TraumaPlast
iPoreus, m&arpnderperforatie
E
Traumaplast de juiste wondpleister
<rcn
SHAMPODOR
SHAMPODOR-BLOND
23
jezelf tot inkeer bent gekomen. Je bent
toch ton slotte mijn dochter, hè?"
„Daarom heb ik ook net zoo'n harden
kop als u," antwoordde zij zoo vlug,
dat do Bergboer moest lachen en zich
nog een glas keTsonbrandowijn in
schonk.
„Vandaag komt Wastl Reitenberger
van den Griesberg hier," zei hij goed
geluimd.
„Zoo? Komt die hier?" vroeg Vero
nica omkijkend. „Die wil immers de
vossen koopen?"
„Ja, daar heeft hij inderdaad interesse
voor. Het zijn ook prachtige dieren.
Maar de hoofdreden van zijn bezoek is
dat niet. Je snapt me wel."
„Ja, ja, ik begrijp het. Hoe laat komt
hij?"
„Om een uur of twee, denk ik."
„Dan ga ik meteen naar boven
om me klaar te maken." Veronica zei het
op eigenaardigen toon, hetgeen haar
vader echter niet opmerkte. Hij keek
haar na en knikte voldaan. Toen zijn
vrouw even later in de kamer kwam,
verklaarde hij: „En. moeder, wat zeg
je er van? Veronica heeft niets meer
tegen Wastl Reitenberger en zal hem
nemen. Goed, dat ik dat net gisteren
gehoord heb."
Zijn vrouw ging hoofdschuddend
weg.
Om twee uur reed Wastl Reitenberger
het erf op. Sepp spande de bruinen
uit en bracht ze in den stal. „Vader is in
de kamer,"zei hij, en Wastl ging meteen
naar binnen. In de gang bekeek hij zich
nog eens en knikte tevreden. In de
donkere jas met de zilveren knoopen
zag hij er keurig uit. Aan het ruikertje
rozemarijn, dat hij in het knoopsgat
droeg, konden de Büchlers zien wat de
reden was van zijn bezoek.
De boerin kwam uit de keuken.
„Goedenmiddag, vrouw Büohler,"
groette Wastl.
„Goedenmiddag, Wastl. Ga maar in
de kamer. De boer is er al." Ze ging
met hem naar binnen, waar de boer
hem begroette. Daarop wendde hij zich
tot zijn vrouw: „Vooruit, moeder, haal
eens een flesch wijn. Ga zitten, Wastl,
en doe of je thuis bent."
Zij zetten zich aan de tafel en spraken
eerst over alle mogelijke onderwerpen,
over het hout, over het vee, over de
warmte buiten en over de politiek. Dan
viel er een pauze. Wastl schraapte tel
kens zijn keel. Men kon merken, dat hij
iets wilde zeggen, maar niet wist hoe
hij beginnen moest. Hij boog het hoofd
wat achterover en zei: „Jullie kunt
zeker wel begrijpen waarvoor ik vandaag
kom. Kort en goedik wilde vragen of ik
jullie Veronica tot vrouw kan krijgen!"
Gelukkig, het was er uit! De jonge
boer veegde zich het zweet van het
voorhoofd en haalde diep adem.
„Tja, Wastl," huichelde de boer,
„daarop waren we niet voorbereid. Aan
zooiets hadden we heelemaal niet ge
dacht. Maar ik vermoed, dat we het
wel eens zullen worden. Ik voor mij
heb er niets tegen. Ik weet, dat je een
brave kerel bent. En moeder zal er ook
wel niets tegen hebben. Wanneer zou
hot kunnen gebeuren?"
„Me dunkt, dat we niet te lang moe
ten wachten. Ik houd er niet van, de
dingen uit te stellen. In den herfst zou
me wel lijken."
„In orde," knikte de boer, „ik vind
het ook beter om zulke dingen niet te
lang uit testellen. Kom, moeder, roep
Veronica!"
De boerin wierp hem een angstigen
blik toe en ver het de kamer.
„Daar komt het nu maar op aan,"
meende Wastl.
„Waarop?"
„Op Veronica, bedoel ik. Ten slotte
gaat het om haar. Het kon wel zijn, dat
zo me niet mocht lijden."
„Stel je voor, Wastl. Een knappe jon
gen als jij."
