lederen
Si
morgen
friscB
Begonnen!
UW
GOOTSTEE!
vOerfl
b*»J
verkr^
VIM, HET „AUTOMA
TISCHE" REINIGINGS
MIDDEL. SPAART ZEEP
EN GELD DOOR ZIJN
VEILIGE WERKING.
RADION N.V. VLAARDINGEN - ROTTERDAM
19
misschien eens 'n opdracht aan de.
firma gegeven t
Isabel glimlachte en schudde ont
kennend liet hoofd. „Tot dusverre heb
ik alleen luchtkasteelen gebouwd! Maar
ik ben redactrice van De Moderne
Woning, en wij hebben dikwijls arti
kelen en foto's van uw bouwwerken
gebracht. Ik dat verband hebt u mijn
naam waarschijnlijk wel gehoord."
..T)an kent u meneer Brandrup na
tuurlijk ook?"
Isabel knikte, en haar tafelgenoote
sprak verder over den compagnon van
haar schoonvader; zij prees zijn onge-
loofelijke energie, zijn oorspronkelijke
ideeën, en beklaagde zich, dat er zoo'n
minderwaardige hetze na den diefstal
tegen hem was opgezet. Nu zij met een
vrouw sprak, met een vrouw, die luiar
bovendien niet kende, scheen zij iets
van haar koelheid en terughoudendheid
afgelegd te hebben; zij behoefde niet
te vreezen, dat de ander er iets bij
zonders in zou zien, wanneer zij sprak
met een warmte welke haar vreemd was,
en zij was, misschien onbewust, blij, dat
zij haar hart kon uiten en den lof
mocht zingen van den man, dien zij
liefhad.
Isabel zag er inderdaad niets vreemds
in om de eenvoudige reden, dat zij
den koelen, voornamen aard van Beate
niet kende, doch het gesprek bracht
haar toch tot nadenken. Het kon zijn,
dat mevrouw Seiler zoo geestdriftig den
lof van Brandrup zong, omdat hij ver
bonden was aan de familie-zaak, maar
het was ook mogelijk, dat zij meer
dan bewondering voor hem voelde.
Brandrup zou de schoondochter van zijn
compagnon waarschijnlijk dikwijls ont
moeten de omstandigheden leidden als
't ware tot een verbintenis van die
twee, Beate was een mooie, elegante
vrouw. Isabel beeldde zich in, dat
het haar onverschillig liet, of de mede
eigenaresse en de architect-compagnon
een nauwere verbintenis zouden sluiten,
maar toch niet zóó onverschillig, of het
wilde niet meer uit haar gedachten
wijken. Bedrukt en met een begin van
hoofdpijn excuseerde zij zich na den
maaltijd bij de gastvrouw en ging naar
huis.
In haar kamer worstelde Isabel met
een artikel van een bekend steden
bouwkundige, die af en toe iets aan
De Moderne Woning leverde; hij gold
op zijn gebied als een der grootste
autoriteiten, maar hij kou niet schrijven,
en Isabel kreeg telkens de moeilijke
taak opgedragen, van de kopij iets
leesbaars te maken, zonder dat de
beroemdheid het zou merken en kabaal
zou maken over de veranderingen.
.en daarom mogen wij niet ver
geten, dat een stad, welke waarde hecht
aan haar aspect, in de nieuwe wijken,
welke aangelegd moeten worden volgens
een deskundig en artistiek verantwoord
uitbreidingsplan, die gebouwen moet
bouwen, waarvan een onpartijdig be-
oordeelaar kan zeggen, dat ze gebouwd
zijn volgens de maatstaven en ideeën
alsmede de opvattingen van den moder
nen geest, welke van*een huis eischt,
dat het gebouwd wordt overeenkomstig
de ei8chcn welke
„Zoek het maar uit," zuchtte Isabel.
„Gebouwen en eischen, eischen en ge
bouwen die gebouwd zijn.... mijn haren
d'r af, als ik snap, wat die. geleerde
meneer bedoelt met zijn
„Ringggg!" zei de telefoon.
„Komt er nog wat van liet schilderen
of komt er niets van?" schetterde een
stem in haar oor, zoodra zij den hoorn
had opgenomen. „Nu wachten we al
vier dagengisteren
„Nog eens vier dagen wachten,"
raadde Isabel aan. „Geduld overwint
alles."
„Watteï Ik bedoel, wat bedoelt u?
Met wie spreek ik? Toch met Pfoten-
tischhauer?"
„Wit zegt u?! Pfotentisclihauer? Hebt
u geen anderen naam voor me?"
Isabel hoorde, hoe de spreker aan den
anderen kant van de lijn zich omdraaide
en aan iemand vroeg:
„Welk nummer heeft, die Pfoten
enz.?"
