FELIX HAMMER:
Redder* m den nood
DOOR LAURENCE KIRK
18
ONZE VERVOLCROMAN
KORTE INHOUD. Sir Humphrey Seymour ontvangt
in Afrika van z'n vrouw Carlotta te I,ouden een tele-
srram. waarin hem verzocht wordt onmiddellijk over
te komen, daar z'n dochters Lisa en Ruth onhandelbaar
geworden zijn en zich met een paar onmogelijke jonge
lieden verloofd hebben. I'er vliegtuig vertrekt hjj naar
Croydon, waar hij door Lisa wordt afgehaald. Opge
wonden stelt z'n vrouw hem van den toestand op de
hoogte: Ruth is verloofd met Stevan Voroski, een
Russisehen prins, die als kellner in z'n levensonderhoud
voorziet, en Lisa met een zekeren Albert Rlain. een
beroepsvoet ballor. Hoewel z'n vrouw erg met den
Russisehen prins ingenomen schijnt te zijn. is sir
Humphrey op deze verloviugen allesbehalve gesteld.
Op aanraden van z'n vriend, lord Ayloner, stelt hij zich
in verbinding met Felix Hammer, een ..huwelijks
makelaar". Albert heeft 'n onderhoud met sir Hum
phrey. Hij vertelt hem, dat hü 's zomers voor ingenieur
studeert en binnenkort z'n examen hoopt te doen.
Sir Humphrey verbiedt hem met Lisa te trouwen. In
een Russisch restaurant wordt sir Humphrey door
Stevan bediend. Hij vindt den man onuitstaanbaar
en besluit Felix Hammer te raadplegen. Hammer zal
den volgenden dag op een cocktail-partij, welke door
Carlotta gegeven wordt, aanwezig zijn. om Humphrey's
dochters nader te leeren kennen. Na afloop hiervan
dringt sir Humphrey er bij mr. Hammer op aan.
vooral den omgang tusschen Ruth en Stevan spoedig
te beëindigen. In een restaurant, waar mr. Hammer
dagelijks pleegt te dineeren, treft hij iemand, die hem
de geschikte persoon lijkt voor z'n plannen. Robert
Lake, een zoöloog, die te Londen zijn vacantie door
brengt, gaat op z'n voorsteller) in. Hij verblijft
bij de familie Seymour en maakt kennis met Albert
en Stevan de laatste maakt op hem een zeer on-
sympathieken indruk. Beide meisjes toonen aanvan
kelijk heel weinig belangstelling voor den gast, doch
na eenige weken zoekt Lisa opmerkelijk veel zijn
gezelschap. Zij tracht hem te bewegen opnieuw een
expeditie uit te rusten om met haar in China panda's
(een soort beer) levend te vangen. Het gevolg hier
van is, dat er een twist tusschen Lisa en Albert
ontstaat, Mr. Hammer heeft. Robert inmiddels ont
slagen, doeh deze blijft bij de Seymours, daar bij op
Ruth verliefd is.
Het spijt me, dat ik kaar door elkaar schudde,"
mompelde Albert. ,.Maar wat kon ik anders
doen?"
„Nu, je had haar bij voorbeeld aan kunnen moe
digen vooral te gaan. Dan zou ze er waarschijnlijk
plotseling geen zin in gehad hebben. Steeds als ik
Humphrey aankondig, dat ik iets doms ga doen. dan
moedigt hij me aan. door te zetten. Hij is een vreese-
lijke man, maar verschrikkelijk wijs. Weet je, wij zijn
allemaal echte kinderen. Wij weigeren eenvoudig
volwassen te worden. Wij zien er lieelemaal geen
voordeel in, volwassen te worden. Maar we houden
van onze mannen. We houden erg veel van ze, omdat
het in onzen aard ligt. Maar we komen onze yer-
plichtingen niet altijd na, omdat dat zoo vervelend
is en we zijn nooit gehoorzaam, omdat we niet weten
hoe je moet gehoorzamen. Eigenlijk houd je zooveel
van Lisa omdat ze zoo'n kind is en zoo luchthartig
van natuur en nu ze een beetje te luchthartig is naar
je smaak, word je plotseling hard en onbuigzaam en
doe je haar allerlei verwijten."
Albert was in de eerste plaats een eerlijk man en
hij zag in, dat Carlotta gelijk had.
„Daar zit ik nu," gaf hij ronduit toe. „Het is waar
wat u zegt. Van a tot z."
„Ja, ik zeg dikwijls de waarheid, al lieg ik wel eens,"
vervolgde Carlotta vlot. „Maar omdat we kinderen
zijn, mag je ons nog niet als complete idioten be
schouwen. En we zijn ook niet zoo hulpeloos als je
misschien wel denkt. Het is heel gek. maar als het
werkelijk moeilijk wordt, dan zien we meestal kans,
ons er doorheen te slaan. Ik wil me er niet op laten
voorstaan, maar ik heb Humphrey eens het leven
gered."
