KRUSCHEN
V**
«rs»«
VRUCHTENDRANKEN
DE SCHUCHTERE
ISAREL
andere£e"Sermen
-• <=.gY^
AV^ -n <*eV *-'
\*x®* iet^-
.'V ;l&
Po.
HIER IS KRACHT en GEZONDHEID
,hii Apothekers en Drogisten t-^0en-.5Q
reeds
18
^ct^e"!e *ve
.A^e# <*eX
wr
oee®
onder voortdu
rende controle
van scheikun-
dige-apotheker
-?<"■ .^d
vpP
-V ',^9 1 - - (S-
\9 v, -^v/\
li-VI j'Qcw-yit ,<?Q ••"..-J:»,<.
De sterkste wapenen tegen de beslomme*
ringen van dezen tijd. Hero verschaft U
die wapenen met zijn heerlijke natuur*
dranken. Uit sap van volrijpe vruchten.
Vol vitaminen. Een bron van kracht en
weerstand!
SINAS FRAMBOZEN PERL CASSIS GRAPE FRUIT
EN NU OOK „CERISE" UIT RIJPE HOLLANDSCHE KERSEN
Vervolg van blz. 14
jachthaven, dien hij met een handig
praatje in de gewensehte richting dreef,
had niet veel te vertellen: hij liad
indertijd telefonisch opdracht gekregen,
het scheepje op te halen van de lig
plaats in een kanaal buiten de stad en
een kleine averij aan de kiel te her
stellen. In de kajuit moest ook iets
veranderd worden, doch dit werk zou
door een ander uitgevoerd wordendie
ander bleek de stille man te zijn. die
alleen had gevraagd, waar hij het
scheepje kon vinden en daarna zijn
mond niet meer geopend had. De
eigenaar had zich nog niet laten zien
hij had nog driemaal opgebeld, om
naar den stand der werkzaamheden te
informeeren, en den tweeden keer had
de man van de jachthaven zijn naam
en adres gevraagdhij moest immers
weten, aan wien hij de rekening moest
sturen.
Ra vroeg nog meer en hoorde nog
meer, en ging naar huis in de prettigste
stemming. De eerste nasporingen had
den reeds zijn vermoeden bevestigd, dat
het ontsluieren van den diefstal geen
bovenmenschelijke taak zou zijn, toen
Isabel's ontdekking van het plankje het
eerste kostbare spoor had gewezen. Hij
belde haar op, vertelde, dat hij boven
verwachting vorderingen maakte, en
beloofde, dat hij haar den volgenden
avond uitvoerig verslag zou uitbrengen.
Zij gloeide van nieuwsgierigheid en
bedelde enkele bijzonderheden af, maar
Ra weigerde zoo lieftallig mogelijk meer
aan de telefoon toe te vertrouwen.
„Enfin, morgenavond dan," besloot
Isabel, toen zij begreep, dat de speurder
niets wilde loslaten. „Ik hoop, dat je
morgen evenveel resultaat hebt als
vandaag, want we moeten opschieten;
je weet, dat de restauratie van liet
Maidlingen-huis bijna gereed is,volgende
week Zaterdag wordt het officieel ge
opend. Ik zou het zoo leuk voor Brand-
rup vinden, als. ik bedoel, als je
tóch de zaak in orde kunt maken, zou
het voor jon en voor liet gemeente
bestuur en voor iedereen het aardigst
zijn, dat alles opgehelderd is vóór de
officieele opening van het museum."
„Natuurlijk, natuurlijk," glimlachte
Ra tegen de telefoon, en hij kon niet
nalaten er plagend aan toe te voegen
„Voor Brandrup vooral natuurlijk.
Tot morgenavond dus,"
Jurgen was ook present op de con
ferentie, welke op de kamer van Isabel
werd gehouden: het speet hem. dat hij
niet practisch deel kon nemen in het
opsporingswerk, dat hun vriendin zoo
na aan het hart scheen te liggen, maar
hij was toch getuige geweest van de
eerste ontdekking in de loods van de
jachthaven, zoodat hij zich in alle
opzichten medespeler in liet drama
voelde. Isabel gunde hun ternauwer
nood tijd tot groeten; zij liet drie
stoelen bij een laag tafeltje schuiven,
zette theegerei en sigaretten klaar, en
vroeg Ra, haar niet langer in spanning
te houden. „Ik ben klaar voor je sen
saties, Ra; we zullen geen tijd verliezen
met theeschenken, rook zooveel jullie
willen, en steek van wal. Wat heb
je allemaal ontdekt?"
