BRIEVEN VAN DEN DRÉ
t
20
ULVENHOUT, 31 Januari 1941.
Amico,
Van eenen kant is 't 'n bietje spijtig da'k de
„rechtszaak" der worstaffaire nie in éénen brief kan
verwerken. 'Nen brief is ginnen worst, dien ge vol
kunt stoppen mee van-alles-en-nog-wat! Maar van
den anderen kant meugde van die rechtszaak niks
missen, amico, ze is wezenlijk veul te intersant.
Kunde 'r gin juridischen munt uitslaan, 'n stuk leut
zooveul te beter. En da's deus tijen meer wèèrd, dan
wélken munt ook
Dus: we maken er dan maar twee brieven van!
Den avond tevoren zei den Joost: „Daar kan ge
beuren wat 'r wil, maar ik gaai mergenvroeg eerst
naar Zundert, den ouwen Snepvangers begraven en
impersant in Rijsbergen, waar ik dan toch lankst
kom, 'nen halven wagel balkenbrij, zult en bloed
worst afleveren bij Tjeu Vermunt." (Ge ziet, 't was
nog gin oorlog, amico!) „Den ouwen Snep," zoo gong
den Joost wijer, „is achttien jaren lank 'nen vasten
cliënt van me gewist, dien laat ik nie zóó maar weg-
poten in den bevroren èèrde!"
„Zóómaar. vroeg den Jaan, „wat bedoelde
daarmee, Joosje?"
„Ja. Zoomaar! Zonder 'n welgekozen woord van
ondergeteekende," zee den Joost zelfbewust. „Bui-
tendatte, 'k ben uitgeïnviteerd ook. Asteinblieft!"
Toen brocht ie 'nen zwartgeranden rouwbrief veur
den dag uit zijnen „portefulli", da's den harden kaft
van 'n ouw notitieboekske, waar
omhenen 'nen illastieken kousen
band. „Zaken gaan veur 'tmeske,"
zee-t-ie gedecideerd, mee 'nen klap
van den illastiek.
„Hamaal goed en wel, Jozef,"
mork den Fielp bezurgd op, „maar
wij meugen nie hovertijd hop 't
trimmenaal zijn. 'k Zeg jouw: ge
kunt ooggeplotste mannen, net
has zukke rechters, nie veur
pietsnot laten zitten; 'k ben héi-
gens raadslid....!"
„Houwes!" viel den Blaauwe
tussenbeien, „we zijn op tijd op
't gerechtshof, horre!"
„Off. ...t!" spotte den Fielp.
„Off. 't Is gin of. 't Of zit
in Den Bosch. Ier his 't. 'n dood
gewone harredissementsrechtbank,
Blauwe."
Waarop den Blaauwe zijn „He-
delóachtbare verassereerde, dat ie
nie zoo'nen hom-aal van woorden
moest gebruiken, want dat den
Fielp ten trimmenale nie alf zoo
bekend was has den Blaauwe hei-
gens, die daar nog al 'ns 'nen
„prijs" getrokken ad!" (Als stroo-
per, ge verstaat, amico!)
Wat den bakker weer nie wou
teugenspreken, maar. „hij
moest er toch heven hop wijzen,
dat hondanks den Blaauwe zijnen
klandizie, de bedrijfsleiding van
't gerecht de zaak nog haltij niet
ad kunnen huitbreien tot 'n Of!"
„Da's den kif," zee den Blaauwe.
„Nou staai 'k toch finaal com
plex," constateerde den Fielp.
Omtrent op die manier wierl
ons toerke naar 't trimmenaal
geregfeld, amico. En den anderen
mergen startte den Joost zijn
„kameel" ('t wageltje staat nogal
hoog op de pooten) volgelajen mee
blinkende worsten, bibberende zul
ten en zijnen hoogen hoed. Veur
den Joost was, mee den opgank
van 'n ros vrieszonneke, den bonten
werkdag van 'n plechtige uitvaart,
worst- en rechtszaken begonnen. In
Zundert stortte-n-ie „de" grafrede
uit die er in z'n lange loopbaan
steeds schoonder op wierd onder
't geregeld gebruik in Rijs
bergen gong er den worst en aan
verwanten uit en op 't nipperke
was den Joost veroin mee o.a. 'n dikke order van
de weduwe Snepvangers, waarvan den „Zeeleeuw"
't water in z'nen kunstgebit zou hebben gekregen.
Den Joost had zóó z'n best gedaan om op tijd te
zijn, dat ie, na in 't sterfhuis te Zundert afscheid te
hebben genomen, er niemeer aan gedocht had zijnen
hoogen hoed te verwisselen mee z'n bollioeike, zoodat
ie liooggehoeid ten kameele in Ulvenhout verom
kwam. Den Blaauwe stond al, mee ons allen, gespoord
en geleersd aan den ingang van „de Samenwerking"
om zijnen compagnon op te vangen, om zoo rap
ineugelijk weg te rijen. „Nog verkocht, Jozef?"
