EEN UITKOMST VOOR DE
HUISVROUW IN DEZEN TIJD
het nieuwe produet der
ton) Sunlight Zeep fabrieken
BETER DAN ZEEP VOOR HET WASSCHEN VAN DE VAAT
Mijnheer Kikkers zocht de flescli uit
de medicijnkast op. „Ze is niet erg
best." zei hij, weer binnenkomend.
De kolonel was dit met hem eens,
niettemin dronk hij haar op.
„Ach, als ik aan dien Napoleon
brandewijn denk, dien wij vroeger in
Petersburg dronken," zei hij. De anec
dote over den brandewijn duurde een
uur, evenals het opdrinken van de
flesch uit de medicijnkast.
Toen stond de kolonel op. „Ik ga naar
bed," kondigde hij aan.
Opnieuw maakte hij een diepe buiging
en kuste hij de hand van mevrouw
Rikkers.
„Wel te rusten, lief mevrouwtje," zei
hij, waarna hij, een beetje onzeker, de
trap opging, na eerst nog een achteloos
knikje in de richting van mijnheer
Rikkers te hebben gegeven.
„Is hij niet indrukwekkend?" zei
mevrouw Rikkers, toen zij alleen waren.
Mijnheer Rikkers zei niets meer.
Den volgenden dag was het Zaterdag,
en mijnheer Rikkers besloot thuis te
blijven en een ritje te maken, want het
was prachtig weer.
Daarom stond hij om acht uur op.
Zijn vrouw was al beneden gekomen
voor het ontbijt.
„Hij slaapt nog," lichtte zij haar man
in, „en, Hermanhij heeft zijn
schoenen buiten de deur gezet."
„Wat?"
„We kunnen Katie of Annie niet
vragen ze te poetsen." zei ze. „dus.
„Dus.
„Zal iemand anders het moeten doen.
Wat zou de kolonel niet denken...."
„Bedoel je mij?" vroeg mijnheer
Rikkers.
„Als jij het niet doet, zal ik het moeten
doen," zei mevrouw Rikkers.
„O, best," zei mijnheer Rikkers op
den toon van iemand, die alle hoop heeft
opgegevenen hij sloop als een dief naai
de kamer van den kolonel.
De morgen verstreek en de kolonel
verscheen niet. Nadat hij de schoenen
had gepoetst en ontbeten had, ging
mijnheer Rikkers naar den stal, waar
hij met veel moeite en zuchten kans zag
Albert te zadelen.
Hij bracht het paard juist naar
buiten, toen de kolonel, opgewekt en
met een rijkelijk ontbijt achter zijn
knoopen, uit het huis kwam slenteren:
een schitterende figuur in zijn
rijkleeding.
„Morgen, Rikkers," zei hij. „Pracht-
dag voor een ritje, niet?" Dit zeggend
zwaaide hij zich elegant in het zadel,
gaf Albert de sporen en dTaafde weg.
„Wat rijdt hij prachtig," zei mevrouw
Rikkers, die met den kolonel uit het huis
gekomen was.
„Waar is die kan met tabakswater,"
zei mijnheer Rikkers. „Ik ga de rozen
spuiten.
De oogen van mevrouw Rikkers
volgden den ruiter. Mijnheer Rikkers
zag het en begon een verwoeden aanval
op de bladluis.
De kolonel kwam pas tegen lunchtijd
terug.
„Dat beest is lui," merkte hij op.
Toen de lunch achter den rug was,
strekte de kolonel zich uit in den
grootsten stoel van de huiskamer, blies
een rookwolkje uit en zei:
„Zeg, Rikkers, je speelt toch zeker
wel bridge?"
„Dat doe ik," zei mijnheer Rikkers.
„Zie een vierde te krijgen," zei de
kolonel, „en, denk er om, Rikkers, ze
moet klein zijn, blond en liefst onder de
vijfentwintig, hoor. Wij Russen hebben
een zwak voor blondjes!"
Hij glimlachte tegen mevrouw Rik
kers.
„Ik zal m'n best doen," zei mijnheer
Rikkers.
Het resultaat was nu niet bepaald
schitterend, want de partner, die hij
vond, was donker, verre van klein en
een flink eindje over de vijfentwintig
heen.
Ze speelden den heelen middag bridge
en de kolonel won niet zoo'n beetje.
Tijdens het diner onthaalde de kolonel
hen op sterke verhalen over zijn helden
daden met de zwarte dragonders, dat
wil zeggen, hij onthaalde er mevrouw
Rikkers op. Mijnheer Rikkers zat
somber op zijn biefstuk te kauwen.
