BRIEVEN VAN DEN DRÉ
10
Ulvenliont, 18 September 1941
Amico,
Als ik voorlesten Zondag, om goed elf uren.
uit de pastorie vcromkwam, mee „nog 'n
vorse.lio sigaar vour onderwegen", lijk ons pas-
toorke me die aangebojen had, dan trof ik bij
m'n thuiskomst alleen Dré III aan. Den Reker was
op den Dré z'n fiets naar „onsthuis", naar den
winkel, waar ie, bij z'n moeder, z'n Zondagseli
bakske leut gong gebruiken. Ge mot weten, hoe 't
manneke, als ie 't nuuwe huishouwen inrichtte daar,
het er op had staan om deus uurke bij „onsthuis"
te gaan deurbrengen. Ilij had er zijn spaarbank-
boekske van jaren arbeidsloon veur leeggemokt,
deuzen simpelen opbouwer, die mee z'n liardver-
diende penningen 'n heel gezin uit 't woonwagel-
kamp in den burgerstand broclit, mee de oprichting
van Dré III zijnen eersten groentenwinkel.
Den Dré had zijnen wekelijkschen brief naar
Amsterdam geschreven, was nog bezig mee z'n
boekhouding. Ofbezig. De boeken en pam-
pieren lagen over de tafel verspreid, maar 't baaske
zat mistroostig, diep in gedachten, mee z'n pen in
't tafelblad te pieken: eenen vuist onder 't. hoofd.
Als ik binnenkwam, smeet ie de pen neer en vroeg
me: „Was 't zoo?"
Ik knikte. ,,<Tja. jonk. Ge. mot er maar
rekening mee houwendatteda t ge oewen
Eeker.verspuit."
Den Dré wierd bleek. Keek me lank aan. Knikte
dan lankzaam den kop en zee eindelijk: „Ja.
'k Dee m'n schoenen af, schoof in m'n huisklom
pen, knoopte m'n vest los, mokte 't me gemakke
lijk. Trui kost ieder oogenblik verom zijn uit de
hoogmis en dan nemen we 'r 'n goed unrke van!
„Jaa. zee den Dré weer. ,,'k Had meanders
meer gedacht, opa."
„Neeë, jonk."
„Maar 'nen strop is 't veur ine. Afijn....!"
zuchttc-n-ie en hij gooide, onplazierig gestemd, de
boeken dicht, mikte den pampierboel op éénen
hoop, gong dan in 't deurgat staan, turend over den
erf. Minuten lank mokkend zwijgen....
„Hall!" bromde-n-ie toen veur z'n eigen, maar zoo,
da 'k 't toch verstaan mocht: „liah! 'k Zie dieën
Sproetenkoning straks al in 'nen toog.
■M'nen lever krulde, 'k Had daaraan ook al ge
docht. Dan kankerde-n-ie wijers: ,,'n Mooi gezicht
zal 't wel zijn, zoo'n zwart kalotje op die rosse
stekels. Frater Kweetnie! Neeë, nog beter: Frater
Sapperdekriek!" (Den Eekor zijnen „vloek".)
'k Liet m'n baaske maar uitwoeien, 't Ié 'm
allegaar nog zoo meegeloopen! Enne.... ik wéét
veul te goed, hoe ie veur den Eeker gestrejen is.
Ineens draaide-n-ie z'n eigen om. Z'nen strakken
toet was nou wat ontspannen, al was dan zijnen
humor nog aan den bitteren kant. „Zeg, opa, zou
ie dat gehouwen hebben uit dieën val van 't péérd
af, nou twee jaren gelejen?"
„Watte?"
„Die. eli. dieën goesting in 't klooster..
Hij is toen ommers zoo lillijk op z'n hoofd gevallen!"
„Wie?! Wie is er op z'n hoofd gevallen?!" zoo
kwam Trui verschrikt binnen.
„Don Eeker!" antwoordde Dré III.
„Denden.Waar is ie? Hoe is 't. gebeurd?
Waar? Wanneer?! Maar zeg toch 'ns iets!!"
„Twee jaren gelejen," pestte Dré III.
