MAR Smakelijk Opwekkend Gezond .Bianco 27 „Maar, lady Seymour," meende Ro bert, „ik hoop niet, dat u zich te veel moeite voor mij zult geven." „Moeite," kirde Carlotta. „Ik vind het heerlijk! We kunnen 's morgens wat gaan rijden, 's middags naar de bridge club en 's avonds, als u niet te moe bent, spelen we dan hier een partijtje van vier. Wat zegt u daarvan?" „Het is heel vriendelijk van u," stot terde Robert hulpeloos. „Het is het is heusch te vriendelijk." Zij lieten hem nu alleen met de ochtendbladen om zich klaar te maken voor den komenden dag. Robert keek de ochtendbladen niet in. Hij ging met zijn rug voor het vuur staan en zachtjes voor- en achteruitwiegend met zijn han den in zijn zakken, vroeg hij zich af, hoe hij in dit wonderlijke gezin het initiatief kon nemen. Van huis uit was hij een flinke jongeman, die recht door zee ging en wist wat hij wilde. Hij was nog nooit bang voor vrouwen geweest en evenmin verlegen in haar gezelschap. Maar nog nooit had hij tegenover een vrouw gestaan, die zoo buitengewoon mooi was. En ditmaal was er niet één, maar drie. Allemaal tegelijk. Hij was heelemaal in de war. Toen hij beneden kwam in den salon, nadat hij de laatste hand aan zijn toilet had gelegd, zaten daar twee mannen te wachten. De een was slank en lang en donker en stond aan het raam met zijn rug naar de kamer, terwijl hij ongeduldig met zijn voet op den vloer stampte. De ander was korter en gespierder en zat nogal zenuwachtig op een randje van de sofa. Ah, mijn concurrenten, dacht Robert. Het lijkt me interessant, met hen kennis te maken. Degeen aan het raam draaide zijn hoofd een seconde om en bleef met zijn voet op den vloer tikken. De ander stond meteen op en een oogenblik was er een pijnlijke stilte. Robert kwam met een glimlach op hem toe. „U bent zeker Albert Blain, niet waar?" vroeg hij. „Inderdaad," antwoordde Alhert. „Ik wacht op Lisa." „Ik heet Lake," zei Robert. „Ik denk niet, dat ze nog lang weg zal blijven." Daarop gaf hij met zijn hoofd een kort knikje in de richting van de andere gestalte. „En die daar, is dat Stevan?" „Dat is Zijne Hoogheid," fluisterde Albert met een grijns. „Hij wil niet weten, dat hij zich met mij in dezelfde kamer bevindt." Robert sloeg hem even gade. Hij voel de zich eenigszins beleedigd, op zulk een onbeschaamde wijze genegeerd te wor den en begaf zich ten slotte naar het raam. „Hallo," zei hij. „Mijn naam is Lake. „Hoe gaat het met u?" Stevan boog stijfjes. „Stevan Voroski. Tot uw dienst!" „O, ik wil niets van u hebben," zei Robert onverschillig. „U wacht zeker op miss Seymour?" „Wat gaat u dat aan, als ik vragen mag?" „Niets. Maar ik geloof, dat ze gauw klaar zal zijn." Stevan draaide zich nu geheel om en sloeg zijn oogen ten hemel. „Ach, vrouwen, vrouwen!" mopperde hij. „Zij maken me nog gek met haar onnauwkeurigheid. Deze opmerking was klaarblijkelijk niet tot hem gericht, aangezien hij geen vrouw was en Robert antwoordde dan ook niet. Hij klemde zijn tanden opeen en ging weer naar Albert. Hij had reeds bij zichzelf vastgesteld, dat het hem genoegen, veel genoegen zou doen, Stevan een meisje af te nemen als hij daartoe in staat zou zijn. Albert leidde het gesprek in. „Lisa heeft me alles over u verteld," begon hij. „Pech, dat u zoo ziek ge worden bent." „Mijn ziekte is door iedereen over dreven voorgesteld," zei Robert op vermoeiden toon. „Ik voel me nu weer uitstekend." „O, dat is prettig. Maar dan heeft u toch pech gehad, een kleine panda ge vonden te hebben, die onder uw handen stierf." „Ja, dat was vreeselijk." „Die was zeker een massa geld waard,, denk ik, als u hem hier had kunnen brengen." „Heel wat geld, ja." „Het kost zeker nogal wat, zoo'n expeditie?" „Ja, die is vrij duur." Albert aarzelde een oogenblik. Hij scheen zich af te vragen of hij een voor stel zou doen of niet. „Ik wil me niet met uw zaken be moeien," vervolgde hij, „maar ik heb er over nagedacht. Weet u, ik ken een journalist, die wel wat voor een verslag of interview zou willen betalen. Ten minste, als u. Robert's haren rezen bijna te berge. „Neen, dat in geen geval!" riep hij uit. „Het spijt me." Albert keek alsof hij zijn verontschuldigingen aan moest bieden. „Ik dacht alleen, dat u misschien krap in uw geld zat en als u misschien iets wilde verdienen. „Ja, ja, het was heel vriendelijk van u," zei Robert snel, „maar ik wil dit alles zoo gauw mogelijk zien te vergeten. Wellicht schrijf ik er later zelf een boek over." Dat redde de situatie voor het oogen blik, maar Robert voelde zich nog warm en koud tegelijk worden, toen Lisa even later verscheen. Stevan lette niet op haar, maar Albert's gezicht klaarde op en zijn voorkomen was plotseling heel anders. Robert had nog nooit zoo'n uit drukking van teederheid en trots op het gelaat van een man gezien. Het gaf blijk van zoo'n groote liefde, dat hij er van onder den indruk kwam en hij keek Lisa aandachtig aan om te kijken, hoe zij reageerde. Haar gezicht was ook anders, maar het straalde niet als dat van haar geliefde, zoodat hij niet kon zeggen of Albert werkelijk veel voor haar be- teekende. Met een luchtigen groet in de richting van Robert en Stevan had Lisa haar arm door dien van Albert gestoken en voerde hem juist weg, toen Carlotta en Rutli in de deur verschenen. Een pijnlijke ontmoeting. Albert zag er verlegen en lang niet op zijn gemak uit, Carlotta beleefd en onoprecht als een lauw bad. En het scheen, dat ze maar niet langs elkaar heen konden komen. Terwijl zij zoo in de deur geklemd zaten met zijn allen, schakelde Stevan al zijn charme in en kwam naar voren. Zijn ongeduldige stemming was weggevaagd en hij boog plechtig, nam Carlotta's hand en kuste die. Robert sloeg de uitdrukking van Albert's gezicht gade, dat alleen maar blijk gaf van onverholen verbazing bij deze ceremonie. Lisa keek eveneens naar haar verloofde, doch kennelijk met veel pret en trok hem daarna mee als een kindermeisje een kind, dat een of andere vraag gesteld had waar ze niet op wilde antwoorden. Carlotta kwam de kamer binnen, terwijl zij haar handschoenen aantrok. „Als die jongen maar niet zulke vreese- lijke dassen droeg," mompelde zij. „Dan zou ik hem misschien beter kunnen ver dragen!" Stevan had intusschen beide handen Vervolg op blz. 30 VINO L martini SOlAiC Torino A'-ifPMOUWfc SECtO a, fORiNo A

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1940 | | pagina 25