BRIEVEN VAN DEN DRÉ
10
UL VENHOUT, 5 Juni 1941
Amico,
Pinkstertij! Den buiten is op z'n schoonst, non!
En als ik 's mergens in de velden koom, als de zilveren
koelte van den nacht nog daauwt over de akkers,
dan begint al rap het witte goud van den nuuwen dag
te laaien en te vlammen aan den kim, waar overheen
den dag op d'eerde vloeit lijk over den rand van 'nen
vollen bokaal.
't Loof, op vollen wasdom nou, besprankeld mee
de zon uit puren Pinksterhemel, flonkert aan 't
wiegende hout, beklonterd mee den witten bloesem,
in stil beweeg deur de klèèrte van deus waterblanke
tij. Hooger rijst 't zonneke uit den gouwen bokaal.
En d'eerste zonnepieken schampen langs 't koren,
't Blaauw van de korenblom begint open te gaan.
't windeke scherlt deur de liooge stelen, dan gaat
de zon z'n klodderkens goud morsen in 't spulsehe
graangewas. Den daauw pèèrlt op m'n sokken.
Fluweelen stilte hangt over de wTaereld. Niks is te
hooren dan 't windgerucht in 't vezelend koren. En
altij rijst de zon hooger van den ender af. die weg-
nevelt in 'nen poeier van lichtend stuifgoud.
't. Is Pinkstertij
Zoo was 't plazierig aan den arbeid gaan van den
mergen. Maar 'n uur later stond 't zweet in m'n
klompen. Dan ben ik wat nuuwe groentes gaan uit
doen veur m'nen wagel en als Krist Stoffers, onzen
kuster, den tweeklank klepelde veur 't Miske van
meneer pastoor, dan plukte-n-ik den natten kiel van
m'n vel, schupte de rest van m'n kleeren onder 'nen
wilden heester en 'k nam 'nen duik in de blaauwe
Mark, die koel was lijk puren daauw. 'k Zwom onder
den schaduwboog van 't bruggeske, waar ik stillekes
dreef, deinend op 't water lijk den groenen schottel
van den waterlelie, om zoo de koelte te laten trekken
deur m'n vel, tot in m'n kokend bloed, 'k Had kunnen
slapen zoo, op deus koele bed van liemelsblaauw
Alle moeiheid trok uit m'n lijf, niks dan honger bleef
over! 'Nen zwaluw schoot onder 't brugske deur. Dan
kreeg ik weer zin in beweging, dook naar den witten
bojem, mokte 'n lankzame „glijvlucht" naar boven
en voelde, onder water, 't zonneke aankomen op
m'n koele vel.
En nou 'n bordvol èèrebeesjes, docht ik, onder
water nog. Zoóda'k 'n paar minuten later, toen 't
consecratieklokske drie keer klepte 'k had 'n
kwartier gezwommen dus rap op huis aangong mee
m'nen vollen kruiwagel bedaauwde, bros-versclie
groentes.
M'nen kiel was weer droog, m'n vel koel, den
zonnebrand uit m'n oogen. En 'k had 't gevoel van
sjuust uit de bedstee te zijn gestapt.
Zoo 'nen duik in 't blaauw van den hemel eigens,
allee, da's nou den daauw veur den moeien mensch!
En als ik efkes later'mee m'n Trui en de jonge gasten
aan d'èèrebeesjes zat, sjuust geplukt achter den erf,
dan was donzen zomermorgen van zwaren arbeid,
van 'n liemelsblaauw bad en 'n papbord vol van
bloedrooi, sappig fruit, dan was deuzen zomer-
mergen den gouwen bokaal waaruit ik 'm had zien
vloeien, meer dan wèèrd! 't, Was 'nen mergen deur
Onzen Lieven Heer over d'eerde geschonken tot
plazier en tot geluk van al Zijn schepsels - ginnen
vorst, ginnen errnen sloeber uitgezonderd!
't Is Piukstertij
't Midden van den dag heb ik deurgebroeht in
stad, mee den groentenwagel, maar den avond zit ik
hier onder m'nen notenleer deus briefke te potlooien.
onderwijl Trui heur fulliton en d'advertenties leest.
M'n kruikske dubbel-garste, da'k van den mergen
aan 'n touw in den waterput heb gehangen, staat op
tafel en d'ondej-gaande zon fonkelt in m'nen pint,
of 't gevuld is mee 'nen brok gesmolten avondgoud!
Den maerel op den schouw van ons liujs sclialmeit
zijnen avondzang over 't durp, zoo schoon, dat zijnen
gorgel soms koud over oewen rug titst.
Den dag was zwaar. Werm. En 't. is nou of de
gloeiing aan de luchten hangt. Zoo groot als 'n
wagelwiel, ros als 'n sintelvuur, zoo drijft de zon al
zinkend deur de schepping. Rosser, rooier, bloedrood
op 't lest, zinkt ze in den peersen ender. Den maerel
fluit ze achterna. Wolkentorens, die stille staan teu
gen de groenpeerlmoeren locht, zijn ros beschenen
van den vuurgloed, die nog nasmeult daar in dat
bloeiend zonnewonder. Dieper, dieper zinkt de zon
als 'n zware blom, die moei van beuren stengel
buigt.
Dieper zinkt ze weg, smeltende deur den ender, die
deurschijnend is als 'n kerkraam.
Den zingenden maerel mokte Trui attent op dieën
rossen vuurpoel aan 't westen. En kleintjes tuurt zij
zwijgend naar deus scheppingswonder.
Dan trekt 'nen zwerm vogels huistoe. De bosschen
in.
Daar zijn nog anderen, dan Trui en ik, die den
zomerdag zagen versineulen. Want van verre, ge
dragen op 't avondwindeke, komt aangezoemd den
harmonikamuziek van den Blaauwe.
Die zit, denk ik, op z'n hukken veur den huis,
tusschen Aantje en de kinders, te fantaseeren op
zijnen trekzak, die nou klinkt als teer orgelspel in
de kathedraal van Gods schepping, waarin sjuust 't
licht uit de lxooge boogramen bluschte, mee 'nen
lesten schijn op den vuurrooien mantel van God den
Vader
Zoo was den avond op ons durpke. Trui zit nog
altij te zwijgen. Maar ze heeft, daarveur veul reden.
Want, ten eerste: ik mot schrijven, ten tweede: zij is
doodmoei, ten derde: ze is weggesoesd, mee den
vuurrooien mantel uit 't kerkraam nog in heur
oogen. En misschient mee nog 'n vleug muziek in
't zielement van mijnen kameraad, van den Blaauwe,
die daar wijerop, lijk den maerel op den schouw, den
glorieuzen zomerdag te bezingen zit mee 'n hart dat
vol vap dank is veur deus sclioone tij van Pinkster.
En in m'nen geest zie ik, hoe Aantje den Blaauwe
zjjn kruikske leegschenkt, lioe zij lieuren Blaauwe
„smeert", want Aantje hóüdt van muziek.
En van beuren Blaauwe!
Ja die twee hebben 't. aan malkaar getroffen!
Maar nou schei 'k er af.
eul groeten van Trui, en als altij gin liorke minder
van oewen
t.&.v,
DRÉ
(Eigen opnai
