BRIEVEN VAN DEN DRÉ
ÉÉi!»3
20
ULVENHOUT, 12 December 1940.
Amico,
Veur den Kerst kan 'k nog net even dt-vertellen
't eerste chapiter van de worst-affaire, 't Volgende,
na Nuuwejaar, zou ik kunnen noemen: „De Recht
zaak W orstkoning contra „De Samenwerking"
Maar laat ik m'n eigen nou nie veuruit loopen!
Als den Joost dan binnenkwam in de schuur, waar
de propclub stond te „nachtploegen", dan was ie 'n
bietje bleek van de kou, van vermoeienis en van
emotie. Hij had op den erf 't nommer herkend van
z nen ouwen patroon z'n auto,toorlogsschip",
ge wit. Maar ook de hitte van mijn vuur viel den Joost
wat raauw op z'n dak!
„Veul orders opgevischt, Joosteke?" vroeg den
Blaauwe. Maar den Joost gaf gin antwoord, 't Was
alles efkes teveul veur 'm. Hij zette zijnen bril af, die
dof beslagen was, dee jas en vest los, schoof z'n bol-
hoeike naar achteren en veegde mee zijnen zakdoek
over den bleeken kop en tusschen den boord, mompe
lend: „nou-nou, da's 'n werme thuiskomst."
„Kan iedereen oe nie nazeggen," vond den Blauwe,
„nou mee dieën kou! Maar vertel 's, Joostnie
goed verkocht vandaag?"
„Zeuvenentwintig bestellings, driehon derden -
veftig gulden omtrent," zee den Joost toen, vreugde
loos. Hij was doodop, den kearel. Den Blaauwe ver- uc ,,mj
trok gin spier. En'ik? Ik vergat efkens te stoken.weer om3chupte.
den bakker seerjeus: ,,'t leste kooksel kan van 't
vuur, zal 'k nou mee den bloedworst laten. t"
„Wacht 'ns," zee den Blaauwe, ,,'k zal oe efkes
veurstellen aan.. Den Blaauwe trok z'n lange
pooten, die dwars over 't schrijfmaehien lagen, in,
stelde ,,Govert Bonkers" (den Fielp) veur, als z'n
rechterhand!
„Haangenaam," zee den Fielp, het wat werm vet
van z'n roerspaan druipen op den worstkoning z'n
vest, gaf 'm 'n hand zóó hartelijk, dat dieën kaerel
wijers mee z'n linkerhand gong rooken. Den advocaat
kreeg ook een handje. Dieën mensch trok toen'n
gezicht of ie onder den tram gelegen had. „Zijn de
eeren zoo deur de kou gekomen?" vroeg „Govert
Bonkers" belangstellend„zoo hop den laten havond?
Maar ier his 't lekker werm, ee? Eeren? Has 't liin 't
vagevuur zoo is, dan oop 'k kin 'nen strengen winter
dood te gaan. G-uilie?"
Den advocaat gichelde 'ns. Den worstkoning keek
strak veuruit. Snaauwde toen,,'t is hier om te stik-
ke!"
„Is 't nie erg stillekes in 't fambriek, Bonkers?"
vroeg den Blaauwe toen: „werkt da tuig wel, as gjj
er nie bij bent?"
RinkeldekingDen Joep schupte rap wat teilen en
emmers door malkaar. Den Jaan hakte mee 'nen
knuppel op 'n werkbank of ie aan 't vechten was en
ik trapte de emmers weer recht, die den Joep dan
Sodemearel, dat gong hier goed
„Honger, Joosje?" vroeg den Blaauwe vaderlijk.
„As 'n pèèrd," kwijnde den Joost.
„Dan motten die twee worstmagnaten nog maar
efkes wachten," vond den Tiest.
„Aantje!!"
Daar kwam ze, 't nog altjj frissche en pittige wefke
van den Tiest.
„G-eroepen, vader?" vroeg ze. „Jonge, jonge,
wa stoken julüe! Ik dacht daer in de kamer dat 't
weer was omgeslagen, dat den dooi was ingevallen."
„Och, Aantje, zet veur den Joost 's 'n feestmaal
gereed mee 'n kruik bier, den kwiebus is óp van 't
sléépen mee orders!"
