Blondona
NAMENS HET COMITÉ
m
MONT
BLANC
alles
RUNETTA
14
9Jb ten (AaticPi
op, mijn, hcuuUcfiAift,
daarom kies ik den
Vulpenhouder
Ik weet
Montblanc heeft
voor ieder hand
schrift, ook voor
het mijne, de pas
sende vulpen.
Overal verkrijgbaar,
in prijzen van:
ƒ7.- tot ƒ45.-
De Montblanc is
mijn metgezel voor
De zachte glans over jouw haar
is toch het mooist van
Het Im>s is sprookjesachtig
looi. maar jouw zacht, gla
zend haar is toch nog oneindig
/mooier!"' Tineke lacht; zij
weet, hoe trots hij is op haar j
/donkere krulhaar. ..Alles aan
/haar is natuur", denkt Jan,/
J„en niemand heeft zulk mooi
'haar als zij!" Tineke weet,/
dat het zo zacht en glanzend
is geworden door Brunetta,!
'het alkalivrije haarwasmid-/
r del. dat zij al jaren gebruikt./.
Blondona en Brunetta zijn beide volkomen
alkalivrij. Daar Blondona Kamillojlor be
vathet extract van bergkamillen, dat zelfs
donker geworden blond haar weer licht en
glanzend maakt, en Brunetta door het pre
paraat Hequil donker haar een diepe, warme
gloed verleentkrijgt het haar een bijzondere
schoonheid. Bovendien droogt het na het
met Blondona of Brunetta vernissend
is het ook gemakkelijk te kappen.
VOOR BLOND HAAR
VOOR DONKER HAAR
OE MODERNE ALKALI-VRIJE HAARWASMIDDELEN
Vervolg van blz. 11
VH 144-049
kijken, die roerloos bij het bureau stond.
De predikant woonde maar een paar
huizen verder, en nauwelijks èen minuut
later stond hij voor de groote deur der
predikantswoning en drukte op de bel.
Er ging een deur open, en meneer
Chippendale kwam snel aanloopen hij
keek bezorgd, en zijn hart werd zwaar
toen hij naar de stugge onderkaak van
Alfred Bailey keek.
„Goeden middag, meneer Bailey,"
riep hij, zoo gastvrij als hij kon. „Alles....
goed, hoop ik?"
,,'t Gaat," antwoordde Alfred ver
strooid. Hij tastte in zijn zak en haalde
er de kwitantie uit. Meneer Chippendale
dacht, dat het de rekening was, en begon
rood te worden.
„Ik zal u zeggen waar ik voor kom,
meneer Chippendale," zei Alfred. „De
menschen hier in de gemeente wilden u
graag zooiets als 'n bewijs van tevreden
heid geven, voor u wegging. Het comité
dacht, dat u misschien in de zorg zou
zitten over dat rekeningetje van mij, en
dus hebben we 't zoo geschikt, dat u de
kwitantie cadeau krijgt, voldaan ge-
teekend, en de rest van 't ingekomen
bedrag in contanten."
Hij keek naar het gezicht van den
predikant, terwijl hij hem de kwitantie
toestak. Meneer Chippendale's lippen
bewogen, maar hij was zoo ontroerd,
dat er geen woord uitkwam. Bailey
zocht in zijn zak naar het erbarmelijke
overschotje in contanten, maar de moed
ontzonk hem. Die scène met Elvira had
hem erger aangegrepen dan hijzelf ge
dacht had. Hij betastte het geld een
seconde en riep toen: „Dat overschot
ehdat zal ik op uw bankrekening
storten, meneer Chippendale. Da's pre
cies even goed," voegde hij er aan toe,
voornamelijk voor zichzelf.
De predikant stak opgetogen zijn
beide handen uit; zijn ontroering was
nog zoo groot, dat hij het niet waagde te
spreken. Maar Alfred Bailey reageerde
niet op dat zwijgend betoon van dank
baarheid. Hij greep zijn hoed en maakte,
dat hij het huis uitkwam.
't Waren vijf ongemakkelijke minuten
voor hem geweest, maar hij had 't er
doorgehaald. Zijn stadgenooten zouden
't misschien een beetje hard vinden, en
Elvira nam 't natuurlijk kwalijk, maar
een mensch moest 't eerst om zichzelf
denken, 't Hemd is nader dan de rok!
Toch had hij weinig zin om naar huis te
gaan hij kon Elvira beter eerst wat
laten bekoelen. Maar hij was wegge-
loopen zonder overjas, hij had 't koud.
Hij ging dus zijn eigen hekje door, liep
om naar de zijdeur, als gewoonlijk, en
betrad de huiskamer. Hij zou wel zorgen
dat hij haar vóór was, als ze nog zin had
om te redekavelen, en hij had zijn mond
al open, om 't eerste woord te zeggen,
toen hij merkte, dat er niemand in de
kamer was. Het papier en 't zilver was
weg van 't bureau, en Elvira was niet
te zien.
„Elvira!" rièp hij. „Elvi-ra!"
