„Op het oogenblik, dat. ik stierf." zei Simon,
„dacht ik aan mijn afspraak met jou. „Bertns ver
wacht me," zei ik, en in plaats van plezierig op den
bodem der zee te blijven, kwam ik hierheen."
„Dat was. erg. aardig. van je, Simon,"
zei Bertus. „Je bent altijd even attent geweest.
Dag!"
Vóór Simon kon antwoorden, meende vrouw
Boelens, die ziel) wat meer op haar gemak voelde, nu
zij een deel van de dekens terughad, dat de tijd ge
komen was ook eens iets te zeggen.
„Lieve help, Bertus," zei ze. „Waarom praat je
aldoor in jezelf Heb je gedroomd?"
„Gedroomd?" zei de arme Bertus en pakte haar
zoo stevig beet, dat ze het bijna uitschreeuwde. „Ik
wou dat het waar was. Zie jij het niet?"
„Zien?" zei zijn vrouw. „Wat zien?"
„Den geest."zei Bertus, angstig fluisterend; „den
geest van mijn besten, ouden vriend, Simon Vink.
De beste en nobelste vriend, dien 'n mensch kon
hebben. De vriendelijkste.
„Klets," zei vrouw Boelens. „Je hebt gedroomd.
En wat die vriendelijkheid betreft, ik heb je zélf
hooren zeggen...."
„Ssssst," zei Bertus. „Dat zei ik niet. Daar durf
ik op zweren. Daar zou ik niet eens aan denken."
„Keer je om en ga weer slapen," zei zijn vrouw.
„Je hoofd onder de dekens te stoppen, als een kind,
dat bang is in 't donker! Er is niets, zeg ik je. Wat
zal je den volgenden keer zien, vraag ik ine af.
Den vorigen keer was het een roze rat."
„Dit is vijftig millioen maal erger dan roze ratten,"
zei Bertus. „Was het maar een roze rat."
,,lk zeg je. dat er niets is," zei zijn vrouw. „Kijk
maar!"
Bertus tilde zijn hoofd op en keek. Daarna slaakte
hij 'n vreeselijken gil en dook weer onder de dekens.
Na een paar minuten begon Simon weer op den
zelfden hollen toon te spreken.
„Bertus!" zei hij.
„Ja," zei Bertus en hij kreunde nu zelf.
„Wij zijn altijd vrienden geweest, Bertus, jij en
ik," zei Simon, „wij hebben heel wat reizen samen
gemaakt, kameraad, en nu lig ik op den bodem
der zee en jij ligt knus en lekker in je eigen warme
bed. Ik moest naar je toe, dat had ik je beloofd, maar
sinds ik verdronken ben, zie ik boven dingen, die een
ander niet ziet, Bertus, jij drinkt jezelf nog dood!"
„Dat;. dat. weet ik," zei Bertus, die heele
maal beefde. „Ik zal er een beetje mee ophouden..
en dank je. voor. den goeden raad. Dag!"
„Je moet er heelemaal mee ophouden," zei Simon
Vink met een verschrikkelijke stem, „jij raakt geen
druppel bier of wijn of sterken drank meer aan, zoo
lang jij leeft. Heb je me gehoord?"
„Ook niet als medicijn?" vroeg Bertus en tilde
de dekens een beetje op om beter te kunnen hooren.
„Niet als niks," zei Simon, „niet eens op je ver
jaardag. Steek je rechterarm op en zweer bij den
geest van Simon Vink, die op den bodem der zee
ligt, (lat je geen drank meer zult aanraken."
Bertus Boelens stak zijn arni op en zwoer den eed.
Daarna liet hij zijn arm weer zakken en hij lag zich
af te vragen, wat er nu gebeuren zou.
„Als je ooit je eed breekt, al drink je ook maar een
theelepel," zei Simon, „zie je me terug, en den twee
den keer, dat je me ziet, zal je sterven, alsof je door
den bliksem getroffen was. Geen sterveling kan mij
twee keer aanschouwen en blijven leven."
Het koude zweet brak Bertus over zijn heele lijf
uit. „Je zult wel voorzichtig zijn, hè, Simon," zei hij,
„zul je er aan denken, dat je me al een keer gezien
hebt?"
„En dan is er nog iets, voor ik wegga," zei Simon.
„Ik heb een weduwe achtergelaten, en als zij geen
hulp krijgt, moet zij verhongeren."
„De stakker," zei Bertus. „De stakker."
„Als jij vóór mij gestorven was," zei Simon,
„zou ik voor je beste vrouw gezorgd hebben.
Bertus zweeg.
„Ik zou haar iedere week vijftien gulden geven,"
zei Simon.
