vm-mrvmmucetN
mi6£ SWWMMML
MOORD in drievoud!
HOE KRIJG JU TOCH W:
alles zoo
GAUW
mm?
PAT KAN JIJ
NET ZOO GAUW-
NET VIM
JE HAP (JEUJK-
WAT BEN IK NU L. Wmi
gauw klaah
xitdrr",
verhrd^
tiet automatische
rein iqin qsm id del
23
Als je steeds mijn huis ziet, zul je ten
minste niet vergeten, me vaak te be
zoeken." Ze keek hem niet aan terwijl
ze dat zei.
Peter stond achter haar. Ze voelde
zijn adem in haar haren. Op dat oogen-
blik bekroop hem hetzelfde gevoel als
destijds op de weide. Hij sloot een
moment de oogen en zag toch haar hals
voor zich, die zoo blank tegen het don
kere japonnetje afstak.
Toen keek ze glimlachend naar hem
om.
„Heb je heimwee, Peter?"
Hij schudde het hoofd. „Dat komt
misschien als ik heeleinaal alleen ben.
Zoolang jij er bent, voel ik geen heim
wee."
Hij vermoedde niet, hoezeer haar die
bekentenis verheugde. „Vind je mij dan
aardig, Peter? Een klein beetje maar?"
„Hoe zou ik anders kunnen? .Te bent
immers zoo aardig voor me."
„Dat is heel wat anders, want ik houd
van je. Daarvan behoef je niet te schrik
ken, Peter. Ik verlang immers niets
onmogelijks van je. Maar ik kan het je
heter zeggen, je zou het op den duur
toch merken. Ik had me voorgenomen
om je te vergeten, maar het ging niet,
Peter. Ik hen ouder dan jij. Zeker, dat
heb ik me al honderd keer voorgehou
den, en ik verlang ook niet je jeugd aan
mij te binden. Ik ben al gelukkig als je
bij me bent. Ik ben tevreden met het
geen je mij kunt geven." Haar oogen
glansden vochtig. „Dat moest ik je toch
zeggen? Er mag geen misverstand tus-
schen ons zijn. En als je iets hebt, kom
dan bij me, Peter. Beloof je me dat?"
„Ja, Greta, dat beloof ik je."
Even later gingen ze naar de stad
terug.
Peter was den volgenden morgen
klokslag vier uur wakker. Meteen sprong
hij uit bed, rekte zich uit en wilde
naar de pomp gaan, onder wier ver-
frisschenden straal hij zich placht te
wasschen. Het duurde een oogenblik
voor hij begreep waar hij eigenlijk
was. IIij ging naar het venster en zocht
Greta's huis. Men kon nog niets onder
scheiden en hij keerde zich om, opende
zijn koffer en haalde er postpapier uit.
Voor het eerst van zijn leven schreef
hij Veronica een brief. Och, hij had haar
toch zooveel te vertellen. Alleen zijn
indrukken van de opera gisteravond
zouden al een boekdeel vullen. Van
Greta vertelde hij alleen, dat ze hem
van den trein had gehaald en 's avonds
met hem naar de opera was gegaan. Hij
wilde Veronica niet noodelöos bedroefd
maken en vergat, dat dit voor 't. meisje
al genoeg was. Eigenlijk had hij Greta's
naam in het geheel niet moeten noemen,
want een vrouw beschouwt elke andere
als een mededingster. Maar Peter was
nu eenmaal geen vrouwenkenner.
Terwijl Peter zat te ontbijten, hoorde
hij een auto stilhouden en even later
trad Greta binnen. „Ik hoor, dat je
al lang op bent. Goedenmorgen, Peter!"
Met. uitgestrekte handen kwam ze op
hem toe.
Hij keek haar heel verwonderd aan,
terwijl hij haar handen vatte, en bleef
haar zoo aankijken, tot ze vroeg:
„Waarom kijk je me zoo aan, Peter?"
„Je ziet er vandaag heel andere uit,
vind ik. Zoo jong."
„Dat is van pleizier, Peter, omdat, ik
jou hier heb. En hoe is je de opera
bevallen?"
„O, ik kan je niet zeggen, Greta, hoe
veel pleizier je mij daarmee hebt ge
daan." Levendig begon hij te vertellen.
Hij was heelemaal opgewonden. Greta
sloeg hein glimlachend gade en ver
baasde zich in stilte, hoe hij allo bijzon
derheden in zich had opgenomen.
„Ik zal je het tekstboekje eens mee
brengen," zei ze, „dan kun je do hande
ling precies volgen. Maar nu moeten we
gaan. Om negen uur word je bij profes
sor Littig verwacht."
Peter gevoelde geen zweem van
vrees toen hij de breede stoep beklom
en het groote koperen naambord: „Pro
fessor Karl Littig" las. Eerst toen hij in
een vertrek werd gelaten, waar reeds
eenige leerlingen zaten te wachten,
kreeg hij hartkloppingen. Maar Greta
drukte hem stilletjes de hand en zei:
„Je moet kalm blijven, Peter."