Na het diner dronken ze van de
wodka, die mijnheer Rikkers uit de stad
had laten komen. Mijnheer Rikkers
vond het nog steeds een afschuwelijk
drankje.
Hij had een gevoel in zijn keel, alsof
hij met gesmolten prikkeldraad ge
gorgeld had. Hij had weldra een hoogst
onaangenamen smaak in zijn mond.
Daarom pakte hij zijn oudste en meest
geliefde pijp en stak er den brand in.
De beschaafde neusvleugels van den
kolonel trilden.
„Zeg, Rikkers," merkte hij op, „wat
een pijpWerkelijk, ouwe jongen,
zou het niet beter zijn, als je een eindje
om ging loopen? Ik zal intusschen
mevrouw Rikkers wel bezighouden."
Mijnheer Rikkers stond op. Hij haalde
zijn horloge te voorschijn en keek er op.
Hij keek de kolonel strak aan.
„Het is nu," zei mijnheer Rikkers
effen, „eenentwintig minuten over
negen. Om negen uur vijftig gaat er een
praclittreintje naar de stad. kolonel,
als je je haast, dan kun je dat treintje
nog net pakken."
De wenkbrauwen van den kolonel
schoten de hoogte in.
„Wat? Waar praat je over?" Hij
was oprecht verbaasd.
Toen ontplofte mijnheer Rikkers.
„Luister." schreeuwde hij. met een
stem als 'n stormwind, „luister naar me.
groote schaapskop. Probeer nou niet
weer tegen me te beginnen, of ik vlieg
je aan. Ik ben maar een doodgewoon
kereltje, maar als ik eenmaal begin
„Maar mijn beste kerel...." begon
de kolonel.
Mijnheer Rikkers wees met een tril
lenden vinger naar de deur: „D'r uit!"
brulde hij.
De kolonel stond op.
„Ik had zooiets van iemand als jij
bent kunnen verwachten," zei hij.
„Wanneer we hier in Petersburg zouden
zijn en je was een heer, dan zou ik je
uitdagen voor een duel op de sabel."
„Wel, dit is Petersburg niet," riep
mijnheer Rikkers, langzaam en met
zwaaiende vuisten op den kolonel
toekomend, „en als jij een heer moet
verbeelden, dan ben ik blij, dat ik het
niet ben."
„In Rusland," kwam de kolonel koud,
„hebben we een spreekwoord.
„Ja," zei mijnheer Rikkers woedend,
„en wij hebben een spreekwoord: Help
een kerel zoo veel als je kunt, maar als
hij daar misbruik van maakt, geef hem
dan een pak slaag."
Hij gaf een wilden klap in de richting
van den kolonel, maar die vond het
beter, haastig de deur uit te glippen.
Mijnheer Rikkers stond diep adem
halend midden in de kamer.
„Ik zal de garage in het dorp waar
schuwen om hem naar het station te
brengen," zei hij. Zjjn vrouw keek hem
met groote, glinsterende oogen aan.
„O, Herman," hijgde zij. „Ik vind je
zooveel prachtiger dan Ohineezen of
Russen of wie dan ook."
De scheikundigen van de bekende Sunlight Fabrieken hebben
maandenlang gezocht naar het snelste en veiligste middel voor
vatenwasschen. Het resultaat was Vet-Ex! Dus nu geen zeep
meer voor het wasschen van de vaat! Dat doet Vet-Ex thans
voor UI Alle vette voorwerpen worden met Vet-Ex snel en
gemakkelijk schoon. En goedkooper dan met welke zeep
ook! Vet-Ex lost onmiddellijk op en werkt grondig en veilig.
Al ziet U geen schuim, toch reinigt Vet-Ex afdoende door
de werking van haar zeer bijzondere en vetoplossende be-
standdeelen. Probeer Vet-Ex eens voor vatenwasschen! Het tast
geen enkel voorwerp aan; voorts geeft Vet-Ex geen reuk of
smaak aan glas of porcelein, zooals sommige andere wasch-
middelen doen. Voor het verwijderen van vet is Vet-Ex absoluut
onovertroffen. Potten, pannen, lepels, vorken, messen, glaswerk
en kristal, alles wordt met Vet-Ex
in een oogwenk blinkend helder.
U kunt dus Uw zeep sparen voor
het wasschen van Uw linnen
goed, nu Vet-Ex U helpt met
de vaat!
NU GEEN ZEEP MEER
VOOR DE VAAT, NEEM
VET-EX THANS TE BAAT
Eén pak is ruim voldoende
voor 25 keer vatenwasschen.
