wit Anker D^O D E LM^N OYTRI.IT VOOR TWEE WIT ANKER schuurt niet, maar absorbeert alle vuil! oogen te kijken om te weten dat ze moed bezat terugkwam op een kleinigheid, waarover ze alle twee hard nekkig geweigerd hadden te spreken gedurende dien heelen verrukkelijken maaltijd. „Ik moet u iets vertellen," zei ze met diepe, bevende stem. Curtice stak protesteerend zijn hand op „Nee!" zei hij flink, „nee!".... „Ja," zei Helen, even flink, „ik kan onmogelijk goedvinden, dat u denkt wat u denkt!" „Ik denk heelemaal niets," zei Cur- tiee vlug, „behalve...." Nu was het Helen's beurt, haar hand op te heffen. „Dat moest u natuurlijk wel zeggen," zei ze, „maar dat neemt niet weg, dat ik u de waarheid moet vertellen. Mijn zuster," zoo ging ze verder, „heeft zich pas geleden verloofd met kapitein Charteris... „Wat!?" vroeg Curtice vlug, „met Dickie Charteris?" Helen knikte. „Ja," zei ze, „gister avond. Toen Hilda, mij dat vanmorgen vertelde, heb ik Dick en ik zijn goede oude vrienden, weet u heb ik hem opgebeld, o, uit een grap, en net ge daan of ik Hilda was." „Ik begrijp het," zei Curtice, „maar lieusch, ik zie niet in, wat...." „Wacht," zei Helen. „Er gebeurde iets merkwaardigs. Ik denk, dat ik een verkeerd nummer gedraaid heb, want een vreemde man antwoordde." Curtice leunde met gretige belang stelling over de tafel naar voren. „Een vreemde man antwoordde?" vroeg hij langzaam. „Ja," zei Helen. „Ik wist het, zoo dra hij twee woorden gezegd had.... maar ik ik hield het volte doen, of ik Hilda was. Ik bedoelen en...." „Hij vroeg u om hier met hem te ko men lunchen," zei Curtice snel. Helen boog, hevig blozend, haar lieve hoofd je; ze schaamde zich diep. „En," zei Curtice bijna wreed. „IT was van plan daarop in te gaan?" „Nee," zei Helen, „heelemaal niet. Hoe durft u dat te denken! Mmaar," ging ze verder, „zijn stem klonk zoo aardig door de telefoon, dat ik dacht.... dacht. „Ik snap het," zei Curtice, „u wilde alleen maar even kijken, hoe hij er uit zag uit nieuwsgierigheid?" „Ja," zei Helen, bijna huilend, „af schuwelijk, hè?" „Nee," zei Curtice beslist, „heerlijk, lieveling!" Helen gaf een snikje van verbazing en werd dan zeer, zeer bleek. „0.zei ze, „dus je wist wie ik was van het eerste móment af, dat wij elkander ontmoetten?" „Ja," antwoordde Curtice „natuur lijk wist ik dat, liefste." „M-maar," stotterde Helen, „ik be grijp het niet. Je had me nog nooit te vo ren gezien en je liep lady Tremayne en mij vanmorgen bij toeval tegen het lijf." „Aha. zei Curtice op de manier van ben-ik-nou-geen-flinke-vent, „aha, maar dat was toeval?" „0. maar je wilt toch niet zeg gen, dat zij dat jullie die ontmoeting zoo afgesproken hadden?" Er school een behoorlijke dosis zelf voldoening in Curtice's bevestigend knikje. „Maar toch begrijp ik het niet," zei Helen nog steeds diep verbaasd, „hoe wist je dan, dat zij mij had opgebeld vanmorgen om te vragen met haar te gaan winkelen?" „Dat is nogal eenvoudig," antwoord de Curtice. „Ik had haar gevraagd dat te doen. Helen maakte een grappig wanhoops gebaar. „Het gaat me allemaal een beetje te hoog," zei ze, „hoe ter wereld wist je dan, dat ik je had