Gütermcmii s
Yasenol
Jhd'JCaliklccu
lÈMmmmmmmmmmmmmmmÊ
31
„Ik zou veel liever iets doen, als het u
hetzelfde blijft."
„Maar het blijft me niet hetzelfde,
mr. Lake. Wij moeten haar plotseling
tot de slotsom laten komen, niet dat u
te oud is, maar dat zij te jong en on
ervaren is om uw aandacht te trekken.
U zult verbaasd staan, mr. Lake. In
een oogwenk wordt ze dan tien jaar
ouder. Ieder meisje, dat het zout in de
pap waard is, kan dat wonder vol
brengen."
„Ik zou me nergens over verbazen
wat Ruth niet allemaal zou kunnen,"
zei Robert somber. „U moet dan maar
beslissen, mr. Hammer. Ik blijf, ais u
denkt, dat het iets uithaalt. Ik heb u
gezegd hoe ik er over denk."
Mr. Hammer stond op en gaf hem een
klap op zijn schouder.
„U moet zich niet uit het veld laten
slaan, mr. Lake," zei hij hartelijk. „Ik
heb niet verwacht, dat u binnen een
week al meteen alles in orde zou maken.
Als u na een tijdje nog geen vorderingen
gemaakt heeft, dan kunnen we de zaak
eens nader gaan bekijken. Maar u moet
nog wat blijven. Gaat.u daarmee ac-
coord!"
„Goed." Robert stond op. „Natuurlijk
staan mijn persoonlijke gevoelens hier
geheel buiten," zei hij haastig, „maar ik
zou elk meisje wel van Stevan willen
verlossen. Hij werkt op mijn zenuwen."
Robert ging naar de Seymours terug,
oprecht van plan nu meer succes te
hebben, maar bijna onmiddellijk daarop
gebeürde er het een en ander, waardoor
hij Ruth en Lisa nog minder zag dan te
voren. Twee dagen later, 's morgens
vroeg, kreeg Pamela het in haar hoofd
weer eens het huis rond te kruipen en op
dien tocht kwam zij de keukenmeid
tegen, die 's Maandags toch al niet in
een al te best humeur was, zoodat ze
onmiddellijk haar koffertje pakte en
verdween. Lisa, in hooge mate berouw
vol, trachtte Pamela van een gedwongen
verhuizing naar den dierentuin te red
den door te beloven, dat ze zelf zou ko
ken tot haar moeder een andere keuken
meid vond. Robert dacht, dat ze er wel
niet veel van terecht zou brengen. Hij
kon zich de elegante, bijna exotische
Lisa niet voorstellen in een keuken.
Maar hij vergiste zich leelijk. Zij was een
uitstekende keukenmeid en vatte haar
taak zeer ernstig op. Albert mocht op
haar domein komen om de aardappelen
te schillen, maar hij was de eenige, die
mocht helpen. Lisa beschouwde zich
eenvoudig als een lid van het personeel.
En den volgenden dag was Ruth aan
de beurt. Stevan had vol ongeduld in
den salon gewacht om met haar te gaan
wandelen. Nu sir Humphrey er niet meer
was, scheen Stevan het huis als zijn
eigendom te beschouwen en behalve de
drie uur 's avonds, als liij als kellner in
de Prince Igor optrad, lag of zat hij
altijd ergens in een of andere kamer.
Zelfs Carlotta begon zich over hem te
beklagen, zooals zij zich vroeger over
Pamela beklaagd had, die steeds op
haar nieuwe groenzijden kussens beslag
legde.
Maar Stevan behoefde haar hand
slechts op de welbekende wijze te kussen
en ze was weer volkomen getroost. Dien
morgen echter was het Stevan, die ge
troost moest worden.
Carlotta was binnengedwarreld als
een blad van een boom, stond hem heel
verstrooid toe haar hand te kussen en
begon naar iets te zoeken, dat zich niet
in haar taschje bevond.
Plotseling klaarde haar gezicht op.
„Natuurlijk, dat was het niet!" zei
ze. „Hoe dom van me. Ik ben niets
kwijt. Het was over Ruth. Het spijt haar
zoo, dat ze vanochtend niet mee kan
gaan, Stevan. En morgen ook niet. En
den daarop volgenden dag evenmin."
„Maar waarom niet!" Stevan voelde
zich meteen achteruitgezet. „We hebben
het afgesproken. Zij heeft het beloofd.
Zij kan haar belofte aan mij niet breken."
„0, dat kan ze wel, beste Stevan," zei
Carlotta sussend. „Als er ergens long
ontsteking in de buurt is, kan ze haar
belofte aan wie dan ook breken."
„Longontsteking! Heeft mijn heer
lijke Ruth longontsteking!"
„Neen, neen, neen. Het is de jongste
dochter van Manson en Ruth gaat haar
verplegen. Als iemand van het gezin ziek
wordt, dan verpleegt Ruth hem altijd
vooral als het longontsteking is. Daar
moet je maar aan wennen, Stevan. Dan
spaar je heel wat last in de toekomst."
