FELIX HAMMER:
Redde/* in den nood
DOOR LAURENCE KIRK
18
ONZE VERVOLCROMAN
KOT?TE INHOUD. Sir Humphrey Seymour ontvangt
in Afrika van z'n vrouw Carlotta te Londen een tele
gram, waarin hem verzocht wordt onmiddellijk over
te komen, daar z'n dochters Lisa en Ruth onhandelbaar
geworden zijn en zich met een paar onmogelijke jonge
lieden verloofd hebben. Per vliegtuig vertrekt hij naar
Croydon, waar hU door Lisa wordt afgehaald. Opge
wonden stelt z'n vrouw hem van den toestand op de
hoogte: Ruth is verloofd met Stevan Voroski, een
Russischen prins, die als kellner in z'n levensonderhoud
voorziet, en Lisa met een zekeren Albert Rlain, een
beroepsvoetballer. Hoewel z'n vrouw erg met den
Russischen prins ingenomen schijnt te zijn. is sir
Humphrey op deze verlovingen allesbehalve gesteld.
Op aanraden van z'n vriend, lord Ayloner, stelt hij zich
in verbinding met Felix Hammer, een ..huwelijks
makelaar". Albert heeft 'n onderhoud niet sir Hum
phrey. Hij vertelt hem, dat hij 's zomers voor ingenieur
studeert en binnenkort z'n examen hoopt te doen.
Sir Humphrey verbiedt hem met Lisa te trouwen. In
een Russisch restaurant wordt sir Humphrey door
Stevan bediend. Hij vindt den man onuitstaanbaar
en besluit Felix Hammer te raadplegen. Hammer zal
den volgenden dag op een cocktail-partij, welke door
Carlotta gegeven wordt, aanwezig zijn, om Humphrey's
dochters nader te leeren kennen. Na afloop hiervan
dringt sir Humphrey er bij mr. Hammer op aan,
vooral den omgang tusschen Ruth en Stevan spoedig
te beëindigen. In een restaurant, waar mr. Hammer
dagelijks pleegt te dineeren, treft hij iemand, die hem
de geschikte persoon lijkt voor z'n plannen. Robert
Lake, een zoöloog, die te Londen zijn vacantie door
brengt, gaat op z'n voorstellen in. Hij verblijft
bij de familie Seymour en maakt kennis met Albert
en Stevan de laatste maakt op hem een zeer on-
sympathieken indruk. Beide meisjes toonen aanvan
kelijk heel weinig belangstelling voor den gast, doch
na eenige weken zoekt Lisa opmerkelijk veel zijn
gezelschap. Zij tracht hem te bewegen opnieuw een
expeditie uit te rusten om met haar in China panda's
(een soort beer) levend te vangen.
NEGENTIENDE HOOFDSTUK
Ondanks zijn kort briefje was mr. Hammer
stralend en de hartelijkheid zelve. Zijn hand
druk had Robert altijd aan slapen in een
veeren bed herinnerd en liij was vertrouwelijk en
vertrouwenwekkend als altijd. Ook zijn wijze van
optreden was innemend. Te innemend, begon Robert
te denken na de eerste minuten. Men braeht hein
een stoel. Sigaren! Sigaretten! Robert had het ge
voel, dat hij even onder narcose moest worden
gebracht voor een kleine operatie.
De narcose werd zorgvuldig en handig verricht.
Mr. Hammer sprak over de politieke situatie, over
een tentoonstelling van schilderijen en beval Robert
ten slotte aan, deze tentoonstelling eerst te gaan zien
voor hij zijn vacantie in Zwitserland ging doorbren
gen. Dit was het eerste teeken voor Robert, dat
duidde op een tactvol ontslag.
„Dank u wel," zei hij. „Dank u zeer. Maar ik wist
niet, dat ik naar Zwitserland ging."
„O, ja," lichtte mr. Hammer hem minzaam in, „ik
weet me nog heel goed te herinneren, dat u wat wilde
gaan skiën voor uw verlof heelemaal om was. Het
was een goed idee en ik geloof, dat de toestand van
de sneeuw op het oogenblik uitstekend is. II zult het
erg plezierig hebben."
„Hm. Alleen?" vroeg Robert.
„U zult daar wel met allerlei menschen kennis
maken. Nergens dan in Zwitserland is het zoo ge
makkelijk om kennis aan te knoopen en ik ben er
zeker van, dat het een pak van uw hart is, Londen in
deze omstandigheden te kunnen verlaten."
Robert keek hem recht in de oogen.
„Moet ik daaruit opmaken, dat u mij ontslaat, mr.
Hammer?"
