TraumaPlast
Poreus, maar ponder p
e
I
s-
Trauma plast de juiste toondpleis ter\
k
U)
K
O
tr>
<S
<S
is de pleister stof van Traumapias t. Tezamen
met het desinfecteerende gaaskussen als een
reinigend filter werkende. Traumaplast sluit
de wond tegen verontreiniging af en houdt
haar luchtig zoodat zij vlugger geneest.
T2 H3
Verkrijgbaar bij alle apothekers en drogisten.
Carl Blank, Verbandpleisterfabriek. Bonn a. Rh.
„Geen pijn waarschuwt
U voor den gevaarlijksten
vijand Uwer tanden!"
Ongemerkt volbrengt tandsteen
zijn vernietigend werk. Geen pijn,
geen uiterlijk, waarneembaar tee-
ken geeft aanleiding om de noodzakelijke tegen - maatregelen te
nemen. Hier helpt slechts een tijdig „voorkomen I" Vraagt Uw tand
arts en hij zal U bevestigen: Ter bestrijding van tandsteen biedt
Solvolith - tandpasta dubbele
bescherming
1. Het verwijdert tandaanslag
en voorkomt daardoor het
ontstaan van tandsteen.
2. Het is samengesteld met na
tuurlijk Karlsbader Bronzout.
Daardoor wordt het reeds
aanwezige tandsteen op
gelost.
steen.
PETER EN VERO
m
Dp een mooien herfstdag kwam Peter
met Greta in Ziiricli aan. In zijn
verlangen naar Veronica sloot hij
zich inniger hij Greta aan. Hij sprak
nooit met haar over Veronica, maar ze
voelde dat hij verdriet had en deed
haar host om hem op andere gedachten
te brengen, wat haar meestal gelukte.
Als hij tegen den middag van de repe
tities thuiskwam, had Greta reeds de
tafel gedekt. Het deed hem goed, zich
door haar te laten vertroetelen. ,,Je
zorgt voor me als een moeder," zei hij
op een keer. „Je bent zoo lief voor me."
„Het is zoo gemakkelijk om lief te
zijn als je van iemand houdt, Peter. Ben
je blij, dat ik bij je ben?"
„Dat weet je toch wel, Greta."
„Vertel me eens, Peter, of je mij zou
kunnen missen?"
Hij keek haar aan en schudde het
hoofd. „Nee, dat kan ik niet meer.
Ik heb je noodig, Greta."
Op een dag kwam Peter vroeger dan
gewoonlijk thuis. Greta had nog niet op
hem gerekend. Ze zat op de veranda en
was verdieptin de krant. Toen ze
hem hoorde aankomen, stopte ze het
blad snel weg.
Hij begroette haar vriendelijk en ver
klaarde: „De repetities waren vandaag
eerder afgeloopen, daarom ben ik zoo
vroeg. Kan ik wat te eten krijgen,
Greta, ik heb honger."
„Direct, Peter." Ze wilde haastig
de kamer verlaten toen hij zei: „Laat
de krant hier, Greta. Staat er iets in
óver de voorstelling van gisteren?"
Greta werd rood. „Ja. dat wil
zeggennee, er staat eigenlijk niets
bijzonders in."
„Nou," zei hij lachend, „geef eens
hier. Wat heb je toch?" Hij ging naar
haar toe.
„Nee, Peter, lees de krant alsjeblieft
niet. Vraag me niet waarom."
Toen Peter er echter op stond, de
krant te lezen, gaf ze hem eindelijk het
blad en wees hem zelfs liet bedoelde
artikel. Peter las:
STKOOPERIJ
In het jachtgebied tusschen de
Zanglerplatte en de Greindl-alm
kwam het op den avond van den löden
September tot een treffen tusschen
twee jachtopzieners en een strooper,
waarbij de jachtopziener Andreas
Hierlinger door een schot in de borst
zwaar gewond werd. De strooper
nam de vlucht, doch kon, daar hij door
een schampschot getroffen was, wor
den ingehaald en gegrepen. Bij zijn
arrestatie bleek dat deze strooper,
die reeds den geheelen zomer de om
geving onveilig had gemaakt, geen
man was, doch de twintigjarige
boerendochter Veronica Büchler uit
Bürglén, die op de Biichleralm in de
buurt van de Zanglerplatte woonde.
