AKKERTJES
ENüW0/
AKKERTJE
KOOPOPUWZEEPBONNEN
SUNLIGHTZEEP
NAMENS HET COMITÉ
fjjj K
verdrijven
onrust en
gejaagdheid
koriom
Neem
n
De Neder/andsche Pijnstiller
EEN HEEL PAK SLECHTS 13 CT.
VERKRIJGBAAR OPTWEE BONNEN
10
2 stuks - 2 stuivers
13 stuks - 12 stuivers
alle nare gevolgen van
dezen spannenden tijd
Neem 'n „AKKERTJE", dan
komen Uw zenuwen tot
rust, waardoor Gij weer
kunt slapen en overdag
Uw bezigheden verrichten
Vervolg van blz. 8
j dominee de zaak binnenkwam en naar wegkuste. Ze liet de kleintjes elkaar een
den hoek liep, waar Bailey aan zijn jour- hand geven en een reidans uitvoeren,
naai zat. dien ze op de een of andere mauier uit 't
„Lekker frisch, vindt u niet?" vroeg aamborstige harmonium wist te krijgen.
Alfred. Die vraag had hij dien ochtend Toen begon ze van voren af aan, door
aan al zijn klanten gesteld, en de pre- meneer Chippendale te kussen, en
dikant voelde, dat 't maar zoo'n alge- heusch, hij keek nu veel minder ver
meenheid was. Niettemin was hij zoo strooid dan gewoonlijk,
dapper te schertsen, dat hij hest tegen 't Feest duurde nog voort, toen de
een paar graden warmer kon. De koop- knecht van Bailey kwam met de kolen,
man keek hem met een onbewogen ge- „Daar zult u niet lang mee doen, met dit
zicht aan. Meneer Chippendale raakte weer," merkte hij op, maar meneer
een beetje van zijn stuk. „Ik zou eigen- Chippendale antwoordde: „Lang ge
lijk nog wat kolen moeten hebben," noeg!" met een zorgeloosheid, die hem
vermande hij zich. - zelf verbaasde. Hij had den vorigen
„Hm!" bromde Alfred, zijn boek avond bij den voorzitter van den kerke-
doorkijkend. „Alles alweer op?" Hij raad zijn ontslag ingediend, en hij liet
ging met zijn potlood langs een rijtje zoowaar de schuif van de kachel open,
cijfers. „October tien, twaalf tontoen hij naar bed ging.
U kunt er niet komen, is 't wel?" Den volgenden morgen echter begon hij
Meneer Chippendale begreep hem, en over die 293.30 te denken. Die moes-
kreeg een kleur. Maar hij had den voor- ten betaald worden, voor hij uit White-
zitter van den kerkeraad voor zich, en ridge vertrok. De Calif omische gemeen-
hij dacht aan zijn vrouw en de kinder- te bekostigde de verhuizing, maar van
tjes- dat geld kon hij Bailey natuurlijk niet
„Nee," zei hij. „Dertienhonderd dol- betalen dan kon hij geen spoor-
lar, en dan in zoo'n duur huis moeten kaartjes koopen. Herhaaldelijk over-
wonenik zie geen kans om er te dacht hij de financieele positie van. al
komen." zijn bloedverwanten, maar voorzoover
Alfred knikte grimmig. „Dat dacht hem te binnen wou schieten, was er nog
ik al-" nooit een Chippendale geweest, die
„Er is me gezegd toen ik hier kwam," iemand 300 tegelijk kon leenen. Even
hernam de predikant, met nog vuriger dacht hij, met schroom, aan mevrouw
kleur, „dat mevrouw Torrington er over Torrington, maar toen herinnerde hij
dacht een fonds te stichten, om de on- zich, dat die den winter in Egypte door-
kosten van zoo'n groot huis te bestrijden, bracht. Er ging een week voorhij. Alfred
Als de verwarming er niet was...." Bailey belegde een vergadering van den
Alfred viel hem heftig in de rede. „Dat kerkeraad wegens de aanvraag om ont-
zijn haar zaken. Ze heeft zich bedacht, slag van den predikant, en meneer Chip-
Maar daar gaat 't nu niet om, meneer pendale begon aan zijn afscheidspreek
Chippendale. Weet u, waar 't wél om te werken, maar dag en nacht voelde hij
