El-GOMDi&
VOOR SCHOOMHEID EM CHARfüE
per flacon fl 1.10
in alle apotheken
„Op weg naar Bürglen?" vroeg Anger.
„Nee, ik hen enkel op de doorreis
hier."
„Ja, ja, ik snap hot. Je zult geen
tijd hebben. Zeg eens, we hebben je
laatst door de radio gehoord! Ver
duiveld, wat kun jij zingen! Het was
propvol bij den Neuwirt. Ja, en de-
meester heeft twee gramofoonplaten,
die je gezongen hebt. Die laat hij eiken
dag eon paar maal spelen." Peter glim
lachte gedwongen. „Ja, in Bürglen zijn
ze allemachtig trotsch op je," vervolgde
Anger. „Je-hebt het dan ook ver ge
bracht. We praten nog vaak over je,
hoe je knecht- bij me was en 's morgens
voor dag en dauw al in den stal hep te
zingen."
„Ja, dat was een heerlijke tijd," zei
Poter zacht.
„Je hebt het nu immers beter. Ik
geloof niet, dat je met een van ons zou
willen ruilen."
„Och, denk je heusch, dat mijn
baantje altijd zoo heerlijk is? Ik had
vaak genoeg heimwee en zou soms wat
graag weer 'n half uur achter den ploeg
hebben geloopen." Hij bedekte het
gelaat met de handen.
„Je hebt zeker al gehoord, dat Vero
nica gaat trouwen met Wastl Reiten-
berger?" vroeg Anger even later.
Het -duurde een oogenblik voor de
beteekenis van zijn woorden tot Peter
was doorgedrongen. Nog klemde hij
zich aan een stroohalm vast. Hij vroeg:
„Zijn dat geen kletspraatjes?"
„Nee, dat is wel waar. De metselaars
en timmerlui zijn al weken bezig op de
Reitenbergerhoeve, Hij laat alles ver
bouwen en de Bergboer heeft de
meubels al besteld. Vandaag warem
pel, daar valt me net invandaag komt
ze vrij en Reitenberger zal haar wel
Anger zweeg plotseling verschrikt en
staarde Peter aan, die doodsbleek was
geworden. „Ach ja," meende Anger,
„dat had ik eigenlijk niet moeten zeg
gen. Ik denk er nu pas aan, dat jij en
Veronica vroeger.
Peter hief 't hoofd op. „Dat is al lang
voorbij." Hij keek op zijn polshorloge.
Het was acht uur. Buiten kletterde nog
steeds de regen. Niettemin betaalde
Peter zijn vertering en nam afscheid
van boer Anger. „Ik heb nog een af
spraak. Het beste, Anger, en doe ze
thuis de groeten van mij."
Hjj stond buiten. Met den bood in het
gezicht liep hij door den regen. Nog wist,
bij niet wat hij zou doen. Er ging nog
wol een trein naar Bazel terug. Maar hij
wilde ook graag naar Bürglen gaan om
nog één keer met Veronica te spreken.
Ten slotte kwam hij in een kroeg
terecht, waar hij zich op een stoel liet
vallen, zonder zijn druipnatte jas uit te
trekken. Eerst nu voelde hij hoe uit
geput hij was. Hij bestelde bier en dronk
het eene glas na het andere. Dat deed
goed. De kwellende pijn in zijn borst
verminderde en zijn gedachten gingen
trager. Een aangename loomheid en
onverschilligheid maakten zich van hem
meester. Eerst uren later ging hij heen.
De regen had opgehouden en hoog boven
de daken glansden de sterren. Peter
sloeg den weg naar het station in. Het
was drie uur in den morgen. Om zes uur
ging de eerste sneltrein naar Bazel.
De morgenkoelte deed heni goed en
langzamerhand werd zijn hoofd weer
helder. Wat, is er eigenlijk gisteren
allemaal gebeurd? vroeg hij zich af.
's Morgens heb je voor de gevangenis
gewacht. Je hebt Veronica gezien en zij
jou. Maar ze hoeft, geen woord tegen je
gezegd. Nee, het is niet bij haar op
gekomen om van den wagen te springen
in je uitgestrekte armen. Dat, zou ook
niet gaan, aangezien zo met een ander
wil trouwen. Juist, dat heeft Anger
verteld. En dat is geen kletskous, dus
moot het, wel waar zijn.