„Maar Manson! De butler!" vroeg
Stevan, ten hoogste verbaasd. „Is die
dan lid van het gezin!"
„Natuurlijk is hij dat, beste Stevan.
Wees niet zoo dwaas. Hij is het belang
rijkste lid van het gezin zelfs en hij
maakt zich erg bezorgd om zijn dochter.
Zij is niet sterk. Nooit geweest."
Stevan gedroeg zich als een jongetje,
dat vandaag niet naar het circus mocht.
„Ik tel dus niet mee," mopperde hij.
„Ik ben van geen belang. Ik moet maai
wachten tot iedereen weer beter is."
En hij liet zich op een groen kussen
vallen en begon iets over zijn eer te
fluisteren.
„Nu, nu, beste Stevan," zei Carlotta.
nog steeds sussend. „Je hebt Ruth in
een paar dagen terug, hoop ik. Intus-
schen kun je met Robert en mij gaan
winkelen en dan raak je wel over je
teleurstelling heen."
„Ik kan niet winkelen," zei Stevan
verachtelijk. „Ik kan niet slapen. II,
kan niet eten," voegde hij er bij.
„Dan moet je maar gaan liggen,
misschien voel je je over een tijdje wat
beter," zei Carlotta geduldig. „Kom
mee, Robert. We moeten gaan. We
zijn toch al laat."
Robert had de scène vol verbazing
gadegeslagen. Hij kon niet gelooven.
dat iemand zoo vreeselijk vermoeiend
kon zijn als Stevan en nog minder, dat
iemand zoo geduldig met hem kon zijn
als Carlotta. Hij begreep het niet en hij
kon de gewoonte, dat hij de dingen
trachtte te begrijpen, maar niet afleeren.
zelfs niet in dit huishouden.
Carlotta ging met een zucht naast
hem in den auto zitten.
„Ik zou soms kunnen wenschen,"
mompelde zij, „dat die lieve Stevan
niet altijd zoo gevoelig was."
„Het is eigenaardig, dat u dat zegt."
zei Robert een beetje scherp. „Ik dacht
juist, dat ik nog nooit iemand gezien
had, die zoo ongevoelig was ik
bedoel ongevoelig voor hetgeen andere
menschen van hem denken."
Carlotta lachte vroolijk. „U bent
precies als Humphrey," zei ze. „Heele-
maal hetzelfde. Hij heeft ook nooit
geprobeerd, Stevan te begrijpen."
„Ik zie niet in, waarom men zou
trachten Stevan te begrijpen," zei hij
langzaam, „tenzij het natuurlijk vanzelf
komt. Wat is dat overigens voor een
eer, waar hij steeds maar over praat?
Het maakt op mij den indruk van iets,
dat ik bij een ander eigenwaan of
zelfzucht zou noemen."
„Neen, lieusoh niet," Carlotta klopte
hem vertrouwelijk op zijn knie. „Je
vergist je schromelijk. Je vergeet, dat
de arme Stevan, toen hij nog maar drie
jaar was, uit Rusland heeft moeten
vluchten. Dat heeft grooten indruk op
hem gemaakt."
Wordt vervolgd
ONVERANDERLIJ
BESTE KWALITEi
OM ZEKER TE ZIJN. GELIEVE U OP HET
HANDELSMERK: „HET SCHAAKBORD" TE LETTEN I
De door artsen aanbevolen tandpasta
bevat 0.0075 "U organisch jodium, waarvan 0.000035 gr
jodium door het tandvleesch opgenomen en daardoor in
de inwendige organen van het lichaam verspreid wordt.
Jvtt'jKial'\klcca is een aangenaam schuimende tandpasta van
uitstekende kwaliteit (zonder chtoorzure calium) met een
lekkere (rissche smaak. De uiterst kleine hoeveelheid organisch
jodium is voldoende om de mondholte gedurende langen tijd te
ontsmetten (wetenschappelijk bewezenen daardoor de tanden
zoowel als het tandvleesch voor ontsteking en vooral ook tegen
de in de geheele wereld verspreide tandwolf (Paradentose) te
beschermen.
Jod'DCalUcloca is voorts door artsen erkend als
voorbehoedmiddel tegen verkoudheid, aderverkalking
(Arteriosklerose) en als stimulans voor alle lichaams
functies.
Queisser Co..
Hamburg 19
DepotPharmaceuti-
sche Union, Hilversum
P. de Hooghlaan 34
De aangenaam schui-
mende Gezond-
beid s-Ta nd pa sta. ^3
voor de huid
van Uw kindje
behoeft U niet te vreezen,
wanneer U voor de da-
gelijksche verzorging van
Uw kleintje de bekende
Va s e n o I - Kinderverzor
gingspreparaten gebruikt.
Wond- en Kinder-Poeder
Baby-Crème Paste