De arrestante werd voorloopig
naar de gevangenis te Altdorf over
gebracht. Naar wij vernemen is de
toestand van den jachtopziener An
dreas Hierlinger gunstig en bestaat
hoop op volledig herstel.
Peter bleef uiterlijk kalm, want hij
kon liet. nog niet vatten. ITij legde de
krant neer en liep langzaam de kamers
op en neer.
„Daarom wilde je me dus de krant
niet geven?" vroeg hij plotseling, voor
Greta stilstaande.
„Zou het niet beter zijn geweest,
Peter, als je het niet geweten had?
Je moet vanavond immers optreden."
„Och, onzin! Dat laat ik in de gar
derobe. Mijn zorgen neem ik niet mee op
het tooneel. Veronica had dit natuurlijk
niet mogen doen. Maar het is ook ge
deeltelijk mijn schuld. Als ik bij haar
was gebleven, zou het niet gebeurd zijn.
Als de zaak voorkomt, zullen we er
beiden heengaan."
Met die woorden ging Peter naar bui
ten. Eerst liep hij wat in den tuin,
daarop ging hij naar zijn kamer en
haalde uit de schrijfmap Veronica's
portret. Langen tijd staarde hij naar
het mooie, smalle gezicht. Hij zag haar
groot en slank voor zich staan in
haar volle pracht. Op dat oogenblik
besefte hij, dat zijn liefde voor Veronica
onsterfelijk was.
Ik moet naar haar toe, besloot hij
plotseling.
Voordat Peter dien avond het tooneel
betrad, was hij vast besloten Veronica
na het einde van haar straftijd tot. zich
te nemen.
ACHTSTE HOOFDSTUK
De rechter van instructie had niet
veel moeite met Veronica Büchler.
want ze loochende haar schuld niet.
.Ta, ze had al twee zomers gestroopt.
Hoe ze er toe gekomen was? Dat was
zoo vanzelf gegaan. Ze had gevolg gege
ven aan een innerlijken drang. Ja zeker,
ze begreep volkomen, dat zij zich straf
baar had gemaakt, maar ze was nn
immers hier om gestraft te worden en
voor haar daden te boeten.
Tot zoover was de rechter tevreden.
Maar hij vroeg verder. „Iemand moet
je geholpen hebben. Of wil je beweren,
dat je het wild zelf hebt ontweid?"
Hierop weigerde Veronica te ant
woorden.
„Aan wie heb je het wild dan ver
kocht?"
„Ik heb het niet verkocht!"
„Er is echter nooit een stuk gevon
den. Alleen de ingewanden. Je moet toch
weten, wie den buit heeft weggehaald."
„Nee."
Toen werd de rechter kwaad en
liet Veronica naar haar cel terug
brengen
Soms kreeg ze bezoek. De pastoo7'
kwam en bleef een uur lang bij haar.
De Bergboor kwam met zijn vrouw.
Moeder huilde den boelen tijd en vader
was zeer zwijgzaam. En op een keer ver
scheen tot Veronica's groote verbazing
VVastl Reitenberger.
„Ik moest aardappels naar Altdorf
brengen," zei hij, „en toen dacht ik zoo.
dat je het misschien prettig zou vinden
als" ik je kwam opzoeken om te zeggen,
dat ik liet je keelemaal niet kwalijk
neem."
„Vinden ze bet erg slecht van me?"
vroeg zé.
„Niet zoo erg. Ze moesten het ook
eens wagen wat van je te zeggen. Ik zou
voor je opkomen, Veronica."
Veronica was geroerd. Tranen stonden
in haar oogen. „Ik dank je hartelijk,
Wastl. En je bent dus niet meer boos
o]) me. Ik kon niet anders handelen,
weet je. Geloof me, het is beter zoo."
„Ja zeker." Wastl streek onhandig