Meteen ging een deur open en een
breedgeschouderde man met een nog
jeugdig gezicht en grijs haar kwam de
wachtkamer binnen, groette iedereen
vriendelijk en trad op Greta toe. „Mijn
compliment over uw stiptligjd," zei hij
vriendelijk, terwijl hij haar een hand
gaf. En met een blik op Peter: „Dit is
zeker de jonge man. Komt u maar bin
nen. U natuurlijk ook, juffrouw Arends."
In de muziekkamer vroeg ile profes
sor: „En u wilt dus zanger worden?"
„Als ik genoeg talent daarvoor heb....
graag!" antwoordde Peter.
„Weet u wel, wat daar heden aan
den dag allemaal voor noodig is?"
„Nee!"
„Wel, wel! Zing me maar eens een
aria uit Tannhiiuser voor."
Peter fronste de wenkbrauwen. Wat
dacht die man eigenlijk? Zijn trots
kwam in verzet en hij antwoordde vrij
kortaf: „Ik kan niet zingen wat ik niet
ken."
De professor keek op. „Wat kunt u
dan wel zingen?"
„Volksliederen," zei Peter hoos.
„Goed, zing er maar een!"
De professor trok zich in den versten
hoek van de kamer terug. Peter stond
bij het raam. Bij de eerste noot week
alle verlegenheid van hem.
„Verder, verder!" zei de professor,
toen Peter na het eerste couplet wilde
ophouden.
Daarna moest hij nog een paar liede
ren zingen en toen kwam Littig uit zijn
hoek te voorschijn. Niets in zijn gezicht
verried hoe hij over het- gehoorde dacht.
Zijn grijze oogen rustten op Peter.
„Uw stem is heel goed, maar natuur
lijk nog lang niet voldoende voor het
geen u wilt bereiken. Als u uw uiterste
best wilt doen, kunt u het wel tot iets
brengen. En in de eerste plaats moet u
uw eigenzinnigheid overwinnen, dan
zullen we goed samen opschieten. Voor
vandaag is het genoeg. Neemt u deze
muziek mee en leeT ze." Hij gaf Peter
een paar bladen papier en drukte hem de
hand. „Op onze goede samenwerking.
Vat alles ernstig op en vergeet niet, dat
men niets groots bereikt zonder moeite
en strijd. Tot weersziens morgen om
drie uur."
Professor Littig liet hen door een
andere deur uit en zei tegen Greta
„Misschien komt u vandaag nog eens
aan?"
Greta knikte en volgde Peter, die
reeds de trap afdaalde. Ze legde de hand
op zijn schouder. „Vond je het erg,
Peter?"
„Nu, aan het eind beviel hij me veel
beter; maar toen hij aan liet begin
kortaf deed, was ik bijna boos gewor
den."
„Hij bedoelde het niet zoo," verze
kerde Greta.
Greta stelde Peter voor, 's middags
eens door de stad te wandelen, opdat
hij er ook alleen den weg zou leereTï. En
zoo gingen ze na het middageten uiteen
0111 elkaar den volgenden dag om vier
uur, na de zangles, weer te ontmoeten.
Vervolg op blz. 26
Hier worden ten aanschouwe van iedereen drie paar schoenen
tegelijk vermoordlangzaam gedood door de schadelijke in
werking van de zeeEout water heeft namelijk n zeer
ruideeligen invloed op het leer. zorg dus dat Uw schoenen
daar nooit mee in aanraking komen
Zeker in dezen tijd moeten we zuinig met onze schoenen
zijn, want zóó gemakkelijk zijn schoenenbonnen niet te
krijgen! We moeten onze schoenen dus geregeld onder
houden en er extra-goed voor zorgen ztrlfs, wanneer
we ROBINSONS dragen l
No. 8 oan Je
„Spaar-UW-schoenen" -serie i
is voor de huisvrouw een ware uitkomst! Nu
alles in huis veel langer moet meegaan, moeten
de huisvrouwen met veel meer zorg een rei
nigingsmiddel kiezen voor haar keukengerei,
houtwerk, enz. dan vroeger. Scherpe schuurmid
delen veroorzaken krassen, terwijl Vim grondig
en zacht reinigt, zonder ook maar iets te be
schadigen. Vim verwijdert vet en vuil van Uw
vaatwerk op een volkomen veilige manier en
is onmisbaar voor het reinigen van potten, pan
nen, schilderwerk, tegels en vloeren. Vim
spaart zeep en geld door zijn veilige werking.
Heeft U al eens geprobeerd, hoe uitstekend Vim is
Voor het wasschen Dan vuile handen|j| ,,gM
EEN
RADION
FABRIKAAT
