SOLIDOX
STAAT IN UW KOOKBOEK 99CilVit f
WAT VERBERGEN DIE WITTE MASKERS?
Sen Sait/e Steppr /aneA/een acSéee mooie, wt//e Jane/en/
tegen tandsteen
26
cALVÉ-WIt
veredeld
^HUIMGEVEND
^EI-POE Of"
AI langen tijd werd er gezocht naar een
schuimvormend product, dat de plaats van
kip-eiwit zou kunnen innemen.
Dit is nu gevonden: Calvé-Wit is het nieuwe,
schuimvormende product, opgebouwd met
melk-eiwitten, dat U tot stevig, vlokkig
schuim kunt kloppen.
Het heeft de taak van het eiwit in de keu
ken overgenomen! U kunt nu weer tal van
gerechten luchtig en smakelijk toebereiden.
Koop vandaag nog Calvé-Wit en klop prachtig
schuim, zooveel U noodig hebt!
Met de inhoud van een doosje doet U even
veel als anders met 20 kip-eiwitten. In elk
doosje tal van recepten.
HOE MAAKT U EIWIT
SCHUIM ZONDER EIEREN?
Neem een diepe, ronde, schoone
kom en een eiwitklopper.
I Gebruik inplaats van één kip-eiwit
één dessertlepel Calvé-Wit (met
een mes gladgestreken) op ruim
twee dessertlepels water.
Laat dit mengsel 10 min. staan
en klop bet daarna tot een ste
vig, vlokkig schuim. Calvé-Wit
iets langer kloppen dan kip-eiwit.
VOLG DE GEBRUIKSAANWIJZING
NAUWKEURIG, DAN BENT U ZEKER
VAN EEN FRAAI RESULTAAT.
NEEM DAN CALVÉ WIT
Aan den voorkant wit.
aan den achterkant aan-
getast door tandsteen
Gewone tube
Extra groote
tube 65 Ct.
35 Ct.
De tandarts toonde het aan met zijn tandspiegel. Wie
had dat ooit gedachtMenige vrouw zou jaloersch zijn
op zulke parelwitte tanden en nu blijkt, dat het niets
dan schijn is. Achter het wit van de tanden verbergt
zich een harde laag tandsteen, waardoor de tanden
op den duur gaan los staan en ten slotte uitvallen.
Wie vreest dit gevaar niet? Er is iets tegen te doen:
geregeld poetsen met Solidox (Ned. Octr. 19178), het
eenige Nederlandsche tandpasta, dat Sulforicinoleaat
bevat en daardoor tandsteen verwijdert en voorkomt
op volkomen veilige wijze. Poets Uw tanden tweemaal
daags met Solidox en ga elk halfjaar naar den tandarts.
Dan blijven Uw tanden wit, gezond en vrij van tandsteen.
„En toch geloof ik 't niet, Veronica."
Toen was de tijd om en de bewaakster
verzocht hem heen te gaan. Hij kreeg 'n
brok in de koel toen hij Veronica tusschen
ile tralies door do hand reikte. Slap lag
die in de zijne. Daarop wendde zij zich
om en verdween in de donkere gang.
De eerste weken was Peter diep onder
den indruk. Greta verdroeg geduldig
zijn stemmingen on steunde hem in zijn
werk. Zo reisden van de eene stad naar
do andore en de naam van Peter Marcus
werd in heel Europa beroemd.
Greta voerde zijn correspondentie,
zocht treinen op en regelde allo zakelijke
aangelegenheden.
In het voorjaar bezochten ze Italië.
Gedurende de laatste dagen van hun
verblijf in Venetië maakten Peter en
Greta een uitstapje naar het Lido. Ze
zaten tegenover elkaar in de gondel.
Greta liet het hoofd op do hand rusten
en staarde peinzend in het water. Toen
Peter haar zoo zag, drong het tot hem
door, dat de verhouding tusschen hem en
Greta anders was geworden. Hij was
eerlijk genoeg te bekennen, dat de
schuld bij hom lag. Had hij den laatsten
tijd ooit aandacht aan haar geschonken?
Hij schaamde zich, nu hij eensklaps de
sporen van verdriet op haar gezicht
bespeurde. Mijn schuld, dacht hij, en in
een opwelling van berouw greep hij
haar hand.
„Greta.je moet.ik bedoel.
kun je mij vergeven? Ik ben de laatste
maanden erg onaardig tegen je geweest.
Ik zie het nu in.en het zal niet meer
gebeuren, Greta. Jij mag er niet onder
lijden dat een ander me vergoten heeft.
Het moet een leugen wezen, want men
kan niet vergeten, wat is vastgeworteld
in ons hart. Omdat jij bij me bent,
gelooft ze dat er voor haar geen plaats
meer is. Maar ik kan jou toch niet weg
zonden. Ik heb je toch noodig. Al wat
ik nu ben, heb ik aan jou te danken. En
al wat je uit mij hebt gemaakt, behoort
jou toe
Ze gevoelde zich trotsch en verheugd.
Het was een groote voldoening voor
haar, te weten dat hij haar noodig had.
Maar toen hun blikken elkaar ontmoet
ten, stond in beider oogen de naam
Veronica te lezen. Die stond tusschen
hen en duldde niet, dat hun harten el
kander vonden.