opgebeld Curtice's antwoord was als een klap op een vuurpijl. „Dat wist ik niet," zei hij kalm. „Maar waarom wat," zei Helen verbijsterd, „o, werkelijk, het wordt zoo afschuwelijk ingewikkeld, wat zei je dan tegen lady Tremayne, toen je haar vroeg mij op te bellen?" „Ik noodigde haar uit, met mij hier te lunchen," zei Curtice. „Maar ik dacht, dacht...." zei Helen zwakjes, „dat je nog geen minuut gele den zeidat je haar voorstelde o, hemeltje, ik hoop dat ik het goed begrepen hebdat ze mij mee zon brengen om met jou te lunchen?" „Dat deed ik ook," zei Curtice min zaam, „maar dat was daarna. „Daarna. snakte Helen, „maar waarna dan. „Wel," antwoordde hij, „nadat ze mij verteld had, wie je was natuurlijk." Helen fronste verward haar voor hoofd. „Toch snap ik nog heelemaal niet, hoe ik in dit alles betrokken werd," zei ze. „O...." zei Curtice, „dat is heel eenvoudig. Lady Tremayne vertelde me, dat jij mij had opgebeld." „Maar van wie wist ze dat dan?" „Van Hilda," was het verrassende antwoord. „Hilda. riep Helen uit, „maar hoe wist Hilda het dan?" „Wel," zei Curtice kalm, „Dickie ver telde haar dat. „Het wordt steeds erger en erger," riep Helen uit, haar handen in volkomen verbijstering opheffend. „Spaar me toch en vertel me, hoe Dickie dat wist „Hij wist het niet," zei Curtice, „hij raadde er alleen maar naar, toen ik hem vertelde van dat verbazingwekkende gesprek, dat ik vanmorgen door zijn telefoon met een meisje had „Zijn telefoon?" kreet Helen. „Ja," zei Curtice, „zijn telefoon. Want je had wel het goede nummer ge draaid, alleen, ik sliep vannacht in Dic kie's flat. Als een sportieve jongeman, die rijk is, maar te zorgeloos om serieus te werken, en een jong, zakelijk aangelegd meisje elkaar ontmoeten en zich voor elkaar beginnen te interesseeren, dan zijn botsingen on vermijdelijk. En botsen doet het tusschen de temperamentvolle hoofd figuren van den nieuwsten roman der serie Avonduur-lectuur! Ontbijt voor twee, geschreven door den bekenden Amerikaanschen auteur David Garth, is een pittig boek, dat u in één adem zult uitlezen. Haast u het te bestellen, de vraag naar de romans der serie Avonduur- lectuur wordt steeds grooter. „Ontbijt voor twee" verschijnt volgende week. Verkrijgbaar bij ons hoofdkantoor, onze bijkantoren, bezorgers en agenten. Prijs 15 cent. Wees voorzichtig met z.g. „schuurpoeder". Schuren is een ander woord voor krassen en U neemt steeds een laagje glans van Uw vloer weg, een laagje metaal of glazuur van Uw pannen, Uw bad of Uw waschtafel. Ge bruik het veilige „Wit Anker" reinigingsmiddel, dat het vuil „opslorpt" en niet kan krassen Absorbeerende werking „Wit Anker" bevat kleine, holle deeltjes, die het vuil in zich opnemen. De eenige veilige manier van reinigen I Fijnere verdeeling „Wit Anker" volt bij bevochtiging uiteen in microscopisch kleine korreltjes, zonder één scherp kantje. De korreltjes zijn ieder door een zeepvliesje omgeven, „gesmeerde" werking I a HET VOL MA AKTE REINIGINGSMIDDEL Ank*»" Vtan door veU"«9« reini9,n®* ^„gen- O- yoVVedig Anker1 vele werkjes ieep

Tijdschriftenbank Zeeland

Ons Zeeland / Zeeuwsche editie | 1941 | | pagina 17