EEN MEISJE ONDER VOOGDIJ
V
Even wringen
even duwen
NU SPAART U ZEEP
Cen nieuw produet der Sunll
t Zeep Tal?rieken
24
maar Ii1 gaon refers losmaken! Zóó in en uit je
schoenen zegt de Clah van Schoenerimoordenaars, die nog
honderden malen meer leden telt dan er schoenwinkeliers zijn!
ees zuinig op 'w schoenen, draag h.v. niet aldoor het
zelfde paar. doch gun ook Uw schoeisel zijn rust. Behandel
ze^ met zachtheid zélfs als U ROBINSONS draagt!
Want wie weet. wanneer U wéér 'n schoenenbon krijgt
■Vo. 3 an iU
Spaar- Uw-schoenen
Vet-Ex, het nieuwste product der Sunlight-
fabrieken, is bezig de harten der Neder-
landsche huisvrouwen snel te veroveren.
En dat is geen wonder! Want met Vet-
Ex gaat het vatenwasschen verbazend
snel, afdoende en goedkoop. Het vet vliegt
als het ware overal af. En de huisvrouwen
sparen zeep door Vet-Ex te gebruiken,
terwijl het vatenwasschen vroeger heel
wat zeep verslond. Voor het vatenwasschen is Vet-Ex inder
daad onovertrefbaar. En zij zijn verrukt over Vet-Ex voor
haar glaswerk en kristal! Niet alleen geeft Vet-Ex in een
oogwenk een prachtig resultaat, maar bovendien kan Vet-Ex
niets aantasten: geen metaal, geen glas- of houtwerk.
Alles is veilig in de zachte Vet-Ex-oplossing, ook de
handen van de huisvrouw. Dus zij bewaart haar zeep
voor het linnengoed en neemt voor het vatenwasschen
uitsluitend Vet-Ex!
GEEN ZEEP MEER VOOR DEVAAT
NEEM VET-EX THANS TE BAAT
Een pak Vet-Ex is voldoende
voor 25 keer vatenwasschen
Vervolg van blz. 22
m
i.' over»
BOff
niet meer de macht had. haar het leven
lastig te maken. Dus wél mocht zij zich
gelukkig voelen.
De Bonnes en Marit Anders maakten
natuurlijk geen deel uit van het ver
leden, dat zij wilde vergeten. Die be
hoorden tot liet heden, en op een nog
niet te omschrijven wijze tot de toe
komst. Zij waren een wezenlijk bestand
deel van haar leven geworden; met on
verbrekelijke banden was zij aan hen
gehecht.
Naarmate de weken verliepen, zag zij
gretiger uit naar brieven van Malarhov.
Kwam er een brief voor haarzelf, dan
was die steeds ingesloten hij een aan
tante Christine. Zij begreep, waarom
het zoo was. Mevrouw Rönne wilde niet,
dat haar adres onder de speurende
oogen van juffrouw Svan kwam.
Elsa stelde die brieven zeer op prijs
en zij las ze meermalen. lederen zin,
ieder woord overwoog zij. Er kon een
beteekenis in liggen, die haar hij eerste
lezing was ontgaan, en zij wilde niets
missen. Zelfs probeerde zij soms tus-
schen de regels te lezen.
Johan Rönne schreef haar natuurlijk
nooit, maar juist over hem wilde zij
hooren. liet allerbelangrijkste vond ze,
wat hij deed of zei. Ze kon nooit
vergeten, dat hij haar ten huwelijk had
gevraagd dat was de voornaamste
gebeurtenis in heel haar leven. Het had
een eigenaardige verandering in haar
teweeg gebracht, haar leven verruimd....
de wereld had nadien een heel ander
aanzien gekregen.
Zij vroeg zich wel eens af, of zij niet te
haastig was geweest met haar antwoord.
Zij had het als vanzelfsprekend be
schouwd, dat medelijden zijn eenige
Irijfveer was.. zij had hem geen tijd
gelaten voor een naderen uitleg. Mis
schien was er nog een warmer gevoel in
zijn hart.. Zij wist, het niet, en nu zou zij
iiet waarschijnlijk nooit te weten komen.
Zich in de toekomst verdiepen, deed
zij maar zelden. Zij wist, dat zij den tien
den November de nalatenschap van
li aar vader in handen zou krijgen. Of het
veel was of weinig,wist zij niet. Zoo vaak
zij er Erik Lund naar gevraagd had, was
een direct antwoord uitgebleven; maar
wel had hij meermalen laten door
stralen, dat het niet heel veel zou zijn.