En als den Joost en Aantje naar binnen gongen
dan zee den Blaauwe nog: „Maar kom 'n bietje rap
verom, Joost, 't dessert krijgde op 't kantoor.
Dan kwam den Joost 'n paske verom. „Zeg
Blaauwe, wie is dieën anderen kearel?"
„Advocaat Zuurbier," zee den Tiest.
„Ge kletst! Da mot meester Pilsen zijn," zee den
Joost mee ontzag: „de president-commissaris, wel
'nen pampieren, maar tóch!"
„Ga nou rap eten, Joosje. En zij nie benaauwd, ge
wit, ik ben hier den slachter! Luste soms bij wijze van
voorgerecht 'n versch oor van
Baas van Worstem? Dan zal 'k
't efkes halen!" Meteen dee den
Blaauwe 'nen stap naar 't kan
toor, maar den Joost gong rap
Aantje achterna, naar z'n late
middagpotje.
„Hij knept 'm nóu nog veur
z'nen ouwen baas, Blaauwe,"
zee ik.
Den Tiest knikte, starend in
m'n vuur. „Dieën kwiedam zit
den Joost in z'n bloed," zee den
Blaauwe dan: „vrimd't is
zoo'n steuvig- keareltje, den
Joost!"
Toen gong den Blaauwe naar
't kantoor. „Fielp, kom dalijk
bij me, mee 'n smoes over den
bloedworst. Ik mot die lui aan
den praat houwen, zooiank den
Joost nog nie gereed is."
Vijf minuten later gong den
Fielp naar kantoor. In z'n witte
bakkerspak, 'n bloedveeg over
zijnen zweetenden kop, 'n
slagersmes lijk 'n slagzwaard aan
z'n uitbundige heupen, in z'n
hand 'n roerspaan, die gekluiterd
zat mee stollend, zweetend vet.
Wij er achter, om te loeren
deur 'n spleet van 't eiges ge
timmerde kantoorke.
„Menéér Bastiaansen," zee
Dan kwam den Joost. Opgeknapt en opgewekt na
z n stevig maal met bier. Hij stapte rechtstreeks naar
t kantoor, ge kost zien: hjj was bekomen! Mee drie
koppen stonden wij weer veur 't splitje van 't kantoor.
„En daar hebben we dan onzen compagnon," dee
den Blaauwe opgetogen. „Al gedineerd, Joost?"
„Jawel BI. eh. Tiest, 'n goei maal kost er
af, vandaag. Hier zijn de orders!" En hij gaf 'n dik
pak briefkes over, die den Blaauwe nonchalant
bekeek, oprolde en in z'nen broekzak stak, mee de
woorden: „Wa-d-'n drukte, wa-d-'n drukte! Mag ik
de heeren veurstellen? Oneeë, dat hoeft nie. Guilie
kent m'nen Co, geloof ik!"
Den worstkoning z'n bui zakte zienderoogen. Hij
bezag den Joost 'ns efkes van z'n schoenen tot z'nen
bril. Den advocaat knikte.
„Ik zal maar ineens ter zake komen," zee Van
Worstem gewichtig, „de affaires schijnen hier beter
te gaan dan bij ons. Ik. eh. ik werk niet met
overwerkvergunningen. Jij. dat tot den Joost:
„jij zit wederrechtelijk onder mijn klanten te wroe
ten en.
Den Blaauwe slingerde elegant z'n lange beenen
over de schrijftafel, stond op, gong vlak veur den
worstkoning staan. En zee: „as gij zóó sprikt tcft mij-
Op h$t aardige Marktplein, te üiiweken. De zonnige kerktoren
nen compagnon, dan is dó ar 't vierkante gat, broer!"
Dat zat den kearel nie glad! „Nouja. eh. ik
was even geprikkelddie warmte eneh
„En die orders," zee den Blaauwe, kloppende op
z'nen broekzak.
„Zoo komen we 'r niet," zee den advocaat. „Hee
ren, we moeten zaekelijk blijven. De kwestie is deze
„de Samenwerking" is ten slotte opgericht met de
cliënteele van ons. Eh.en uw compagnon, mijn
heer Bastiaansen, wéét dat."
