D e vrouwe Iijke
Robinson
JimgkaiiU
door Mia van Boven
21
De „Stormvogel" gedroeg zich-niet stond op het punt te vertrekken, toen
behoorlijk. In plaats van zooals een picknickmand in 't midden van do
gewoonlijk de baai te verlaten, boot viel, een oogenblik daarop gevolgd
gelijkmatig, zacht snorrend en tevreden door Winter, die zich met een hoopvollcn
loopend, liet de motor een stotterend glimlach op het bankje tegenover haar
protest hooren, dat zich bij tijden liet zakken. Toen hij haar verbaasden
ontwikkelde tot een bijna mensehelijk blik opmerkte, verdween de glimlach
gegorgel en gehijg. De blonde bezitster, een beetje, maar toen hij begon te
die over de machine gebogen gestaan spreken, had de stem van den jongen
en haar met verwijtende blikken op- man niets van haar zelfvertrouwen
genomen had, kwam overeind en draaide verloren.
zich plotseling om op het geluid van een „Knap gedaan," merkte hij op. „Jouw
stem op de kade achter haar. twintig minuten gaven mij juist tijd
„Ze doet het niet al te best, hè!" genoeg om naar het hotel terug te loopeu
merkte een stoere jonge man in wit om een goeden maaltijd voor ons in te
flanellen broek, vol medegevoel, op. laten pakken. Zonder jouw aanwijzing
Aline Houwink beet op haar lippen zou ik daar nooit aan gedacht hebben,"
en wendde zich van hem af, om zich voegde hij er dankbaar aan toe.
daarna met vernieuwde en intense De blikken van het meisje vlogen de
belangstelling aan de machine te wijden, kade langs. Daar hingen verscheidene
„Heb je al geprobeerd er met een visschers rond, vredig rookend. Hen te
stok in te porren!" opperde de indringer, vragen dezen heer met geweld uit de
De verhoogde kleur van haar gezicht boot te sleuren leek te radicaal. Hem er
kon het gevolg zijn van haar inspanning, persoonlijk uit te zetten was niet
want zij oliede den motor nu voor den mogelijk. De eenige weg, die overbleef
vijfden keer. Zij zei geen woord en de zelf de boot te verlaten zou zeker
man koos, na eenige oogenblikken aanleiding geven tot praatjes in het
hoffelijk gewacht te hebben, zorgvuldig dorp, dat reeds zeer opgewonden was
een schoone plek op de kade uit en ging over den twist van de twee geliefden,
zitten. een twist, die reeds drie dagen duurde,
„Het is hier koel en prettig," mom- en de gemoederen had beziggehouden,
pelde hij droomerig, „en het kan mij omdat het hier twee populaire bezoekers
niets schelen wat te wachten. Maar gold. De lijnen van Aline Houwink's
wanneer denk je dat we weggaan!" gezicht stonden bewonderenswaardig
Aline Houwink liet de oliekan vallen beslist, terwijl ze de „Stormvogel" het
en stond op. Haar voorhoofd was meer in stuurde.
vochtig onder de losse lokken van haar „Waar gaan we naar toe!" vroeg
krullend haar en in haar bruine oogen Winter langs zijn neus weg.
glansde een onheilspellende gloed. Aline leunde voorover en keek alsof
Haar verbrande wangen waren rood van zij zich met moeite zijn aanwezigheid
de hitte en ergernis, maar zij zag er herinnerde.
schattig uit en de jonge man in de wit „Je hebt jezelf opgedrongen," zei ze,
flanellen broek keek met zichtbaar „en om onaangename opmerkingen te
welgevallen op haar neer. vermijden, moet ik het wel dulden. Maar
„Ga weg," zei ze wanhopig. „Ga ik hoef niet tegen je te praten en dat
oogenblikkelijk weg." doe ik ook vast niet."
De jonge man keek haar met pijnlijke „O, maar ik ging juist mee om met je
verwondering aan. te praten," protesteerde haar passagier.
„Ik vroeg alleen maar," herhaalde „Daar riskeerde ik mijn leven voor. Deze
hij, „wanneer wij weggaan." waschtobbe kan elk oogenblik kantelen
„Je weet heel goed, Adriaan Winter," en ons overbood gooien, en jij zult wel
merkte Aline Houwink langzaam en met naar land kunnen zwemmen, maar ik
snijdende stem op, „dat jij heelemaal betwijfel of je mij zou kunnen redden,
niet weggaat." Wij zouden samen moeten sterven. Yoor
Winter keek vol medelijden naar de wij dus doodgaan, wil ik zeggen, dat het
motorboot. mij erg spijt van die domme ruzie en ik
„Is het zoo erg!" vroeg hij. „Ik dacht, wil je uitleggen...."
dat je misschien over een paar uur in „Als je iets probeert uit te leggen,
staat zou zijn om haar te laten loopen. viel het meisje hem flink in de rede, „of
Je bent zoo knap met booten." als je nog iets zegt, keer ik de boot en
„Ik kan binnen twintig minuten ga terug."
vertrekken," kondigde Aline Houwink Winter scheen zoo verrast, dat een
aan met, een stem, die trilde van ver- oogenblik zijn belangstelling voor hun
ontwaardiging. „Ben ik nu duidelijk beslissend gesprek verflauwde,
genoeg „Kan ze keeren!" vroeg hij verbaasd.
Winter stond met een zucht op. „Ik dacht, dat ze dat niet kon. Ik heb
„Och ja," gaf hij spijtig toe. „Ik gisteren naar je gekeken, toen je het
hoop, dat je me vergeeft, dat ik je probeerde...."
gestoord heb." Toen het meisje een vlugge beweging
Toen het meisje weer opkeek, slen- maakte, stak hij zijn hand omhoog,
terde de jonge man lusteloos de dorps- „Alsjeblieft niet," bedelde hij. „Hot
straat in en terwijl zij hem ongeloovig leven is kostbaar, ik zal wel stil zijn.
nastaarde, draaide hij een hoek om en Bijna een half uur lang heerschte er
verdween. een volkomen stilte, die slechts ver-
Ken kwartier later snorde de motor broken werd door het kloppen van den
tevreden, klaarblijkelijk verzoend met motor van de „Stormvogel", teiwijl hij
zijn rol in het leven en Aline Houwink gestadig zijn weg zocht door het kalme
IV VEKFIJVIV4. VAX VORM
MATERIAAL I V PREVISIE-WERK
OVV EËVEVAAR»
leder Junghans uurwerk geeft zijn Ijezitter blijven
de vreugde en voortdurende voldoening: vreugde
over zijn gedistingeerde vormschoonheid, voldoe
ning om zijn weergalooze l>etrouwbaarlieid. Wie
dat hij ervaring weet, wil wel gaarne waehten tot
Junghans klokken en horloges weer overal hij
de goede klokkenwinkels verkrijgbaar zullen zijn.
Dan echter met een nog feilloozer preeisie-techniek
en in nog edeler uitvoering, derhalve