„West 555," was het antwoord.
„En ik heb West 666," deelde Isabel
mee.
„Neemt u me asjeblieft niet kwalijk,
mevrouw, ik schijn verkeerd verbonden
te zijn. Zal niet meer gebeuren, me
vrouw. Dus u hebt West 666? Ik zal
't onthouden, mevrouw."
Dat laatste bedoelde hij letterlijk,
want twee avonden later werd Isabel
weer opgebeld en hoorde zij dezelfde
stem. „Ik spreek toch met 666, mevrouw?
Het is natuurlijk verschrikkelijk brutaal,
maar weet u, de Schilder heeft ons in
den steek gelaten, die meneer Pfoten-
en-en-de-rest., en
„Dat spijt me erg, maar ik kan u
niet helpenik ben niet getrouwd met
meneer Pfoten-u-weet-wel, en zelf schil
der ik niet."
„Natuurlijk niet, mevrouw; verbeeld
u, iemand met zoo'n stem getrouwd
met Pf! Maar 't gaat. ook om de gor
dijnen."
„De gordijnen? 't Wordt raadsel
achtig," vond Isabel, die te nieuwsgierig
werd om een einde aan het gesprek te
maken. De stem beviel haar trouwens
wel.
„Mag ik 't u dan asjeblieft uitleggen
We hebben een boot, moet u weten,
en die boot schreeuwt gewoon om een
verfje, Meneer Pfotentisclihauer zou het
geval oplappen ik heb heusch niet
echt gedacht, dat u zoo heette, hoor
maar hij heeft ons in den steek gelaten,
en nu doen wij het zelf. Zou u het niet
leuk vindenik bedoel, wij zouden
het verschrikkelijk leuk vinden, als u
een beetje wou helpen, 't Is een aardig
bootjewij vallen wel mee, en schilderen
is een reuzenaardig werkjeu weet wel,
een overall aan of je oudste kleeren,
en dan maar kliederen! Lijkt u dat
niet geweldig?"
„Hemelsch," antwoordde Isabel.
„Maar dat bootje lijkt me niet zoo
groot, of u kunt 't wel zonder hulp af."
„Natuurlijk, mevrouw, maar het ge-
zelschap-is ook veelwaard; ik zie nooit
iets anders dan het rare snuit van mijn
vriend" het gesprek werd onder
broken door een verontwaardigden kreet
van den vriend en de vermaning„hou
je er buiten, ik spreek met een dame"
en u kunt twee onbeholpen vrijge
zellen toch niet in den steek laten? Dat
schilderen is zoo slim niet, maar we
zitten ook zoo erg in met de gordijnen.
Weet u, we hebben van die kleine, leuke
raampjes in de kajuit, aan iederen
kant twee, en daar moeten nieuwe
gordijnen voor. Nu hebben we wel een
massa stof, maar hoe moeten we die
om too veren in gordijnen?"
„Een massa stof?" vroeg Isabel
geamuseerd. „Hoeveel hebt u dan wel
gekocht?"
,,'t Zal een meter of tien zijn, me
vrouw leuke, gebloemde stof. Kleurecht,
hebben ze ons in den winkel gezegd."
„Tien meter? Dat lijkt me een beetje
veel."
„Misschien wel, maar we wilden graag
gordijnen met plooitjes hebben, me- -
vrouw, en u zult me toegeven, dat wij
die niet kunnen maken."
Vervolg op blz. 22
lederen morgen een paar druppels Odol in het glas water
goed gorgelen en spoelen dat verwijdert niet alleen dien duffen,
onfrisschen smaak in den mond, maar de lang nawerkende invloed
van Odol schenkt energie en
veerkracht gedurende vele uren.
Bovendien is Odol door zijn
sterk desinfecteerende werking
een voorbehoedmiddel tegen
schadelijke bacteriën in de
mondholte de broedplaats
van vele ziekten. Gorgel daarom
ook steeds 's avonds met Odol.
Vt flacon f 1.25
l/i flacon 1.95
N. V.ODOL COMPANY AMSTERDAM
Gootsteenen en wasch bakken, die er
onooglijk uitzien, lija elke goede huis
vrouw een doorn in het oog. En het
is nu geen tijd om nieuwe nan te
schaffen! Besteed dus meer aandacht
aan het onderhoud van Uw gootsteenen
en waschbakken. Zorg, dat U het ge
bruik van scherpe schuurmiddelen vermijdt. Neem Vim voor dit
werk. Vim reinigt snel en gemakkelijk en tevens volkomen veilig.
Voorts spaart Vim zeep in de huishouding. Wist U reeds, dat Vim
ook zoo uitstekend is voor het wasschen van de handen
