Vasenol
VIM~DE„RECHTEBHANP
VAN Pt HUISVROUW,
BE BADKAMER MOET]
GEDAAN WOB-
DEN,MAAR
UMRW...
\MErvmim
MEMBlIIWm
)SELDER'ENJE[
xsmrm
[êtilUUBKANTl
\ENKLAAR EN
\DANNAAR
[binten/
het „automatische
rein i(jit\(fsmiddel
23
toch alleen in opera's en concertzalen."
„Nu, dan kan ik immers niet bij je
zijn," antwoordde ze onwillig. „Wie zal
dan 's zomers naar de alm gaan? Ik
kan hier onmogelijk weg."
„Dat is heel goed mogelijk, als je dat
wilt en nog even veel van me houdt als
vroeger."
Ze bleef staan en keek hem aan.
„Hoe weet je dan, dat ik niet meer
van je houd?"
„Wa arorn ben je dan zoo koel tegen
me?"
„Ja, ik ben nu eenmaal een beetje
veranderd, Peter. Dat geef ik dadelijk
toe. Ik dacht altijd, dat we bij elkaar
hoorden en toen ben je weggegaan. Zoo
maar weggegaan, zonder te vragen wat
er van mij zou worden eil van mijn
liefde. En nu ben je niet meer de oude
Peter. Je bent zoo anders."
„Dat verbeeld je je maar. Ik ben niet
veranderd. Als je in mijn nart kon lezen,
zou je het weten."
Ze kwelden elkaar met kleinigheden
tot ze de eerste huizen van Altdorf
bereikten.
„Zullen we naar een café gaan?"
vroeg Peter, en hij stapte zonder haar
antwoord af te wachten de stoep van
een cafeetje op. De kleine gezellige
gelagkamer was leeg en het tweetal
nam in den versten hoek plaats.
De waardin kwam en vroeg naar hun
wenschen. Peter bestelde voor zich wijn
en vroeg Veronica of ze koffie wilde.
„Nee, geef mij ook maar wijn,"
'antwoordde ze, en speelde met haar
handtasehje.
Toen de waardin weer verdwenen
was, sloeg Peter den arm om Veronica
heen en zei: „En nu wil ik eindelijk een
kus hebben."
Ze liet gewillig toe dat hij haar kuste,
maar ze beantwoordde zijn kussen niet
en werd eerst wat spraakzamer toen ze
den tweeden kwartliter rooden bour
gogne had geledigd.
Het zou niet billijk zijn te beweren,
dat .ze op den terugweg hem alleen een
arm gaf omdat ze wat doezelig was van
den wijn. Ze gaf hem een arm omdat ze
in die uren toch wat nader tot hem was
gekomen en omdat ze in zijn hart had
gelezen en gezien, dat zij alleen daarin
troonde.
Als bij stilzwijgende afspraak stonden
ze plotseling op de plek, waar ze eens
wijn hadden gedronken. Met een zucht
ging Veronica op een boomstam zitten.
„Dat is lang geleden," zei ze.
Ze speelde met een takje, en zei,
zonder hem aan te zien: „In dien tus-
schentijd zul je ook nog wel een ander
hebben gekust!" Hij werd er koud van.
„Nu, heb ik geen gelijk?" vroeg ze, het
gelaat naar hem toewendend.
Peter knikte. „Ja, ik heb Greta
gekust. Maar dat was meer. weet
je. met liefde heeft dat niets te
maken. Ik deed het uit dankbaarheid
omdat ze mij in dien eersten, moeilijken
tijd zoo trouw ter zijde heeft gestaan.
Ik geloof haast, dat ik het zonder haar
niet zou hebben uitgehouden. Maar
geloof me. Veronica, nu heeft het ver
langen naar jou mij hierheen gedreven.
Weet je, ik vind, dat je Greta eigenlijk
eens moest leeren kennen. Ik heb een
idee, dat jullie goed bij elkaar zullen
passen en dan zou je beslist niet meer
jaloe rscli op haar zijn."
Veronica zuchtte diep.
„Jaloersch?" vroeg ze peinzend en
ze staarde naar de dansende muggen.
„Den laatsten keer, dat we hier waren,
was ik jaloersch en héb ik je voor gemeen
uitgescholden. Dat is 1111 anders. Ik heb
namelijk een poosje geleden ergens
gelezen, dat een kunstenaar nooit geheel
aan één vrouw kan belmoren. Ik weet
natuurlijk niet of dat waar is. Maar het
komt 111c voor van wel. Vroeger zou ik
Greta waarschijnlijk de oogen hebben
uitgekrabd als ze het gewaagd had, je
zoo bij stukjes en beetjes van me af te
troggelen."
