MAR
Smakelijk
Opwekkend
Gezond
.Bianco
27
„Maar, lady Seymour," meende Ro
bert, „ik hoop niet, dat u zich te veel
moeite voor mij zult geven."
„Moeite," kirde Carlotta. „Ik vind
het heerlijk! We kunnen 's morgens wat
gaan rijden, 's middags naar de bridge
club en 's avonds, als u niet te moe bent,
spelen we dan hier een partijtje van vier.
Wat zegt u daarvan?"
„Het is heel vriendelijk van u," stot
terde Robert hulpeloos. „Het is het
is heusch te vriendelijk."
Zij lieten hem nu alleen met de
ochtendbladen om zich klaar te maken
voor den komenden dag. Robert keek
de ochtendbladen niet in. Hij ging met
zijn rug voor het vuur staan en zachtjes
voor- en achteruitwiegend met zijn han
den in zijn zakken, vroeg hij zich af, hoe
hij in dit wonderlijke gezin het initiatief
kon nemen. Van huis uit was hij een
flinke jongeman, die recht door zee
ging en wist wat hij wilde. Hij was nog
nooit bang voor vrouwen geweest en
evenmin verlegen in haar gezelschap.
Maar nog nooit had hij tegenover een
vrouw gestaan, die zoo buitengewoon
mooi was. En ditmaal was er niet één,
maar drie. Allemaal tegelijk. Hij was
heelemaal in de war.
Toen hij beneden kwam in den salon,
nadat hij de laatste hand aan zijn toilet
had gelegd, zaten daar twee mannen te
wachten. De een was slank en lang en
donker en stond aan het raam met zijn
rug naar de kamer, terwijl hij ongeduldig
met zijn voet op den vloer stampte.
De ander was korter en gespierder en
zat nogal zenuwachtig op een randje
van de sofa. Ah, mijn concurrenten,
dacht Robert. Het lijkt me interessant,
met hen kennis te maken.
Degeen aan het raam draaide zijn
hoofd een seconde om en bleef met zijn
voet op den vloer tikken. De ander
stond meteen op en een oogenblik was er
een pijnlijke stilte. Robert kwam met
een glimlach op hem toe.
„U bent zeker Albert Blain, niet
waar?" vroeg hij.
„Inderdaad," antwoordde Alhert. „Ik
wacht op Lisa."
„Ik heet Lake," zei Robert. „Ik denk
niet, dat ze nog lang weg zal blijven."
Daarop gaf hij met zijn hoofd een kort
knikje in de richting van de andere
gestalte. „En die daar, is dat Stevan?"
„Dat is Zijne Hoogheid," fluisterde
Albert met een grijns. „Hij wil niet
weten, dat hij zich met mij in dezelfde
kamer bevindt."
Robert sloeg hem even gade. Hij voel
de zich eenigszins beleedigd, op zulk een
onbeschaamde wijze genegeerd te wor
den en begaf zich ten slotte naar het
raam.
„Hallo," zei hij. „Mijn naam is Lake.
„Hoe gaat het met u?"
Stevan boog stijfjes.
„Stevan Voroski. Tot uw dienst!"
„O, ik wil niets van u hebben," zei
Robert onverschillig. „U wacht zeker
op miss Seymour?"
„Wat gaat u dat aan, als ik vragen
mag?"
„Niets. Maar ik geloof, dat ze gauw
klaar zal zijn."
Stevan draaide zich nu geheel om en
sloeg zijn oogen ten hemel.
„Ach, vrouwen, vrouwen!" mopperde
hij. „Zij maken me nog gek met haar
onnauwkeurigheid.
Deze opmerking was klaarblijkelijk
niet tot hem gericht, aangezien hij geen
vrouw was en Robert antwoordde dan
ook niet. Hij klemde zijn tanden opeen
en ging weer naar Albert. Hij had reeds
bij zichzelf vastgesteld, dat het hem
genoegen, veel genoegen zou doen,
Stevan een meisje af te nemen als hij
daartoe in staat zou zijn.