„Neen, neen, neen," mr. Hammer drukte de toppen
van zijn vingers tegen elkaar en keek hem stralend
aan. „Zoo moet u het in geen geval opvatten. We
zijn alleen aan het eind van de maand, gedurende
welke onze overeenkomst liep, en ik zie niet de
noodzakelijkheid in om onze wederzijdsche ver
bintenis verder te verlengen."
„U bedoelt dus, dat ik de Seymours verder met
rust moet laten?"
„Inderdaad, mr. Lake. U moet toegeven, dat u het
doel niet bereikt hebt, waarvoor u daar gekomen
bent, is het wel?"
„Nog niet, dat moet ik toegeven, maar.
„Kom, kom, mr. Lake, u hebt tijd genoeg gehad."
„U hebt zeker nu een van uw aangestelden vrij, die
u dit werkje wilt laten opknappen?" vroeg Robert.
„Ik kan dat niet ontkennen, mr. Lake. Ik heb
inderdaad een van mijn vaste menschen vrijgekregen.
Daarom kunt u wel nagaan, dat het veel beter is,
als u nu maar uw verlof verder in Zwitserland door
brengt."
Robert antwoordde niet meteen. Hij zat somber
en boos voor zich uit te kijken en mr. Hammer had
medelijden met hem.
„Ik hoop, dat u geen spijt hebt van onze toevallige
ontmoeting," vervolgde hij. „Het zou mij erg spijten
als u zich achteraf bekocht voelde."
„Ik voel mij niet bekocht," glimlachte Robert.
„Ten slotte heb ik een zeer interessanten en zelfs
leerzamen tijd beleefd."
„Goed zoo! Zoo moet u het opvatten! En u hoeft
zich niet terneergeslagen te voelen omdat u gefaald
hebt, mr. Lake. Er is altijd een onberekenbaar
element in zaken als deze. Het is net als met de weer
voorspelling. Je weet, hoe het waarschijnlijk zal
worden, maar je weet het nooit heelemaal zeker. Ik
ben nog steeds van meening, dat u een groote aan
trekkingskracht op vrouwen uitoefent."
„Dank u. Het zal me altijd een troost zijn, dat ik
dat weet."
„Goed dan, ik ben blij, dat, we als goede vrienden
scheiden. En als u nu nog kosten hebt te declareeren.
die u gaarne betaald zoudt willen hebben
„Neen, er is niets, mr. Hammer."
„Bent u daar zeker van?"
„Heel zeker."
„Als een teeken van onze goede verstandhouding
wilt u mij dan misschien uw reis naar Zwitserland
laten betalen?"
Robert stond op met een grijns op zijn gelaat. „Dat
kan ik heusch niet accepteeren, mr. Hammer, want.
ziet u, ik ben heelemaal niet van plan, naar Zwitser
land te gaan."
Mr. Hammer knipperde even met zijn oogen.
„U moet niet denken, dat ik u voorschrijf waar u
heen moet gaan," mompelde hij. „De Riviera mis
schien?"
„Zelfs niet de Riviera," glimlachte Robert. „Ik
blijf waar ik ben, bij de Seymours. Ik vind het daar
prettig."
„Maar, mr. Lake
„Dat ga ik doen. Zooals u zelf zoo wijs opmerkte,
is er altijd een onberekenbaar element in zaken als
deze. En wat u niet berekend hebt, is dit: dat ik
zelf verliefd op Ruth zou kunnen worden. Nu, ik
bén verliefd geworden en ik ben vair plan haar op
mijn manier voor mij te winnen."
„Maar, mr. Lake, dit is je reinste muiterij! Dat
kunt u mij niet aandoen."
„O zeker, dat kan ik, mr. Hammer. Ik heb genoeg
van uw methodes en ik geloof er niet aan. Ik ben van
meening, dat van uw heele systeem niets deugt. Maar
ik ben verliefd op Ruth en ik zal maken, dat ze notitie
van mij neemt, al zou ik er bij neervallen. Het kal
me niet schelen wat er met wie dan ook gebeurt. Ik
wil Ruth hebben
„Mr. Lake, ik smeek u! Wees verstandig. bent
niet bij uw verstand."
„U hebt gelijk, ik ben niet bij mijn verstand. U
had eerder aan het effect, dat dit alles op mij zou heb
ben, moeten denken. Dat is nu te laat. Ik ben er en
ik blijf er. Ik ben een vriend van de familie. Ze hou
den van me. Ze willen graag dat ik blijf. Zoo is de
toestand en ik zie niet in wat u er aan kunt doen.
Goeden dag, mr. Hammer. Kijk niet zoo somber. Het
staat u heelemaal niet."
Robert wuifde joviaal met zijn hand en vertrok.