gaat? We zijn bang, dat u niet sparen zich, ondanks zijn rooskleurig vooruit-
kunt. We kunnen hier geen dominee zicht, gedrukt en gefolterd door de
hebben, die zijn rekeningen niet be- gedachte aan die onbetaalde rekening,
taalt." Hij was niet de eenige, die zich er zorg
Nu werd meneer Chippendale bleek, over maakte. Alfred Bailey piekerde
Hij zette den kraag van zijn afgedragen alle avonden over die 8 293.30, als hij in
overjas op. „Hoeveel ben ik u schuldig, de huiskamer zijn sokken zat te warmen,
meneer Bailey?" vroeg hij koel. Elvira vroeg zich af, wat hij zou heb-
De koopman nam 'n netjes geschreven ben, maar de vrekkige oude koopman
rekening van een stapeltje. „$284.30," was niet gewend haar, of wie ook, te
antwoordde hij, schijnbaar niet merkend raadplegen. Geen inenscli in Whiteridge
hoe hij den sjofel gekleeden heer had wist iets van de schuld van meneer Chip
gekwetst. „Daar is die laatste bestelling pendale; toen Alfred had gezinspeeld op
niet bij." het algemeen ongenoegen over een
„Zet u daar maar voor één ton in predikant,, die niet sparen kon, had hij
plaats van tien," zei de predikant. alleen namens zichzelf gesproken. Het
„Zooals u wilt," antwoordde Bailey, nieuws van zijn ontslagaanvraag was in
„Dan wordt 't 8 293.30. De kolen zijn het stadje met oprechte treurnis ont
weer opgeslagen." vangen. Elvira Bailey wist niet goed,
Meneer Chippendale keerde zich om en welk gevoel in haar bovendreefboos-
ging. Hij was een tikje duizelig, en was heid op de gemeente in Californië, die
althans ditmaal blij, dat de wind zoo hun dominee weghaalde, of zelfopoffe-
snerpte. Ze moesten natuurlijk weg uit rende vreugde, omdat hij een beter kli-
Whiteridge; dat had Bailey, als voor- maat en een grooter inkomen kreeg. Zij
zitter van den kerkeraad, hem te ver- wond zichzelf op met plannen voor een
staan willen geven. Maar hoe kónden ze afscheidssouper en een huldeblijk aan
weg? Waar moesten ze heen? Wat zou den predikant, maar dorst er niet over
zijn vrouw wel zeggen? te beginnen, uit angst, dat haar vader er
Hij vond zijn tengere vrouwtje in tegen zou zijn. Toch liet haar genegen-
tranen, zooals wel meer gebeurde, als de heid voor den man, die scheiden ging,
kleintjes om haar heen dartelden, maar haar geen rust, en op een avond kwamen
nu waren het tranen van vreugde. Ze haar lippen bevend van elkaar, om het
had de post ingezienen het onver- plan uit te spreken, toen Alfred met een
hoopte „beroep" was gekomen maan- klap de voorpooten van zijn stoel tegen
den te voren een kansje geweest, maar den grond bracht en mot genoeglijke
sindsdien een luchtkasteel, gelijk voor opgewektheid zijn voeten in zijn sloffen
de Chippendales zoovéél een lucht- stak. Er was hem een manier binnen-
kasteel was gebleven of geworden het geschoten, om aan die 293.30 te
beroep naar een gemeente in 't zuiden komen.
van Californië, waar het salaris twee- Elvira keek vragend op. „Wat is er,
duizend dollar was, en de gemiddelde vader?"
temperatuur 68° Fahrenheit, zomer en „Niets," zei de koopman. „Ik zat
winter! Zij duwde hem 't papier in alleen even te denken over den dominee,
de hand, en nam "t hem weer af, toen 't Staat misschien beter, dacht ik, als de
hij 't nog maar half uit had, en begon er menschen hier hem een soort afscheids-
uitgelaten mee te zwaaien. Toen deed ze, geschenk gaven, je begrijpt me wel.
alsof ze al zijn grijze haren één voor één om te bewijzen, dat er aan geen van