Toevallig keek Peter in een venster
ruit en schrok van zijn bleek, vertrok
ken gezicht. Ik moet wat slapen, dacht
hij, veel slapen en niet meer aan Vero
nica denken. Zijn besluit was genomen.
Hij ging niet naar Bürglen.
In den trein trof hij een leegen coupé
en kon wat slapen. In Bazel aan
gekomen, begaf hij zich naar Greta's
woning.
Toen hij daar aankwam, stond de
auto voor de deur en de tuinman was
juist bezig, een paar koffers vast te
binden. Zonder iets te vTagen, ging
Peter naar binnen en kwam op de trap
Greta tegen, gekleed om uit te gaan.
„Peter? Jij?"
„Schrik je daarvan?" Hij lachte
bitter. „Zie ik er zoo angstaanjagend
uit? Maar ik zie, dat je wilt uitgaan.
Baat ik je niet ophouden. Ik wacht wol
tot je terugkomt."
„Nee, dat is. kom mee naar bin
nen, Peter."
Ze ging hem voor en vroeg over haar
schouder: „Ben je alleen teruggekomen,
Peter?"
„Ja."
Hij volgde haar naar de woonkamer
en toen ze hij het volle licht zijn gezicht
zag, schrok ze werkelijk. Er moest iets
vreeselijks gebeurd zijn! Haastig greep
zij zijn hand. „Is je iets overkomen,
Peter? Vertel het me maar. Mij kun je
gerust alles zeggen."
„Er is niet, veel te vertellen." nij liep
onrustig heen en weer. „Het is uit met
Veronica. Ze trouwt met een—ander.
Maar ze kan onmogelijk van hem hou
den, want ik weet zeker, dat ze van mij
hield. Laten we er verder niet meer over
spreken, Greta! Ik heb alleen maar
behoefte aan rust en slaap. Vannacht
heb ik me bedronken. Maar dat helpt
allemaal niets. Ik moet zien, dat ik er
doorheen kom." Hij bleef voor haar
staan en streelde haar lokken. „Ik heb
jou immers nog, Greta. Ik weet, dat jij
me nooit zult, verlaten. En nu.... zou ik
misschien op den divan wat, mogen
slapen? Dan kun jij intusschen je bood
schappen doen of waar je hoen wilde.
Morgen gaan we samen op reis, het kan
me niet schelen waarheen, als het, er
maar rustig en eenzaam is. Wil je,
Greta?"
Ze knikte. Spreken kon ze niet, liet
kwam alles te onverwacht. Daarop ging
ze naar buiten en gaf den tuinman
opdracht, de koffers weer naar boven te
brengen, de reis ging niet door.
Toen ze een poosje later weer in de
kamer kwam, lag Peter in diepen slaap.
Heel behoedzaam dekte ze hem toe en
beschouwde zijn gelaat.
Hij was nog net op tijd gekomen. Een
half uur later zou ze weg zijn geweest,
want in vele slapelooze nachten was ze
tot de slotsom gekomen, dat ze uit
Peter's leven moest, verdwijnen. Zonder
adres achter te laten zou ze zijn weg
gegaan.
Den volgenden middag gingen ze op
reis. Peter zat achter het stuur. Zijn
gezicht, was bleek en strak en hij zag er
uit of hij nooit weer zou kunnen lachen.
Greta ontstelde bij die gedachte.
Tegen den avond waren ze midden
in het Oberland. Even voor Interlaken
vroeg Peter: „Waar wilde je gisteren
eigenlijk heen? Je had je groeten reis
koffer in den auto.
„Het is misschien heter als je het weet,
Peter. Ik wilde weggaan.. ..om je nooif
terug te zien."
Wordt vervolgd
(^^pBiH Nederlandsch Octrooi Nr. 48463. DRP.
Glorieus verschijnen Uw haren
na zoo'n heerlijke wassching
met „EL-GONDA" shampoo.
Naast het bijzondere parfum
met nieuwe glans en nieuwe
veerkracht en nieuw leven
Is Uw haar mooi?
Met „EL-GONDA" shampoo
wordt het mooier!
„ECHFA" N.V. - ENSCHEDE - HOLLAND