Albert leidde het gesprek in.
„Lisa heeft me alles over u verteld,"
begon hij. „Pech, dat u zoo ziek ge
worden bent."
„Mijn ziekte is door iedereen over
dreven voorgesteld," zei Robert op
vermoeiden toon. „Ik voel me nu weer
uitstekend."
„O, dat is prettig. Maar dan heeft u
toch pech gehad, een kleine panda ge
vonden te hebben, die onder uw handen
stierf."
„Ja, dat was vreeselijk."
„Die was zeker een massa geld waard,,
denk ik, als u hem hier had kunnen
brengen."
„Heel wat geld, ja."
„Het kost zeker nogal wat, zoo'n
expeditie?"
„Ja, die is vrij duur."
Albert aarzelde een oogenblik. Hij
scheen zich af te vragen of hij een voor
stel zou doen of niet.
„Ik wil me niet met uw zaken be
moeien," vervolgde hij, „maar ik heb er
over nagedacht. Weet u, ik ken een
journalist, die wel wat voor een verslag
of interview zou willen betalen. Ten
minste, als u.
Robert's haren rezen bijna te berge.
„Neen, dat in geen geval!" riep hij uit.
„Het spijt me." Albert keek alsof hij
zijn verontschuldigingen aan moest
bieden. „Ik dacht alleen, dat u misschien
krap in uw geld zat en als u misschien
iets wilde verdienen.
„Ja, ja, het was heel vriendelijk van
u," zei Robert snel, „maar ik wil dit
alles zoo gauw mogelijk zien te vergeten.
Wellicht schrijf ik er later zelf een boek
over."
Dat redde de situatie voor het oogen
blik, maar Robert voelde zich nog warm
en koud tegelijk worden, toen Lisa even
later verscheen. Stevan lette niet op
haar, maar Albert's gezicht klaarde op
en zijn voorkomen was plotseling heel
anders. Robert had nog nooit zoo'n uit
drukking van teederheid en trots op het
gelaat van een man gezien. Het gaf
blijk van zoo'n groote liefde, dat hij er
van onder den indruk kwam en hij keek
Lisa aandachtig aan om te kijken, hoe zij
reageerde. Haar gezicht was ook anders,
maar het straalde niet als dat van haar
geliefde, zoodat hij niet kon zeggen of
Albert werkelijk veel voor haar be-
teekende.
Met een luchtigen groet in de richting
van Robert en Stevan had Lisa haar arm
door dien van Albert gestoken en voerde
hem juist weg, toen Carlotta en Rutli
in de deur verschenen. Een pijnlijke
ontmoeting. Albert zag er verlegen en
lang niet op zijn gemak uit, Carlotta
beleefd en onoprecht als een lauw bad.
En het scheen, dat ze maar niet langs
elkaar heen konden komen. Terwijl zij
zoo in de deur geklemd zaten met zijn
allen, schakelde Stevan al zijn charme
in en kwam naar voren. Zijn ongeduldige
stemming was weggevaagd en hij boog
plechtig, nam Carlotta's hand en kuste
die. Robert sloeg de uitdrukking van
Albert's gezicht gade, dat alleen maar
blijk gaf van onverholen verbazing bij
deze ceremonie. Lisa keek eveneens naar
haar verloofde, doch kennelijk met veel
pret en trok hem daarna mee als een
kindermeisje een kind, dat een of andere
vraag gesteld had waar ze niet op wilde
antwoorden.
Carlotta kwam de kamer binnen,
terwijl zij haar handschoenen aantrok.
„Als die jongen maar niet zulke vreese-
lijke dassen droeg," mompelde zij. „Dan
zou ik hem misschien beter kunnen ver
dragen!"
Stevan had intusschen beide handen
Vervolg op blz. 30
VINO
L martini SOlAiC
Torino
A'-ifPMOUWfc
SECtO
a, fORiNo A