Dra
hilleni
uvrtjm
n bot\
l het distributiebon netje het harde leven intreden. De vellen bons voor eer- 4 Een u-are schatkamer is 't magazijn
artikelen worden in telkens gelijke volgorde op elkander gelegd en zóó op van een distributiekringkantoorwaar
aat gesneden (links achter), elk pakje van zes diverse kaarten wordt in de bons bij millioenen veilig geborgen
rereenigd (rechts achter) en de boekjes worden daarna in pakjes van liggen tot het oogenblik der uitreiking
vijftig stuks ter verzending gebundeld (voorgroiul)gekomen zal zijn.
7 Nog na de inlevering heeft ieder bonnetje zijn waarde: op S Maar het distributiekantoor verstrekt den winkelier zijn nieuwe
plakvellen verzameld dienen zij den winkelier om weer een toewijzing niet dan na controle, of de glakvellen niets dan onver -
nieuwe aanvulling rail zijn voorraad Ie krijgen. raJsehtr JX-karaats hans bevatten
I lenen gaat fideel en monter Haagse,h blondje mijn hulp vragen,
ik kregen Een gezicht, waaraan je zien kon, dat ze wist, wat
ze wilde: met een enkelen
oogopslag overzag ze eerst
de heele verzameling, keur
de vlug en zakelijk nog
eens elk afzonderlijk en
na een paar korte inlich
tingen van den distributie-
ambtenaar werd mijn lot
aan het hare verbonden.
0, dadelijk hij haar bin
nentreden was ze mij opge
vallen: vesreweg de sym
pathiekste en intelligentste
jonge vrouw, die ik dien
morgen op 't bureau gezien
had. Een, waar je je bij
thuis voelde, en die je met,
pleizier je hulp kon geven.
Niet zoo iemand, die je
onder stemmingen en nuk
ken zou laten lijden, of die
je verwaarloozen of kren
ken zou.
Dag en nacht ging ik over
al met haar mee of bleef
ten minste in haar nabij
heid, in haar taschje. Nu ja,
dat had één bezwaar: ze
rookte als een schoorsteen,
zooals ze dat zelf noemde, en in haar tasch moest
ik dus geregeld het gezelschap deelen van die
mondaine schepsels van sigaretten. In dat opzicht
had ze wel wat meer égards voor me kunnen hebben.
Maar ja, ze had nu eenmaal geen afzonderlijk
compartiment niet-rooken in haar taschje.
Ik voelde dikwijls, dat zij zorgen had. Maar heerlijk
is het bewustzijn, dat ik haar daarbij tot troost ben
geweest. Hoe dikwijls niet haalde ze mij en nog een
paar van ons uit haar tascli te voorschijn om ons
zorgvuldig naast elkaar op tafel te leggen en met
liaar droomerigen, peinzenden blik berekeningen te
maken en uit te staren in de toekomst van haar
leven, die wij toch voor een deel in onze lianden en in
onze macht hadden. Ge kondt dan zoo echt voelen,
dat ze op ons rekende, dat ze op ons vertrouwde, en
dat onze aanwezigheid een steun voor haar was.
Tot de dag kwam, die mijn afscheid van haar
bcteekende, maar ook mijn laatsten en mijn hoogsten
dienst aan haar de dag van mijn eervolle uit
verkiezing. Opnieuw had ze ons dien morgen voor
zich neergelegd en uitgeteld, toen had ze naar mij
geglimlacht en we zijn met haar naar een winkel
gegaan. En dit was het, waarom ze geglimlacht had,
ddt was het, waarvoor ze mij had uitgekozen geen
gewoon brood werd er met mijn autorisatie gekocht,
geen gewoon broodbonnctje bleef ik zes gebakjes
werden er in een doosje gerijd. Ik had liaar hij al
haar berekeningen en zorgen aan een feestdag mogen
helpen
De hoogste eerzucht, die er leeft in de borst van
5 En zoo veel beteekent een distributiekaart wel in
het leren van een cotisunicnfe, dat zij ns even haar
oogen goed den kimt geeftdeze vastberaden jongedame
zal niet heengaan, zonder het volle pond gekregen
te hebben.
een broodbonnetje, was voor mij vervuld. Dat is de
gloriedag van mijn leven geweest. Mijn levensdoel
was op de eervolste wijze bereikt. Wat rest er mij
verder nog dan de herinnering aan dat stralende
oogenblik t
In den winkel kwam ik dadelijk weer in een groot
gezelschap van oudgediende distributiebonnetjes.
