weet
even goed als ik, dat sedert het begin der beschaving
ouders getracht hebben hun kinderen af te houden
van een ongewenschte liefdesaffaire door voor een
plaatsvervanger of plaatsvervangster te zorgen. De
reden, waarom zij gewoonlijk gefaald hebben, is hun
onvermogen den geschikte te vinden. En hier begint
mijn taak. Het is mijn beroep. Voor élk geval bestaat
een geschikte plaatsvervanger."
„En garandeert u hem te kunnen verschaffen?"
vroeg sir Humphrey.
„Hem of haar," verbeterde mr. Hammer hem zoet
sappig. „Maar ik kan natuurlijk geen garantie geven
aangaande het resultaat. We hebben nu eenmaal
met menschen te doen. En menschen zijn onbereken
baar."
„O juist."
„Aan den anderen kant kan ik in drieëntachtig
en een half procent van de gevallen op succes bogen.
U zult het met me eens zijn, dat dat geen slecht
percentage is."
„Ongeloofelijk mooi zelfs!" zei sir Humphrey
hartelijk. „Maar vertelt u mij eens hoe u later te
werk gaat. Ik bedoel, veronderstel, dat uw plaats
vervanger tusschenbeide is gekomen en succes heeft
gehad en de liefde vaneh, de patiënt heeft
overgeheveld op zichzelf, hoe speelt hij het dan klaar
zich weer los te maken?"
„Dat," antwoordde mr. Hammer oprecht, „kan
hoogst onaangenaam zijn. Maar het hangt hoofd
zakelijk af van de keuze van het juiste oogenblik.
Want er is altijd een oogenblik, waarop de patiënt,
zooals u die noemt, heeft ontdekt, dat de eerste
liefde een bevlieging was, zonder nog ernstig verliefd
te zijn op den plaatsvervanger. Mijn agenten zijn
bijzonder bekwaam in de vaststelling van dat oogen
blik en handelen dan naar voorschrift. De patiënten
worden achtergelaten in 'n staat van wantrouwen en
genezing en het duurt eenigen tijd voor ze weer
verliefd worden. En zoo moet het juist zijn. Want alle
moeilijkheden zijn ontstaan, doordat de patiënt
verliefd werd vóór hij of zij er rijp voor was."
Sir Humphrey staarde mr. Hammer aan. Een
gevaarlijk mannetje, dacht hij. Maar volkomen op
recht. Volkomen eerlijk. Hij gelooft werkelijk in wat
hij doet. En is hij wel gevaarlijker dan die horde
van psychologen, die, als je delirium tremens
krijgt of je vrouw vermoordt, dat alles wijten aan
het feit, dat je een witte kip 'n andere hebt zien pik
ken toen je zes jaar was? Nog steeds besluiteloos ten
aanzien van zijn eigen probleem, bleef sir Humphrey
doorpraten om tijd te winnen. „Het is allemaal erg
interessant," zei hij. „Maar zegt u me dit nog:
neemt u het ook op u, goede huwelijken tot stand te
brengen in plaats van slechte te verhinderen?"
Mr. Hammer's gezicht, dat eenigen tijd ernstig