„Hoeveel?" vroeg Bertus en hij stak bijna zijn
hoofd uit de dekens, terwijl zijn vrouw bijna weer
wakker werd van verbazing en woede.
„Vijftien gulden." zei Simon op zijn verschrikke-
lijksten toon. „Dat spaar je makkelijk op je drinken
uit."
„Ik.... ik zal haar weieens gaan opzoeken,"
zei Bertus. „Zij kan wel een van die onafhanke
lijke...."
„Ik verbied je om daar in de buurt te komen.
Je moet het iedere, week over de post. sturen; Sluis
straat 15 is het adres. Steek je arm op en zweer nog
eens, net als straks."
Bertus deed, wat hem gezegd werd, daarna lag
hij te beven, terwijl Simon nog drie keer afgrijselijk
kreunde.
moest naar
beloof il
„Vaarwel, Bertus," zei hij. „Vaarwel. Ik ga naar
mijn bed op den bodem der zee. Zoolang jij je twee
eeden houdt, zal ik daar blijven. Als je een van de
twee breekt, of mijn arme vrouw gaat opzoeken,
verschijn ik weer. Vaarwel! Vaarwel! Vaarwel!"
Bertus zei: „Dag!" en na een lange stilte waagde
hij het, om een hoekje van de dekens te gluren. Hij
zag, dat de geest verdwenen was. Een paar uur lang
lag hij wakker en herhaalde het adres om het niet
te vergeten. Toen het bijna tijd was om op te staan,
viel hij in een vredigen sluimer.
Zijn vrouw deed geen oog dicht; zij lag te trillen
van woede, als zij bedacht, hoe zij er tussehen ge
nomen was en zij vroeg zich af, wat zij er aan kon
veranderen.
Bertus vertelde haar 's morgens alles; daarna ging
hij met tranen in zijn oogen naar beneden en gooide
een vaatje bier in den gootsteen leeg. De eerste
twee of drie dagen liep hij rond met zoo'n dorst,
dat hij graag vijfentwintig gulden gegeven zou
hebben, om hem te lesschen, maar na een tijdje
begon het te wennen en schold hij op allen drank,
net als de geheelonthouders, en noemde het vergif.
Het eerste, dat hij deed, toen hij Vrijdags zijn
geld kreeg, was een postwissel sturen naar .Sluis
straat 15. Vrouw Boelens huilde van woede en moest
bovendien nog tegenover haar man doen, of ze
alleen maar hoofdpijn had. Een maand lang had ze
iederen Vrijdag hoofdpijn en Bertus, die zich sterker
en beter voelde, dan hij zich jaren gevoeld had, kreeg
medelijden met haar.
Tegen den tijd, dat Bertus zes postwissels had
verstuurd, was zij bijna zoo mager als een lat
door het tobben over Simon Vink, die haar geld
aan het verspillen was. Zij durfde Bertus niet uit
den droom te helpen; ten eerste was zij bang, dat
hij dan weer aan den drank zou raken, en ten
tweede vreesde zij voor de gevolgen, als hij merkte,
hoe ze hem voor den gek gehouden had.
Op een nacht lag zij wakker en overdacht alles
nog eens, terwijl Bertus vredig aan haar zijde
sliep, toen zij plotseling een idee kreeg. Hoe langer
zij er over nadacht, hoe mooier het haar leek
maar zij lag nog lang wakker, voor zij verder durfde
gaan, dan alleen maar denken. Drie of vier keer
draaide zij zich om en luisterde naar de ademhaling
van Bertus en daarna begon zij met de komedie;
bevend van angst en opwinding gilde ze: „Hij
heeft het echt gestuurd."
„W.... w.,..
wat is er?" zei
Bertus, die wakker
werd.
Vrouw Boelens
lette heelemaal niet
op hem.
„Hij heeft het
heusch gestuurd,"
schreeuwde ze
weer. „Iederen Vrij
dagavond precies.
O, laat hij u toch
niet weer zien."
Bertus, die juist
wilde vragen, of ze
gek geworden was,
slaakte een kreet
en verdween naar
het midden van het
bed.
„Het moet een
vergissing zijn,"
schreeuwde vrouw
Boelens met een
stem, die gemak
kelijk door een half
dozijn bedden heen
gehoord kon wor
den.
„Het moet bij de
post verloren ge
raakt zijn. Dat
moet wel."
Eenige oogenblik-
ken zweeg zij en
riep daarna„Goed.
Dan zal ik het
iedere week zelf
brengen. Nee, Ber
tus gaat niet, dat
beloof ik u.
S/o< op blz. 11