Mr. Hammer rende hem achterna op zijn korte been
tjes, maar de deur sloeg dicht voor zijn gezicht en hij
wandelde, droevig zijn hoofd schuddend, terug naar
zijn stoel. Voor het oogenblik wist bij ook niet, wat
hij er aan kon doen.
De volgende twee, drie dagen gebeurde er niet veel.
Dank zij Ruth's deskundige behandeling en een uit
gezochte hoeveelheid schoonheidsmiddelen, zag men
weinig van Lisa's blauw oog. Maar zij was erg rustig
en slechts zelden zichtbaar. Robert vermeed haar
zoo veel mogelijk, want zij keek op een wijze naar
hem, die meer droefheid dan kwaadheid uitdrukte,
doch die hem bijna deed gelooven, dat hij de schuld
was van den ondergang der wereld. En wat nog erger
was, Ruth scheen er net zoo over te denken. Het was
ontzettend onaangenaam, al te duidelijk vergeven te
worden voor iets, dat hij beslist niet gedaan had.
Carlotta alleen scheen zijn positie te begrijpen.
Hij had haar verteld van het bezoek aan den dieren
tuin en zij had er onmiddellijk op gestaan, zelf de
panda te gaan zien. En zij was net zoo dol geworden
op het dier als Lisa zelf.
„Het liefste, schattigste, leukste beestje, dat ik
ooit gezien heb," riep zij uit. „Ik zie heelemaal niet
in, waarom Lisa kwalijk genomen moest worden dat-
ze er eentje wilde hebben."
„Je wilt toch niet zeggen, dat ze nog steeds met.
mij een expeditie wil uitrusten?" vroeg Robert ang
stig.
„0, neen, dat is van de baan. Zij is veel te druk
bezig om als oude vrijster te sterven."
„Als oude vrijster sterven?"
„Ja, beste Robert, kijk niet zoo verbaasd. Als
oude vrijster te sterven is één van de meest geliefde
tijdverdrijven van alle vrouwen. Het wordt werke
lijk tijd dat je daarvan op de hoogte raakt. Wel, ik
ben minstens negenmaal als oude vrijster gestor
ven voor ik eenentwintig was en ter wille van vol
komen ongeschikte jongens. Och, wat was dat grap-
P'g!"
Robert had in dezen tijd al heel wat over vrouwen
geleerd, maar dit was hem toch te vooruitstrevend.
„Bedoel je, dat het heelemaal uit is tusschen haar
en Albert?" vroeg hij ernstig.
„Heelemaal uit, heelemaal uit, mijn beste, niets
meer aan te doen."
„Vindt u niet, dat- dat jammer is? Albert zou een
goede echtgenoot voor Lisa geweest zijn, geloof ik."
„Een heel goede. Te goed! Maar het is niet anders.
Lisa is trotsch en zij kan toch ook niet de eerste
poging tot toenadering wagen, nadat hij haar zoo
behandeld heeft."
„Nu, dan zal Albert wel zoo verstandig zijn om te
zeggen, dat het hem spijt."
„Neen, daar is geen kans op. Hij is een van die
strenge, oprechte jongemannen, wier besluit vast
staat als het eenmaal genomen is. Als je een gelukkig
huwelijk wilt doen, Robert, wees dan nooit een man
wiens besluit vaststaat, als het genomen is. Het is
heel goed om dat in zaken te doen, geloof ik, maar
niet in het huwelijk. Nooit, nooit in het huwelijk."
„Het spijt me, dat het zoo geloopen is. Ik vind het
erg jammer. Ik heb gezien hoe Albert altijd naar haar
keek."
„Jongen, het is gewoon een tragedie!" stemde
Carlotta toe. „Minstens een week zal het duren voor
ze het weer goed maken. Een heele week verknoeid!"
„Een week," riep Robert uit. „Maar ik meende,
dat u zei, dat het voor altijd uit was."
Carlotte lachte.
„Anne Robert," zei ze sussend. „Je vat alles zoo
letterlijk op. Ik bedoel alleen, dat het uit- was tot
het weer zou beginnen."
Robert gaf het op. Je had waarachtig een paar
schaatsen noodig om een gesprek met Carlotta vol
te kunnen houden, zoo onverwacht: waren haar
draaien.
Nu concentreerde hij al zijn aandacht op Ruth
in een wanhopige poging om te overwinnen of te
sterven. Het was nog steeds lieel moeilijk een ge
schikte gelegenheid te vinden. Stevan lag of stond
aldoor in den weg, boudeerend, klagend, troost
vragend, en het scheen niet mogelijk, Ruth te doen
beseffen, dat er ook nog andere mannen bestonden.
Maar eens op een morgen kwam hij den salon binnen
en trof Ruth aan tijdens een hoogst spannende en
dramatische scène met een jongen man, dien hij nog
nooit ontmoet had. Robert trok zich, geheel in de
