BRIEVEN VAN DEN DRÉ
10
- Ulvenhout. 19 Juni 1941.
Amico,
ZOMERREGEN!
Den ganschen Zaterdag was donker. In den
vroegen mergen, als ik mee de mannekes 't land op
trok, dan suizelde keel den kuiten van 't overdadige
water, dat wemelde over de waereld.
De donkere loekten kongen laag over d'akkers.
Ze flierden, lijk dunnen, zwarten smoor van de
enders, zoo wijd ge zien kost. Ze joegen over den
donkeren boschkam, over de zwartblinkende Mark,
over de zwaarriekende velden en over 't buigende
koren. Over ons durpke ook, dat daar stillekes en
gelaten verdoken lag achter 't hooge zomergewas
en heimelijk scheen weg te drijven onder den
donkeren wolkensmoor, in de malsche water-
stuivings.
D'n Eeker rilde onder z'n natte kieltje, dat mee
donkere plekken aan z'n botten begost te kleven.
Z'n rattesmoeltje glom De twee wit-versehoten
wenkbrauwen piekten fel onder 't gegolfde randje uit
van 'n toddeke, dat ooit wel 'ns 'nen deukhoed was
gewist.
„Koud? Eeker?"
„N-n-n-niks korre," trilde-n-ie. Den Dré hoefde-n-
ik nie te vragen, die beweerde: ,,'t Zal nou lekker z\jn
in de Mark, opa!" 1
„Ja, jonk. Mee zoo'n weer is 't kustelijk zwemmen!"
Dan rende-n-ie veuruit, trok onderwijl den kiel
al over den kop, knoopte de galgen los en 'n telleke
later stond ie, daar in de verte, op de leuning
van 't brugske, klaar veur den duik in 't malsche
mergenwater, dat daar wegklokt tusscken de boter
blommen, de eigele dotters en den wilden zuring.
Dunner flierden de loekten uit malkaar. Zwarte
smoorrafels trokken uiteen. En daar, waar 'k de zon
zocht, dreef 'n melkglazën schijf achter 't dunne
wolkenzwartsel.
'n Klèèr, kristallijnen licht glee zachtekens over
den natten mergen. D'n dag gong even open; de
waereld wierd wij er.
„*t Gaat klèèren, baas."
„Konkelefoes, Eeker; zie daar, ten westen!"
Daar wemelde 't „roet" van regennevels in vage
wolkpartijen, dichter, donkerder, torenhoog. „Dit
houwen we vandaag, jonk."
„Zou 't, ja?"
„Jaja, 'k ben zeker."
Scherp slisten onze stappen in 't nat gewas langs
d' akkerpaaikes.
Bp iedere windvlaag rooseh 't hooge koren deur
de stille vroegte. Malsch plekte den wester aan oewen
natten kop. Dan viel 'nen wolk leeg in vette droppen,
die kwakten op 't geblaart; die soms plensden in
oewen nek en koud kietelden over oewen rug. 'Nen
slag van den kerktoren plompte neer in den zachten
droesem van den bojem; zong golvend na, in 't natte
Niks; huiverde over oew zielement, dat in dezen
milden mergen openstond als 'n witte blom, bepeerld
van hemelwater.
Dan hoorden we, wijdweg deur 't ritselende water -
gewemel, 't zompen van dravende pèèrdenhoeveh.
Evenkes stonden we dan verrast. Daar galop
peerde Dré III, deur den stagen regen, over
den dras van de verzopen wei. We hoorden Bles
blazen, den Dré lachen. We hoorden, hoé ie mee de
platte hand kletste op de natte huid van 't ongez&alde
pèèrd, dat hinnikend genoot van den regengalop,
waarbij de hooge biezenknoppen kietelden langs
zijne buik.
Daar namen ze 'nen breejen sloot, 't Water fon
teinde, neeë spóót onder Bles' hoeven Vandaan!
Even later gong den sprong over 'n koeienkek en den
blinkenden knol zweefde uit, boven den blaauwen
doom, die over d'eerde hong.
„Da's rijen," fluisterde den Eeker. En z'n lippen,
blaauwig van den kou, bleven lachend openstaan
naar dieën kostelijken rit deur de malschheid van
den versch geschapen regenmergen, waarin mensch
en dier, verbrand onder de akkerzon der leste weken,
huiliën zoeten zalf vonden veur de moeie huid.
„Gossie!" piepte den Eeker! In 'nen grooten
boog had den Dré z'n pèèrd naar de Mark gedreven
en op 'n plek, waar de stroom ginnen oeverkant
heeft, de drinkplots van de runders, daar gongen
man en pèèrd in draf te water!