,,'n Dotje van 'n bestellingske! Van de weduwe
Snepvangers," zee den Joost er zegevierend ach
ter. Want ge wit, amico: den Joost heeft z'n zaken-
systeem gebouwd op 'nen soortement van Burger
lijken Stand onder zijn cliënteele, waarvan ie ge
boorten en doopplechtigheden, verlovings-, jonge-,
zilveren- en gouwen bruiloften, begrafenissen, enz.
enz. allegaar sjeeuur bijhoudt. Dus als ie duide-
lijk-aanwijsbare successen boekt op zijn methode,
dan is ie dubbel fier op zulke orders als deuze van
de kersversche weduwvrouw uit Zundert.
„Hier is oewen twaalfuren," zee den Blaauwe:
„Aantje hee-t-'m in deus koektrommeltje gepakt en
ga nou maar opzij zitten, Josefus, dan pak ik zoolang
wel 't roer vast. Allee, jongens, instappenMeteen
graaide den Blaauwe 't vergeten bolhoeike van de
achterzitting, gaf 't den Jaan, knipte 'n oogske en
die brocht 't ding rap efkes in den huis, bij Aantje.
Dat lukte best. want den Joost zat al gaauw te
schransen uit 't trommeltje. Hij zee onderwijle:
„Oemma boebei sjoem. A. Woe-ik heb daarveur,
lioe-op, nie zo'nen boe-barren honger, hoe-op. Want
ik heb al vijf soeskes mee kèès gebroekt. gebruik in
't sterfhuis.... vrek?! Wie van juilie zit daar op
m'nen bolhoed, sloebers?!
„Ikke nie," zoo ontkenden vier onschuldige bloeien
in spreekkoor.
,,'t Is dik in orde, Jozèf," suste den Blaauwe:
„oew hoeike is bij ons moeder."
„Mot ik dan mee den hoogen hoed naar 't gerecht?"
vroeg den Joost verontwèèrdigd.
„Is ie daar nie mooi genogt veur?" vroeg den
Blaauwe verwonderd.
.Dan gaai 'k maar mee m'nen bloote kop!"
„Gin gedacht van, Joosteke! Dan slaai 'k 'm
liever eerst over oew oogen. 'k Zal de helft van onze
Directie 'n kouw laten pakken't Vriest 'nen
steen dik."
Zoo, amico, kwamen we op 'nen hardkouWen
middag mee z'n gezessen bij 't trimmenaal. Stonden
we, op 'nen zwarten, keiharden sneeuwhoop te
wachten op den hooggehoeiden Joost, die 't gevuur-
lakte wageltje eerst moest afsluiten veur we naar
binnen gongen, deur 't sierijzeren hekwerk. Daar
wierd efkes gezwegen. Hoe is dat, niewaar, als ge
't voorgeborchte des Rechts binnenkomt?
We wisten den weg. Den Jaan en den Blaauwe
waren hier welbekend enne. nou, wij zijn daar
meer gewist, mee de eigenste propclub ge wit.
Boven, op den langen corridor, moesten we onze
dagveerdings toonen aan 'n heerschap, dat zoo kras
optrad, dat den Blaauwe 'm toesprak als „meneer
den president". En den Blaauwe dee dat zoo gretig,
dat dieën kearel maar gaauw zee:
„ik.eli. ik ben wel nie den
president hier, maar. eh.
den portier toch!"
„Ah! Sjuust," zee den Blaauwe
opgetogen, nim meniekwal ij k
edelachtbare; ik docht gij waart
den president maar, ee!"
,,'t Is lekker werm, ier bij
moeder Justitia," vond den Fielp.
„En lias we lank motten wach
ten. kek'8, jongens!" Toen
brocht ie 'nen stok kaarten te
veurscliijn uit zijnen broekzak.
Zoo kwamen we in de getuigen-
kamer, waar ons 'n verrassing
wachtteMaar daarover den volgen
den brief, amico.
'k Mot er nou afscheien, want
mee dieën straffen dooi is er zoo
iets te doen op de velden, om 't
overdadig water afgevoerd te krij
gen deur de sloojen. Daarom:
Veul groeten van Trui, Dré III
en als 'altij gin horke minder van
oewen t. a. v. DRÉ
In het mooie Veere, in Zeeland,
woont en werkt de jonge kunstschilder
Karei van Veen, geboren te Rotterdam
Wij plaatsen hier de reproductie van
zijn schilderij, dat momenteel te zien
is in het Boymans Museum te Rotter
dam. De schilder noemde zijn doek
„Portretstudie"De personen stellen
voor: den schilder en zijn vrouw,
met hond en vogel. De groep is
geestig saamgcvat, zoodat men van
een goede compositie mag spreken.
Zeer levenswaar en natuurgetrouw
zijn mensehen, dieren en dingen
geschilderd. De houdingen en uit
drukkingen mogen rustig en onge
dwongen genoemd worden. Hier is
sprake van een zeer talentvol schil
der, die de techniek van het schil
deren onder de knie heeft en die
bovendien een groot vermogen bezit
van levendig en verrassend zuiver
beelden. Men lette vervolgens eens
op de onderdeelen van het schilderij.
Hoe prachtig is de hond weergegeven
en de vogel in zijn kooi! Zelfs het
honden-riempje op den voorgrond is
een klein wonder van schilderkunst.
Deze schilderwijze toont weerom een
aanknoopingspunt met het werk der
oude N ederlandsvhe meesters en dit
is wel het beste compliment, dat wij
aan Karei van Veen kunnen geven.
(foto Panorama) H,