„Jii, zoo is 't, en. zee den ander.
„Ge zou ook kunnen zeggen," zoo sprak den Blaau
we daar dwars overhenen, „dat jullie vroeger ge
leverd hebt aan den klanten van den Joost. Dat
jullie den Joost op z'nen zilveren feestdag buiten
trapten en dat jullie nou spijt hebt van die rotstreek!"
Toen gong ie weer zitten.
„Laeten we toch zaekelijk blijven," begost den
advocaat weer.
„Me dunkt," zee den Blaauwe naar waarheid, „da
k weinig onzakelijks heb gezeed en naar mijn idee
zijn we eigenlijk al kant en klaar. Om in ons vak te
blijven: den worst is gestopt, jonk!"
„Mijn directeur staet op 't standpunt, dat hij
indertijd met uw compagnon heeft afgesproken,
dat hij nooit voor zichzelf zou beginnen, in deze.
eh. branche. En ik moet zeggen, mijnheer Bas-
tiaense, dat is, juridisch bekeken, 'n sterk standpuht."
„Indertijd.. Wanneer?..vroeg don Blaauwe.
ijfentwintig jaer gelede. Is niet, directeur?"
„btaat dat op pampier?" vroeg den Blaauwe.
„Jammer genoeg niet," antwoordde den
advocaat.
„En wat zegde gij daarvan, Joost?"
„Vierkant gelogen," viel den Joost uit.
Den Blaauwe stond weer op. „Heeren," sprak ie,
„dan is de zaak zoo gezond as 'n vischke in 't water.
Mijnen Co geloof ik op z'n woord, kort en zakelijk:
wel te rusten samen!"
Maar ze bleven zitten. Den Blaauwen dee de deur
alvast open, nogal onverwachts, en heel de propclub
viel 't kantoor binnen. Den Jaan zat op den worst
koning zijnen schoot. Den Fielp tuimelde uit zijnen
rol en sloeg, de roerspaan in d'handen, op zijnen
buik van 't lachen. Gaf zoodoende den Joep 'n mep
veur z'nen kop, wat ie nie onder 'm het en den bakker
'n ding veur z'n maag verkocht, dat ie kokte. De
worst koning smeet den Jaan opzij, wat den Jaan
weer nie „nam." En in korten tijd stond 't kantoorke
te wiemeien op z'n slappe beenen.
Dat wierd den Blaauwe te bar. „Allee, schobbe
jakken, allemaal er uit! Daar bleft van m'n kantoor
ginnen stoelpoot heel! Marsch!"
Toen gong, tot overmaat, 't licht uit. 'n
Streek van den Tiest?? Ik weet 't nie. Wél weet ik,
dat er in den donker gerauscht is en geturfd, dat
den Blaauwe den anderen dag 'n valsch ondergebit
vond in de toeskes van 't schrijfmaehien.'t Gebit
van de concurrentie!
Na veel gerammenas en ge-
smijt stonden we allemaal
buiten in den sneeuw. De con
ferentie was geëindigd. De con
currentie klom in 't „oorlogs
schip" en veur de worstkoning
insteeg, zette-n-ie 'nen vuist en
nam afscheid mee de woorden:
„Tosj fe- fe- foor zde rechtsjbank,
banzdieten." Hij was gaan
lispelen; achteraf, na de vondst
in 't schrijfmaehien, gin wonder.
't Duurde heel, heel erg lank,
eer den wagel ree. Hij was steen
koud gewordenMaar wij bleven
allemaal staan; ge mot beleefd
zijnEn als de concurrentie
tot rijen kwam, dan hebben we
allemaal diep ons petje gelicht,
en beleefd gegroet.
„En daar bouwde dan 'n
kantoor veur," zuchtte de
Blaauwe, als ie daar stond mee 't
loketje „kloppen- frapper-to
knock-klopfen" in z'n handen.
Kapot heb ik me gelachen. En
nou de rechtszaak. Dat kan iets
schoons worden in de annalen
van de Worsthistorie. Ge hoort
er van.
Veul groeten van Trui, Dré III
en als altij gin horke minder
van oewen t. v.
DRÉ.
ziel hoog over de huizen, heen.
(Foto archief*