„Lot 'nen mensch nie zoo schrikken, snotneus!"
„Waarom nie? Ik ben 'r nou ook pas van geschrok
ken! Witte wel, dat ie broeder wil worden, opoe? Da's
vast nog van dieën val! Ik docht, dat ie 't heelegaar
te boven was. Frater Sapperdekriek, maar. Be
denkelijk schudde den tiep zijnen kop.
Maar Trui kost er nie mee lachen! „As ik merk,
dat gij 't manneke plaagt of sart. dan.
„Dan, opoe?"
„Dan krijgde mee mijn te doen, horre! Zijn alle
geestelijken op d'r hoofd gevallen soms? Of.
geróépen?
De rest bespaar 'k oe. Want ge verstaat, daarmee
was de „ruzie" nog nie afgeloopen! Trui lot nie los!
Nooit! En den Dré....? Allee, zenventien jaren!
Maar ik had m'nen slinger. M'n baaske gerokte
zoo speulenderwijs, zuurzoet, over zijnen teugen-
valler henen en dat, dee me plazier.
Afijn, ik bogost m'n voelhorens maar 'us uit te
steken. Schreef 'nen uitvoerigeu brief naar den
Ouwenbosch. Do mensehen daar kennen me goed
ge wit„Dré III heeft op „St. Louis" z'n kostschool-
jaren uitgediend, z'n „strafexereities" opgeknapt.
En de Eerw. Broeders hebben genogt aan 'm te
stellen gehad, da'k er best op vertrouwen mocht,
dat ze mij daar nog nie vergeten waren!
Dieën gedachtengank klopte als 'n bus, want ik
kreeg 't volgende briefke verom
INSTITUUT ST. LOUIS
Telefoon 6 - Giro 87599
Oudenbosch.
OUDENBOSCH, 15 Sept. 1941
Waarde Dré,
Ik vind het schoon van 1?, dat Ge den Eeker, dit
aardige knechtje van Uwen Ulvenhoutsclien hof,
aan Onzenlievenheer wilt afstaan. En op Uw vraag,
of ons klooster van St. Louis hem kan gebruiken,
antwoord ik subiet„Ja. breng hem maar." Als Gij
zooveel goeds van dat manneke weet. te vertellen en
als Trui met een traan in d'r oog er nog aan toe
voegt: „Den Dré heeft dezen keer niks dan de volle
waarheid verteld," dan mógen wij hem niet weigeren.
We zullen liier wel 'n toogskon vinden, dat den Eeker
past. Laat hem maar komen, om alvast eens een
half jaar te probecren, als Broedorke van St. Louis.
En dan geloof ik met U, dat Uw trouw baaske ziels
gelukkig zal wezen in den dienst van Onzenlieven-
heer.
Hij zal dus met. open armen ontvangen worden
''oor den Novicen meester.
P.S. Wilde aan Trui zeggen, dat ze zes paar kousen
voor hem breit? De rest van den uitzet is navenant.
Ge vorstaat, amico, mee deuzen brief in handen
kost ik m'n stokken wijers gaan uitzetten. Want
nog eenshoe nooi ik den Eeker ook zie weggaan, ik
mót 't kaereltje helpen daarin, zoo goed als kan.
Maar daarover den volgenden brief.
Veul groeten van Trui, Dré III, ons Fraterke en
als altij gin liorke minder van oewen
t.a.v.
DRÉ
De cadean's stroomen
de woning binnen van
den vijftigduizendstev
ingezetene.
's-Heriogenbosch heefi zijn vijfiigduizendsten inwoner:
Frans Johan, zoon van Hendricus Engelberius van
den Bersselaar en van Jacoba Francisca Meyer.
Mevrouw van Lanschot houdt den kleinen Frans ten doop.
genante werden peter en meter. Links de gelukkige vader.
Moeder van den Bersse
laar- Meyer met haar
zoontje, den vijftigdui
zendste van Den Bosch
De burgemeester en zijn echt-
(Foto's Het Zuiden)
Burgemeester mr. F. J.
van Lanschot hijscht de
vlag op het raadhuis
ter eere van den kleinen,,
naar hein genoemden
Frans.