Maar er kwam geen antwoord. Haar
mantel en hoed hingen niet meer in de
vestibule. Had hij haar zoo kwaad
gemaakt, dat ze weg was geloopent
Daar had haar moeder eens mee ge
dreigd. Hij kon zijn vrees en zijn schaam
te niet meer aan, en holde zonder hoed
naar den hoek, om Tom voor het
wagentje te spannen.
Ze had bij het bureau gestaan, met
haar oogen dicht, tot ze de deur had
hooren dichtslaan. Toen keek ze wan
hopig laar het geld. Dat was van den
dominee, cent voor cent! Haar vader
en zij stonden voor altijd voor schande,
als de menschen te weten kwamen wat
hij gedaan had. Hij had 't recht niet om
't te nemen, en trouwens, de helft had
zijzelf ingezameld! Wat kon ze er mee
doen? Opeens dacht ze aan Otto Ran-
ney. Otto wou haar wel helpen, dat wist
ze als hij maar dorst. En zij zou wel
zorgen, dat hij dorst!
Ze griste een servet van tafel, en
veegde het bankpapier en het zilver er
in. Toen schoot ze haar mantel en hoed
aan en liep vlug naar de bank. Ze zou
gehold hebben, als ze niet geweten had,
dat de menschen door hun ramen naar
haai' keken. Otto Ranney, een beschei
den mannetje van veertig met een rose
gezicht en zachtmoedige oogen, die
alleen zijn boeken zat bij te houden in
het bankgebouwtje, zag haar aankomen,
toen ze de straat overstak. Zijn vrij-
gezellenhart trilde een beetje, als ge
woonlijk, maar hij dorst niet te denken,
dat ze binnen zou komen.
„Otto," hijgde ze, „wil je zooiets
groots voor me doen als je nog nooit
gedaan hebt?" Haar oogen schitterden
van opwinding.
De kassier, gevleid, wreef in zjjn
handen. „Ja natuurlijk, Elvira," zei hij.
„Kom er maar gauw in." Hij opende
het ijzeren hekje en liet haar achter zijn
bureau komen. „Zeg nu maar op, Elvi
ra," verzocht hij, verbaasd over z'n eigen
durf.
„Hier," zei ze, en ze knoopte een
servet open en spreidde het geld op het
bureau uit. „Dat geld hebben vader en
ik ingezameld voor meneer Chippendale,
't Is bij de driehonderd dollar."
De kassier knikte. Hij had zelf vijf
dollar gegeven, om 't haar vader naar
den zin te maken. „En?" glimlachte hij.
„Nou, ik wil dat meneer Chippendale
't krijgt," riep ze uit, met een bitteren
nadruk, die hem verbaasde, ,,'t Komt
hem toe, maar vader krijgt tweehonderd -
drieëhnegentig dollar van hem, en nu
is vader naar hem toe, om hem daar een
kwitantie voor te geven, en 't geld wil
hij zelf houden. Hij heeft drie dollar
vijfenveertig meegenomen om aan me
neer Chippendale te geven, dat was 't
heele restje. Ik heb zelf helpen tellen."
De kassier floot zacht.
„Maar vertel 't nooit verder!" beval
ze. „Geen mensch in Whiteridge weet,
dat vader dat geld van hem krijgt. Nu
wou ik, dat je de heele som direct aan
den dominee gaf. Wil je 't doen?"
„Ja maar, wat zal je vader er van
zeggen?" zei hij voorzichtig.
Ze keek hem recht in zijn oogen.
„Hoor eens, Otto, als je wilt kiezen tus-
schen Alfred Bailey en Elvira Bailey,
moet je 't vlug doen. Vader kan ieder
oogenblik hier komen." Ze had haar
gezicht vlak bij het zijne, zoo dichtbij,
dat zelfs een minder gevoelig man dan
haar aanbidder er een held door gewor
den zou zijn.
„Als 't dóór om gaat," zei hij, met een
ietwat benepen stem, „weet je, hoe ik
er over denk. Is 't niet, Elvira?"
„Hoe kunnen we dan 't beste zorgen,
dat de dominee het krijgt?" vroeg zij
onverzettelijk.
„Je zoudt 't op zijn rekening kunnen
storten," stelde hij voor; hij probeerde
zijn zakelijke routine weer boven te
krijgen. „Dan kan er niemand anders
aankomen, en hij kan 't opnemen, wan
neer hij verkiest."
„Natuurlijk!" riep zij uit. „Dat ik
daar niet aan gedacht heb! Ik dacht
maar één ding hier naar toe te
komen, naar jou." En wie nu verlegen
keek. dat waa Elvira.
Ze deed géén
verkoudheid op!
,,Zoo nu en dan naar den schouw
burg is toch wel heerlijk, als die
vervelende garderobe maar niet
je plezier bedier f
„Gelijk heb je. Je doet beslist een
verkoudheid op, zoo tocht het
„Maar beste Mevrouw Smit, daar
zijn de Wybertjes toch voor in de
wereld. Hier, neemt U een paar!"
Als het ergens tocht of trekt,
Neem een Wybertje Direct
Alleen verkrijgbaar in origineele
blauwe doozen.