,,'t Is op de wei nog nie nat genogt, Eeker," lachte-
n-ik. Zóó was 't. Gulzig geworden naar 'nen over
daad van malsch mergenwater trok m'n baaske
dwars deur den schuimenden stroom; even zagen
wij niks dan den schamp van zijnen rug en de
felle ooren van 't pèèrd, dan, aan den overkant
kwamen ruiter en pèèrd omhoog uit 'nen vloed van
borrelend schuim, dat blaasde en driftig wegdreef
op de rap vlietende Mark. Amper op den vasten grond
glee Dré III van den natglanzende pèèrderug, joeg
den beest dS wei in, mokte eigens 'nen zweefduik
verom, schudde 't water van z'n vel, gooide dan kiel
en broek aan 't sterke lijf. Den dag kost beginnen!
Als we gedrieën 'n paar uren later thuiskwamen
na 't mergenschaft, dan was den huis donker. Altij
stroomde, wemelde, goot, klaste, motte den regen
van de zwarte lochten. Den notenlèèr liet z'n veeren
hangen, glinsterenden waterfranje droop uit de
kroon, 't Bronoliestel op de plattebuis tooverde
'nen gelen gloei onder de schouwkap. Trui was
stillekes. Hoe kost ze nou Zaterdaghouwen mee zoo'n
weer.Maar ze zweeg. Wist, wij moesten er deur.
Dus den ontbijt was dik in orde. De aardbeien dreven
in den suiker, gesmolten in 't bloedrooie vruchtensap
Dré III sloeg 'n kruiske, veul te rap, dan dat ze'r
in den hemel iets van kosten gewaar worden. Den
kwiebus was uitgehongerd. Ik ken dat! Van vroeger!
Als ge, na zoo'n zwempartij, na zoo'nen rit, na zoo'n
werkschaft én dat allegaar in den pittigen watergeur
van den buiten, als ge dan bij Trui komt, die den huis
vulde mee den hartigen geur van den ontbijt, dan
dan zoude ziel en zaligheid verkwanselen veur 'nen
stapel botrammen aan zoo'n tafel!
Trui knapte op. Als die heur mansvolk zoo ziet
schransen, dan komt ze vaneigens weer op toeren.
„Hadden ze mee da weer nie éénen dag kunnen
wachten?" klaagde ze plazierig.
,,'t Is sjuust op tijd, Trui!" kwekte den Dré:
„Mergen.oem!.Zzondaggü" Enirifeestelijke
gelukstemming spaaide-n-ie diep mee zijnen lepel
in de aardbeien 't rooie sap liep langs z'n kin!
Hah! Als'ge 'm had zien wègrijen, 'n half uur later,
naar z'n klanten. Nadat ie de vroegte van deuzen dag
opge..vreten had mee bast en pit! Ja z'n
kruiske veur den eten was slordig, inaar zoo den dag
vastpakken, die sjuust kwam uit den Schepper Zijn
handen, zóó die gave aan de bloote borst drukken,
als ie 't den nek van Bles dée bij den Oversteek van
den Markstroomis 't heidensch om te zeggen,; dat
zoo'nen gulzigen rit deur den waterdag 'n dankgebed
gelijk is, veur 't lieve leven
Pas op! Ik heb eigens dikkels onder den „regen
boog" dien 'k trapte uit 't water, als ik te drijven lag
in den mergenplas, tusschen de veld- en water
blommen, m'nen eersten vaderons van zoo'nen dag
den hemel ingestuurd langs den zonnepiek, die uit
den dageraad over me kwam.
Hah! Als ge mijn baaske had zien wegrijen, de
kin ttog klam van 't vruchtensap! En stil gelukkig
om.wel om den dag van mergen al! Zoo is 't
leven 'n feest bij allen zwaarsten arbeid. Zoo is zelfs
den zomerregendag, zoo is zoo'nen dubbelwegenden
Zaterdag 'nen dag als melk zoo blank, zoo vol, zoo
deugdzaam.
„Rotweer," zeeën de
klantjes in stad„en wa zal
't mergen weer zijn? 'Nèn
pestzondag!"
Ik zweeg dan maar. Zee
weinig ook van de malsche
groentes, want slecht-
geluimde slaapkoppen zijn
argdenkend en peinzen rap
dat genen cent meer zult
vragen veur zoo'nen gouw
gelen slaaikrop, sjuust
uitgedaan uit den mergen,
die éénen daauw was
Och ja den boer wordt
slecht verstaan en ik kan
verwonderd zijn over m'n
eiges, da'k tóch 't „praten"
nie laten kan. Maar daar
mot toch iemand zijn, die
't schoone van 'nen regen
dag aanwijst. En als
de hemel dan tevrejen
is mee 'nen boer, allee
dan maar! Dan zal 't wel
goed zijn.
Vol.
Veul groeten van Trui,
Dré IÏI, den Eeker en als
altijd gin horke minder
van oewen
t.è.v.
DRÉ
Eén herder en twee schapen l
(Eigen opname te Nederwetten)