„Heeft u dat werkelijk gedaan?" vroeg Albert
nieuwsgierig.
„Ja, het was in Afrika. De zwarte kok trachtte hem
te vermoorden. En het was nog wel zoo'n goede kok.
Maar hij was in de war met zijn godsdienst of zooiets
en dacht, dat zijn fetisch hem gezegd had, dat hij het
moest doen. Hoe dat ook zij, ik kwam juist .binnen
toen hij achter Humphrey's rug op hem toesloop
met een leelijk, lang mes en toen gooide ik den deur
knop naar zijn hoofd. Het was een groote, zware
glazen bal. En waarlijk, ik raakte hem.' Precies
achter op zijn hoofd. Ik heb nog nooit zoo'n bons
gehoord."
„Dat was prachtig!" meende Albert geestdriftig.
„Ik ben nog nooit zoo verbaasd in mijn leven ge
weest," vervolgde Carlotta. „Voor het eerst van mijn
leven raakte ik iets met gooien. In negen van de tien
gevallen had ik Humphrey geraakt in plaats van den
kok. Maar dien keer deed ik het niet en dat is juist
iets voor vrouwen uit mijn familie. En dan is er nog
iets. Wij zijn dol op cadeautjes en daarom kom je nu
juist van een warenhuis en hebt deze speelgoed
panda voor Lisa gekocht."
„Bedoelt u, dat u die speciaal voor mij gekocht
hebt om hem aan Lisa te geven?"
„Ja, Albert, en maak er vooral geen drukte over,
als je hem geeft. Doe alsof het de gewoonste zaak
van de wereld is. Zeg alleen, dat je meende, dat ze het
wel leuk zou vinden en dat je een levende voor haar
zult koopen als je geld genoeg hebt."
Albert was een paar seconden sprakeloos.
„Ik moet zeggen." zei hij met schorre stem. „Ik
moet zeggen, dat u erg aardig voor me bent. lady
Seymour. Veel aardiger dan ik verdiend heb."
„Heelemaal niet, en ik wilde dat je me Carlotta
noemde. Je bent een heel lieve jongen en het zal
best gaan als je niet al te hard en ernstig optreedt.
Dat is het eenige gevaar."
„En denkt u werkelijk, dat Lisa.
„Maar natuurlijk. En als je me nu echt gelukkig
wilt maken, moet je nog één ding doen."
at is dat? Ik ben in staat alles voor n te doen."
„Nu, jongenlief, ik houd niet van je das. Ik kan je
niet precies zeggen waarom niet, maar ik houd er niet
van. En ik heb me afgevraagd of je er misschien een
van Humphrey aan zult willen doen. Ik denk, dat
die grijze je het beste staat."
„Maar, lady Seymour Carlotta. wat zal sir
Humphrey daar wel van zeggen?"
„Wel, hij zegt dan, dat iemand weer iets van hem
ingepikt heeft. Maar dat zegt hij altijd, zelfs als het
niet gebeurd is. En hij heeft trouwens veel te veel
dassen. Ga nu even rechtop staan, dan zullen we
eens kijken."
Albert, die begonnen was als een man van staal en
steen, was nu als was in haar handen. Hij -stond ge
willig op en deed zijn das af, terwijl Carlotta de drie
dassen ophield en ze één voor één tegen zijn blauwe
pak paste. Albert had geen das aan, toen Lisa
binnenkwam. Hij keek angstig naar de uitdrukking
van haar gezicht en maakte onwillekeurig een be
weging om op haar toe te loopen, maar Carlotta
sloeg snel één van de dassen om zijn hals en legde
hem voor anker.
„Lisa, lieveling!" - Carlotta's stem was pure
honig„Albert is er. Was het niet lief van hem
om te komen?"
Lisa stak haar kin de lucht in.
„Ik wist niet, dat Albert er was," zei ze koeltjes.
Toen merkte ze den gefolterden blik van Albert op,
doordat Carlotta hem bijna deed stikken en zij trok
iets bij. „Wat ter wereld doe je daar smet hem?"
vervolgde zij. „Waarom kun je de mensehen niet
met rust laten?"
„Ik pas alleen maar een van Humphrey's dassen,
liefste."
„Wat mankeerde er dan aan zijn eigen das?"
„Bijna alles, liefje. Met dassen kun je nooit te
voorzichtig zijn. Een goede das brengt je verder in de
wereld dan een massa titels. Die titels ziet men alleen
als je je adres op een envelop zet en men weet nooit
precies hoe ze zijn. Maar de das is er altijd. Vind je
niet, dat deze grijze hem erg goed staat?"
„Neen, dat vind ik niet." Lisa vatte ineens belang
stelling op voor den zuiver technischen kant, van de
kwestie. „Die das is heel goed voor Humphrey, maar
ze is te oud voor Albert. Je moet grijs haar hebben
om die das te kunnen dragen. Laten we die donkere
eens probeeren: die is vast veel beter."