„Ja, wie is de dief en waar is het
kistje met de documenten?" voegde
Jurgen er aan toe; hij was een beetje
jaloersch op de hoofdrol, welke zijn
vriend speelde, en scheen het te willen
voorstellen, of de kwestie zoo eenvoudig
was, dat alles in een halven dag op
gelost kou worden.
Ra grijnsde minachtend naar hem,
stak langzaam een sigaret op en begon
te vertellen. „Ik ben begonnen bij de
onruststokers van De Koerier, en dat
was een heel leuk begin; ik heb er een
fijn half uurtje beleefd," en toen hij
bijna woordelijk verslag had uitgebracht
over zijn visite aan Ranse, begrepen zijn
hoorders, dat de speurder inderdaad er
zijn pret aan beleefd had. Zij snapten
echter niet, dat het bezoek hem een
stap verder had gebracht.
„Ik had gehoopt, dat Ranse in zijn
woede over mijn onbeschaamd optreden
iets zou loslaten," legde Ra uit. „Dat is
mislukt, maar mijn visite is toch niet
heelemaal zonder resultaat gebleven.
Ten eerste weet ik nu, wie de artikelen
heeft geschreven; het kan zijn, dat
Rause hem zonder bijzondere reden
voor die karwei heeft uitgezocht, maar
het is ook mogelijk, dat ik iets inte
ressants achterhaal, wanneer ik wat
meer over dien Crane weet. Ten tweede
heb ik de voldoening gehad, dat ik
Rause in zijn eigen heiligdom heb ge
brutaliseerd, en als jullie weten welke
reputatie dat heer in vakkringen heeft,
zullen jullie me dat pretje van harte
gunnen. En ten derde heb ik 's avonds
van mijn vriend Mahlbrock genoeg
gehoord om vol moed dit spoor verder
te volgen. Ik voelde me wel een beetje
vreemd, omdat ik den goeien kerel, die
zoo vlug met zijn tong is, alleen naar
De Kruik liad gelokt om hem uit te
hooren, maar 't. was voor de goeie zaak,
dacht ik, .en ten slotte is hij er niet
slechter op geworden, want ik heb hem
een mooien tip gegeven voor een baan
bij Het Nieuws. Hij zal dolblij zijn,
wanneer hij bij De Koerier weg is. Veel
positiefs kon hij me anders niet ver
tellen, maar toch genoeg om den moed
er in te houden. Ze hebben steeds erg
geheimzinnig gedaan met de schrijverij
tegen Brandrupde andere redacteuren
wisten; dat Crane de artikelen schreef,
maar dat was ook alles. Af en toe werd
hij hij Rause geroepen, en na zoo'n
visite verscheen er den volgenden dag
altijd een stukje. Op De Koerier stond
Crane er voor bekend, dat hij een
heilig respect voor Rause had; we
kunnen beter zeggen, dat hij bang voor
hem was, en bijzondere opdrachten
vertrouwde de baas hem nooit toe.
Hij deed een beetje bureauwerk, be
werkte de verslagen van correspon
denten, vertaalde soms telegrammen,
enzoovoort, en juist omdat hij niet
hoog stond aangeschreven en de heele
kwestie met zooveel geheimzinnigheid
werd behandeld, denk ik. dat er meer
achter zit."
„En hoe zit liet nu met dat oude
mannetje, dat het plankje gesneden
heeft?" vroeg Isabel. „Hij lijkt me een
van de hoofdpersonen."
„Daar kom ik nu aan toe," ant
woordde Ra. „Hansen, dat is de man
van de jachthaven, heeft den eigenaar
van het jacht nog nooit gesproken,
alleen met hem getelefoneerdhij kan er
geen kwaad mee, met betalen en zoo,
want hij wacht kalm af, tot de man
zijn scheepje komt halen. Over den