Van Venetië trokken ze naar Neder
land en keerden vandaar door Duitsch-
land naar Zwitserland terug. Hier nam
Peter vacantie. Greta verheugde zich
or op, Peter eindelijk weer eens voor
zich alleen te hebben. Zoolang ze op
reis waren, behoorde hij immers niet
aan haar, maar aan de duizenden, voor
wie hij zong.
Het was zomer en in Greta's tuin
bloeiden de rozen. lederen morgen gin
gen ze zwemmen in het meertje achter
het huis. Soms was Greta al lang voor
hem in den tuin en voerde de vogels.
„Langslaper," plaagde ze dan en lachte
helder. Ja, ze kon nu weer lachen en op
haar wangen was de blos teruggekeerd.
Na het bad ontbeten ze op het terras.
Op een goeden morgen zei Peter opeens
„Morgen ga ik naar Altdorf, Greta, en
als ik terugkom breng ik Veronica
mee."
Greta schrok zoo, dat het kopje uit
haar handen gleed en op den vloer in
scherven viel. In haar oogen kwam de
verdrietige uitdrukking, die Peter zoo
goed kende.
„Waarom schrik je zoo? Heb je er
dan nooit aan gedacht dat we op 'n keer
met ons drieën zouden zijn?"
„Nee."
„Ben je bang voor Veronica?"
„Nee. Maar ik weet niet hoe het zijn
zal met ons drieën."
„Jullie zullen als zusters zijn," ant
woordde hij. „Het is nu eenmaal zoo,
dat ik jullie allebei noodig heb in mijn
loven. Dat begrijp je toch, Greta?"
„Ja," zei ze zachtjes. Haar gezichtje
was bleek geworden en ze waagde het
niet, hem aan te zien.
Den volgenden morgen ging Peter op
reis. Greta bracht hem naar het station.
Peter kuste haar tot afscheid en keek
haar toen heel verwonderd aan. „Bon
je ziek, Greta? Je beeft."
Ze dwong zich tot een lachje. „Nee,
Peter, er mankeert me niets. Wanneer
kom je terug?"
„Ik denk over een week, omdat ik
ook nog een paar dagen naar Bürglen
wil. Ik zal je nog wel precies schrijven
wanneer we komen."
De trein zette zich in beweging.
Tranen rolden langs Greta's wangen.
Haar besluit was genomen. Ze zou
uit Bazel vertrekken vóór Peter mot
Veronica terugkwam. Ze kon onmogelijk
met hen samen zijn. Peter begreep niet,
hoeveel ze van hem hield, anders zou hij
het niet van haar verlangen.
Peter had met de gevangenisautori
teiten voeling gehouden en wist precies
wanneer Veronica zou worden vrijge
laten. Hij wachtte voor de gevangenis.
Ieder oogenhlik kon ze uit de poort
komen.
Peter was tegenover het gebouw in
een portiek gaan staan, opdat zo hom
niet aanstonds zou zien. Hij wilde haar
verrassen. Ineens zou hij voor haar
staan en haar hand vatten.
Daar kwam een boerenwagen om den
hoek. Op den bok zat breeduit Wastl
Reitenberger.
Het was Peter of hij een koude douche
kreeg. Hoe kwam Reitenberger er toe,
Veronica af te halen? Vaag herinnerde
Peter zich, van Veronica gehoord to
hebben, dat Reitenberger haar ten
huwelijk had gevraagd en was afge
wezen.
Terwijl hij nog overlegde wat hij zou
doen, kwam Veronica naar buiten, ging
regelrecht naar den wagen toe en reikte
Wastl de hand.
Peter verschool zich dieper in de
portiek. Hij kon niet verstaan wat ze
tegen Reitenberger zei, hij zag alleen
het bleeke, mager geworden gezichtje,
waarin de oogen koortsachtig glansden.
Zij nam naast Reitenberger plaats en
de schimmel trok aan.
Peter wilde toesnellen om den wagen
tegen te houden, maar liij kon geen voet
verzetten. Juist wendde Veronica het
hoofd, om een laatsten blik te werpen
op het gebouw waarin ze zooveel maan
den van haar leven had doorgebracht.
Ze zag Peter staan. Een oogenblik leek
het of zij hem wilde groeten, toen
keerde zij zich haastig om.
Peter wist later zelf niet hoe lang hij
daar had gestaan. Ondanks de felle
zon had hij het koud; hij zette zijn
kraag op en begon doelloos door de
straten te dolen. Hij bemerkte niet, dat
de zon zich verschool achter dikke
wolken, hij hoorde niet het rommelen
van den donder en pas toen de eerste
regendruppels op zijn gezicht spatten,
kwam hij tot zichzelf en ontdekte dat
hij den halven dag als een gek had rond-
IIij ging het eerste het beste café
binnen en bestelde koffie en bier en nog
eens koffie. Langzamerhand begon de
gelagkamer zich te vullen en opeens
stond boer Anger voor hem.
„Ben jij het werkelijk, Peter? Ik had
je haast niet herkend. Blij je te zien,
Peter! Is die stoel vrij?"
Peter knikte zwijgend, nij was veel
liever alleen gebleven.