Albert bleef onzeker en verlegen midden in de
kamer staan. Naar de aandacht te oordeelen, die ze
aan hem persoonlijk besteedden, had hij net zoo goed
een etalagepop kunnen zijn. Zij klaagden over de
wijze waarop een mannenboord altijd krulde, trok
ken hem nu eens dezen dan weer dien kant op,
vonden een moedervlek en bekeken die vol belang
stelling, knepen zijn keel bijna dicht en kwamen
eindelijk tot de slotsom, dat de grijze hem toch het
beste stond, zoodat ze weer opnieuw begonnen.
Carlotta trok ten slotte de das aan met een ruk,
waardoor zijn Adamsappel bijna in zijn achterhoofd
schoot, en deed daarna een stap achteruit om haar
werk in oogenschouw te nemen.
„Prachtig," riep zjj uit. „Je bent lang niet slecht
gekleed, Albert. Ziet hij er nu niet goed uit, Lisa?"
„Ik ben er niet zoo zeker van." Lisa keek naar het
voorwerp harer liefde met de deskundige ongevoelig
heid van een beroepskleermaker. „Ik vind zijn over
hemd nu niet meer zoo goed."
„Ja, liefje, maar ik geloof niet, dat we een van
Humphrey's overhemden mogen stelen. Hij heeft
altijd de grens getrokken bij zijn overhemden. Boven
dien heeft hij er geen hier gelaten. Ik heb nog ge
keken." Er was even een stilte en ze sprak snel ver
der om beiden te beletten iets verkeerds te zeggen.
„En, Lisa, heb je het cadeautje gezien, dat Albert
voor je meegebracht heeft?"
Lisa keerde zich om en zag nu pas de panda. Zij
nam het diertje op en liefkoosde het en alle voor
gewende koelheid, die haar zoo slecht stond, week
uit haar gezicht.
„O, maar wat is die lief!" riep ze uit. „Heb je die
werkelijk speciaal voor mij gekocht, Albert?"
„Ja." Albert slikte. „Ik - ik hoop, dat je hem aar
dig vindt." Het was de eerste leugen, die hij ooit van
zijn leven had uitgesproken en hij stikte er bijna in.
„O, wat is dat schattig van je!" Lisa zoende hem
alsof ze nooit ruzie hadden gehad. „Je had nooit
iets beters kunnen vinden."
„Ik.... ik Albert aarzelde, maar zag, dat
Carlotta haar wenkbrauwen dreigend fronste en
herinnerde zich wat hij moest zeggen. „Ik had liever
een echte voor je gekocht," vervolgde hij. „Maar ik
kon er geen vinden en ze zouden trouwens wel erg
duur geweest zijn."
„O, maar ik wil geen echte," zei Lisa snel. „Zij
leven, geloof ik, in bamboe-bosschen en bamboe kan
ik hier toch niet krijgen. En ze worden groot, net
als Pamela. Neen, deze wilde ik juist hebben. Hij is
zoo lief en je bent een schat dat je hem voor mij
gekocht hebt. Laten we uitgaan en iets leuks doen.
Nu! Meteen! Ik ben zoo klaar, als je even wilt
wachten."
„Natuurlijk wacht ik!" Albert's gezicht straalde
van geluk. „Blijf niet te lang weg. lieveling."
Lisa holde vroolijk de kamer uit en Albert's oogen
volgden haar vol liefde, nog lang nadat ze verdwenen
was. Carlotta ging met een zucht van voldoening op
de sofa zitten.
„Kijk eens aan!" mompelde ze. „Je ziet hoe ge
makkelijk het gaat, als je maar weet hoe het moet.
Je bent me vier gulden vijftig schuldig en jullie jong
geluk voor die panda. Maar hij is het wel waard. Ik
geef je hem cadeau."
EENENTWINTIGSTE HOOFDSTUK
Robert strikte dien avond zijn witte das zorgvul
diger dan hij ooit gedaan had. En hij neuriede een
sentimenteele, ouderwetsche wals, terwijl hij bezig
was. Hij voelde zich gelukkig. Hij zou den heelen
avond met Ruth alleen zijn. Den eersten avond
alleen met haar. Den eersten, hoopte liij, van vele.
De liefdadigheidsvoorstelling, eigenlijk een bal,
afgewisseld door cabaretnummers, waarvan Rutli
een van de organisatrices was, begon pas laat en hij
ging dus eerst met haar naar een theater. Hij had van
te voren besloten, haar in het theater niet het hof te
maken. Nadien zouden zy tijd genoeg hebben. Na
hun eersten dans. Dat was de goede tijd om te begin
nen. Of zou hij haar iets in het oor fluisteren, terwijl
zij dansten? Wang aan wang. Het was zoo gemakke
lijk dan iets aardigs te zeggen vooral als het een
wals was.