De deur ging open en Veronica ver
scheen op den drempel. Haar ranke
gestalte teekende zich scherp af tegen
den donkeren achtergrond. Zij vestigde
haar blauwe oogen op den jongen boer.
Zelfs de Bergboer bekeek haar met
verbazing, want hij had zijn Veronica
nog nooit zoo mooi gevonden. Haar
gezicht was vandaag wat bleek. En ze
had zich keurig gekleed, constateerde
haar vader met voldoening. Ze droeg
'n donkerblauwen, geplooiden rok, waar
onder men nog net haar witte kousen
en lage, zwarte schoenen kon zien.
Daarbij droeg ze een zwart fluweelen
keursje en een fijne, witte blouse.
Langzaam trad ze op de tafel toe en
reikte den jongen boer de hand. „Goe
denmiddag, Reitenberger:"
De Bergboer straalde over zijn heele
gezicht en hij trok een stoel bij voor
Veronica. Ze bleef echter staan.
Het werd heel stil in de kamer, tot
Wastl eindelijk zachtjes zei: „Je moeder
zal je wel gezegd hebben waarove: het
gaat?"
„Ja, moeder heeft het gezegd."
„Nu dan, hoe denk je er over, Vero
nica?" Toen Veronica geen antwoord
gaf, vervolgde hij„Je behoeft vandaag
niet dadelijk ja te zeggen als het je te
onverwacht komt. Dan kom ik over
veertien dagen nog eens terug."
„Nee," zei Veronica., en leunde met
beide handen op het tafelblad. Ze boog
zich wat vöorover en keek hem vast
in de oogen, terwijl ze voortging: „Nu
je er toch eenmaal bent, Wastl, kunnen
we de zaak beter meteen in orde bren
gen."
Muist, dat zeg ik ook," viel de Berg
boer haar in de rede.
„Want het is niet noodig, dat je den
tocht tweemaal maakt. Je bent een
beste jongen, Wastl, en je verdient een
vrouw, die je van ganscher harte lief
heeft. Zie, je moet niet boos op me
zijn als ik je alles ronduit zeg. Ik zou
nooit voor je kunnen wezen wat ik zijn
moest, want ik heb mijn hart reeds lang
aan een ander geschonken. Ik zal dien
ander ook nooit opgeven, daarvoor zit
het te diep bij me. Of zou je het soms
beter vinden als ik ja zei en je nam, ter
wijl ik van een ander hield? Aan wien
ik dag en nacht dacht? Nee, Wastl,
dat heb je niet verdiend. Ik hoop, dat
je inij begrijpt, want het zou me spijten
als we hierdoor kwade vrienden werden
Meer heb ik niet te zeggen." Ze trad
achteruit.
„Maar ik wel," brulde haar vader,
vertoornd opspringend. Hij kon echter
niet meer verhinderen, dat Veronica
snel de kamer verliet, in de gang een
omslagdoek greep en naar buiten
stormde.
De boerin jammerde zacht. De boer
riep kwaad: „Begin jij nu ook? Dat is
nou je dochter. Als je .haar beter had
opgevoed, zou het niet gebeurd zijn.
Je mag Wastl wel vergiffenis vragen."
„Waarom?" vroeg Reitenberger
kalm, „er is geen sprake van vergiffenis.
Ik neem 't. jullie heelemaal niet kwalijk,
ook Veronica niet. Integendeel, ik stel
liet op prijs dat ze zoo eerlijk en op
recht met me gesproken heeft." Hij
schoof achter de tafel vandaan en stond
voor lien, den hoed tusschon de eeltige
vingers draaiend. „Er is niets aan te
doen en we zullen er verder niet over
praten. Ze wil me eenvoudig niet heb
ben. Waarom zouden we haar dat
Vervolg op blz. 26
•vj
K
O
</j
«8
r*
«B
is de pleister stof van Traumaplast. Tezamen
met het desinfecteerende gaaskussen als een
reinigend filter werkende. Traumaplast sluit
de wond tegen verontreiniging af en houdt
haar luchtig zoodat zij vlugger geneest.
T2 H3
Verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten.
Carl Blank, Verbandpleisterfabriek, Bonn a. Rh.
Q>
c/i
V)
ff
ezond hoor geelt U