Misschien had zij er achter kunnen
komen, als zij zich de moeite had ge
troost, navraag te doen, maar als Erik
Lund praatte over aandeelen en obliga
ties en coupons en wisselkoersen, had zij
er zoo weinig van begrepen, dat zij maar
niet, verder informeerde. Zij twijfelde
trouwens geen oogenblik aan zijn
eerlijkheid, dus of het veel was of
weinig, te zijner tijd kreeg zij het wel.
Zij hoopte echter, dat het genoeg was,
pin haar een onbezorgd leven te waar
borgen. Was het dat niet, dan zou ze
haar eigen brood zien te verdienen,
gelijk zooveel meisjes deden. Maar dat
was allemaal van later zorg. Als zij voor
een brug kwam te staan, zou zij wel zien,
hoe zij er over kwam.
Mevrouw Stenbock deed al het moge
lijke, om Elsa het leven zoo aangenaam
mogelijk te maken. Zij behandelde haar
meer als een vriendin dan als een onder
geschikte. Zij wist van mevrouw Rönne,
dat Elsa haar vaders erfdeel te wachten
was. en in stand gelijk stond met me
vrouw Stenbock zelf. Maar zij hield van
het meisje om haarzelf.
Toen zij van de reis waren uitgerust
en Nice voldoende verkend hadden naar
hun zin, begonnen zij autotochtjes te
ondernemen in verschillende richtingen.
Een van hun eerste ritten was naar
Monte Carlo. Zij gingen langs den boven-
weg, de Grande Corniclie, en zagen het
stadje beneden zich liggen. Elsa liet, een
kreet van opgetogenheid hooren. Zoo'n
fraai tafereel meende zij nog nooit gezien
te hebben. Badend in zonneschijn ston
den daar de villa's, de grijze heuvels
bespikkelend, en de groote hotels, en het
glimmende dak van het, Casino, tusschen
breede grintwegen en bloembedden en
grasvelden, en daarachter de zee, die er
uitzag als een uitgestrekte blauwe vijver.
Zij moest haar adem inhouden, terwij]
zij keek.
Wandelingen maakte Elsa gewoonlijk
alleen. Mevrouw Stenbock was mee te
krijgen overal heen, waar een auto
komen kon, maar paadjes beklimmen
zoo steil als het dak van een huis, dat
lieten haar leeftijd en haar rheumatiek
haar niet toe. Zij had er echter niet het
minste bezwaar tegen, dat Elsa haar
eigen gang ging en zich op haar eigen
manier vermaakte. Aan gevaar dachten
zij geen van beiden, en in normale om
standigheden zou er ook geen gevaar
hebben bestaan.
Maar Lund kwam te hooren, waar
Elsa was, en wel door een zekeren
Marsvin, die een maand lang in Monte
Carlo had vertoefd. Zij ontmoetten
elkaar op een middag tegen het einde
van Januari in een café.
„Zeg, Lund," had Marsvin hem toege
sproken, „ik geloof, dat ik een premie
verdiend heb. Ik heb je verdwenen
nicht ontdekt."
„O ja?" antwoordde Lund onver
schillig. Lund was te voorzichtig, om
zich te verraden.
„Een paar dagen geleden tegen
gekomen, in Nice op de Promenade. Ze
liep met een oudere dame. Ik twijfelde
in 't eerst, maar toen ik nog eens goed
keek, wist ik zeker, dat zij 't, was."
„Ik wist niet, dat ze in Nice was." zei
Lund rustig, „al wist ik natuurlijk wel,
dat ze in Frankrijk zat."
„Zoo, wist, je dat?" vroeg Marsvin
verwonderd. „Ik dacht dat ze spoorloos
verdwenen was."
„Dat wil zeggen.. ze heeft in geen
maand iets van zicli laten hooren," ant
woordde Lund knorrig. „Ik lieb genoeg
in ongerustheid gezetenen voor gek
gestaan ook. Maar enfin, da's achter den
rug. Ik heb meteen met haar gebroken.
Ik wil haar niet meer zien."
Vervolg op blz. 27
VERZOEK AAN DE ABONNÉ'S
De vaak voorkomende schaarschte aan wisselgeld noopt ons den abonné's
te verzoeken, den bezorgers van het blad zooveel mogelijk met gepast geld
ie trillen betalen.
Wij vertrouwen, dat de abonné's aan dit verzoek gehoor zullen geven, waar
door niet alleen een vlotte bestelling in de band gewerkt wordt, doch horen
dien den bezorger moeilijkheden worden bespaard.
DE ADMINISTRATIE