„Ze heeft je niets afgetroggeld."
„0 jawel. Bijvoorbeeld die weer
spannige haarlok, die je altijd in het
gezicht hing, die heb je niet meer en zoo
zijn er nog veel meer dingen," zei ze
beslist. Daarbij greep ze naar zijn kuif
en lachte, verheugd, toen de haarlok
weer in zijn gezicht viel. „Nu ben je
weer mijn Peter,
Peter kon zich niet herinneren, dat
Veronica ooit zoo uitgelaten was ge
weest als dezen avond in het bosch.
Zoo vroolijk was ze, dat hij in twijfel
geraakte en haar stemming aan den
wijn begon toe te schrijven. Maar als
had zij zijn gedachten geraden, zei ze
plotseling: „Je moet niet denken dat ik
dronken ben, Peter. Ik ben alleen
dronken van jou, Peter. En morgen
moet je weer bij me komen, ik zal in den
boomgaard op je wachten. Je moet
eiken dag komen, want we moeten
genieten van ons geluk zoolang we het
nog hebben. Of ga je niet meer weg?"
Hij probeerde haar uit te leggen, dat
het zijn plicht was om terug te gaan
naar zijn werk. Maar ze moest dan goed
begrijpen, dat hij haar in zijn hart
meenam.
Ze hoorde hem rustig aan, knikte
bevestigend en voelde toch, dat alles
weer uit zou zijn wanneer hij vertrok.
Een tijdlang bleef het stil tusschenhen.
Ik moet die gedachten bannen, dacht
Veronica. Ik wil er niet aan denken wat
er zal gebeuren als deze week om is en
er alleen aan denken, dat Peter bij me
is en dat hij weer net zoo is als vroeger.
Zij sloot de oogen en liet het hoofd
tegen zijn schouder rusten. „Zing wat
voor me," fluisterde ze.
De eerste toon klonk door hot woud
en onmiddellijk zwegen de vogels
rondom.
Veronica kon niet rustig tegen zijn
schouder blijven liggen. Ze, ging rechtop
zitten en keek hem aan. Zijn blik was
gericht op de toppen der hoornen; vol
en krachtig kwamen de tonen uit. zijn
mond en ze bemerkte, dat er aan zijn
stem veel was veranderd. En toen
plotseling een paar hooge noten op
stegen en als een klokje door het woud
weerklonken, zoo zuiver, zoo schitte
rend, toen zag ook zij in, dat dit geen
gewoon zingen meer was, maar aan
een wonder grensde.
'Toen Peter eindigde hij zong het
afscheidslied uit Peer Gynt had
Veronica tranen in de oogen.
„Wat was dat mooi." fluisterde ze
opgewonden, en brak in heftigweenen
uit. Van troost wilde ze niets weten.
Ten slotte meende hij, dat ze schreide
van vreugde.
Nee, Veronica schreide omdat ze
besefte, dat hij werkelijk een groot
kunstenaar was en dat ze hem moest
verliezen aan de vele anderen.
De zon was reeds laag gezonken en
in het woud werd het reeds donker en
steeds stiller. Hij wilde haar thuis
brengen, opdat ze niet reeds den eersten
dag onaangenaamheden zou krijgen.
Maar dat wilde ze niet. „Hier blijven,"
zei ze beslist, veegde haar tranen af,
verontschuldigde zich dat ze gehuild
had en lachte hem gelukkig toe.
Hoog in een boom zong een merel
zijn avondlied en de wind ruisclite door
het woud. De schemering viel en in de
plassen begonnen de kikkers te kwaken.
Het was donker toen ze over de
Vervolg op blz. 26
Stralende kinderoogen gezond en wel
behaaglijk! Het vethoudend VASENOL
Wond- en Kinderpoeder beschermt de teere
huid betrouwbaar tegen ver
wondingen en prikkelingen.
is een onmisbaar reinigingsmiddel geworden,
nu het er op aankomt, alles in huis zooveel
mogelijk te sparen. Scherpe schuurmiddelen
zijn het bederf voor Uw goede potten en pan
nen, houtwerk, schilderwerk enz. Neem Vim!
Vim reinigt grondig en toch veilig; in een oog
wenk verwijdert het vet en vuil van Uw vaat
werk, zonder een krasje achter te laten.
Bovendien is het overal zonder bon verkrijg
baar! Voortaan slechts Vim voor Uw keuken
gerei, glaswerk, tegels, vloeren en deuren. Vim
spaart zeep en geld door zijn veilige werking.
Heeft U al eens geprobeerd, hoe uitstekend Vim is
Voor het Wasschen Oan vuile handen P
RADION
FABRIKAAT
