ZIJN LAATSTE
KRAAK
centrale
door Ferry Doornaart
5
Na yn tijdje kwam de jongedame naar buiten,
koninklijk onbewustscheen hetvan den. jonge
man met den handkofferen ging ha ars weegs.
(Teelcening Frans Piet)
Er kwam oen cipier in de schoen
makerij van de gevangenis,
waar Cor Valentijn ijverig bo
venleer zat te stikken, en
bracht hem naar voren, naar het,
kantoor. De directeur vertelde Cor, dat hij naar
huis kon gaan. Cor knikte. Het was zijn tijd.
„Dus morgenochtend keer je terug in de maat
schappij, Valentijn," zei de directeur. „Zorg nu, dat
je er een eerlijk en nuttig lid van wordt. Bedenk een
andere sport dan brandkasten openbreken, en zie
als een fatsoenlijk mensch je brood te verdienen."
„Ik?" zei Cor verwonderd. „Ik heb nog nooit
van mijn leven een brandkast, opengebroken."
„Nee, natuurlijk niet," zei de directeur lachend.
„Alleen.waarom hebben ze jou dan hierheen ge
stuurd voor dat gevalletje in Leuven? Kon je je
alibi niet bewijzen, uit angst, dat iemand anders
de schuld zou krijgen? Of was 't weer zoo'n gemeene
rechtbank, die 't, net, op jou had gemunt?"
„Ik?" zei Cor, nog steeds een beeld van miskende
onschuld. „Ik ben nog nooit van mijn leven in Leuven
geweest!"
„Breng hem maar terug, Borst," glimlachte de
directeur, „en geef hem zijn kleeren. Morgenochtend
zeven uur kun je hem uitlaten,"
Den volgenden morgen om kwart over zeven stond
Cor in het buitenkantoor. Hij had een net pak klee
ren aan en een paar bruine kraakschoenén. Men gaf
hem een spoorkaartje en zijn uitgaanskas: de direc
teur bood hem een sigaar aan en schudde zijn hand.
Valentijn, 162, kreeg in een boek achter zijn naam
de aanteekening„in vrijheid gesteld", met den
datum, en stapte naar buiten, den zonnescliijn in.
Den zang der vogels, de wuivende groene boomen
en den geur der bloemen versmadend, begaf Cor zich
regelrecht naar een restaurant. Daar smaakte hij de
eerste zoetheden der vrijheid in den vorm van spie
geleieren met ham, kadetjes en koffie, met 'n glas
bier toe en een sigaar, een klasse beter dan die hij
van den directeur had gekregen. Toen liep hij op zijn
gemak naar het station. Hij gaf een frank aan den
Chinees, die de deur voor hem openhield en stapte
in zijn trein. Een paar uren later liep hij door zijn
vanouds bekende Antwerpen. Hij ging naar het café
van een zekeren Tinus de Mak en gaf dien heer, die
eenzaam achter zijn toonbank stond, een hand.
„Ik stond net aan je te denken," zei Tinus. „Alles
goed?"
„Fijn," zei Cor. „Heb je mijn sleutel?"
Hij kreeg zijn sleutel, ging naar boven en sloot de
deur van een achterkamer open. Daar was alles nog
precies, zooals hij het verlaten had. Op den vloer lag
nog steeds de knoop, die van het vest van recher
cheur Prinse was gesprongen, toen ze Oor Valentijn
uit, zijn bed hadden gelicht.
Cor trok een opklapbed uit den wand. schoof een
paneel opzij en haalde uit de opening een bestoft.cn
handkoffer. Hij opende hem en keek met welbehagen
naar het fraaiste stel inbrekersgereedschap in den
lamle. Het was een compleet stel, van speciaal ge
temperd staal vervaardigdde laatste
snufjes op het gebied van boren,
drevels, breekijzers en haken, bene
vens een paar nouveauté'», die Cor
zelf had uitgevonden, en waar hij
trotsch op was. Over de vijftienduizend frank had
dat boeltje hem gekost.
Een half uur later ging Cor de trap af en het café
door. Hij droeg nu een nog netter pak en had zijn
handkoffer, met zorg afgestoft en schoongemaakt,
bij zich.
„Ga je ergens op uit?" vroeg Tinus de Mak ge
moedelijk.
,.Ik?" zei Cor. met een stem van: wat praat, je me
nou. „Ik ben vertegenwoordiger van de Nieuwe
Brusselsehe Biscuit- en Wafelfabriek."
Deze verklaring vroolijkte Tinus zooz.eer op. dat
Cor onverwijld een glas kwast moest gebruiken.
Iets stevige,I's dronk hij alleen op dagen, dat hij niet
hoefde te werken.
Een week na de invrijheidstelling van Valentijn.
162, geschiedde er een zeer handige inbraak te
Ze verge m. zonder eenig spoor van den dader. Een
simpele achtduizend frank was diens heele buit.
Veertien dagen later werd er te Dendermonde een
gepatenteerde, verbeterde en gewaarborgd inbraak.-
vrije brandkast opengesneden, of 't een haring was.
tegen een vergoeding van twintigduizend frank in
contanten. Effecten waren onaangeroerd. De die
ven jagers begonnen het interessant te vinden. Toen
begon een ouderwetsche kast te Gent te werken, en
wierp door haar krater een uitbarsting van bank
noten uit ter waarde van tachtigduizend frank. Nu
was de schade hoog genoeg, om rechercheur Prinse
Vervolg op blz. 9
