-AO*
Een volmaakte
gelaatstint
GENEESMIDDEL TEGEN
HUIDAANDOENINGEN
22
Zonneklaar blijkt
uit bovenstaande cijfers, waarmede
de Heer P. J. v. d. Weide, Doesburg,
voor het Steno-diploma slaagde,
dat de PONT-opleiding werkelijk
succesvol is. Behalve voor Steno
kunt ge aan de 30 PONT-scholen
in Nederland (Hoofdkantoor Den
Haag) een volledige Kantoorop
leiding ontvangen en ook schrif
telijk, cursussen volgen voor.- Boek
houden, Handelscorrespondentie
(ook in de moderne talen). Typen,
Algemene Ontwikkeling, Midden
standsdiploma, Manufachirenbre-
vet. Kruideniersdiploma, Politie-
diploma, enz. Alle schriftelijke
PONT-cursussen hebben een per
soonlijk cachet. Wilt ge werkelijk
slagen, studeer dan bij PONT.
Schrijf om gratis inlichtingen aan
onderstaand odres of zend de
coupon even ingevuld op.
COUPON
Aan CENTR. BUREAU INSTITUUT PONT
Afd. Brl.fondeiwij» - AALTEN p.K. 2
Gali» va mij, zonder enige verplichting, inKcl»-
tingen te zenden over een schriftelijke cursus
voor
Naam
Adres
Plaats:
Ecu jeugdig-frissche huid ver
krijgt uien niet door het ge
laat t e bedekken met crème*
en poeder. Zorgt vóór alles
dat de huid zelf gezond is.
D.D.D. doet de onregelma
tigheden van t w huid als bij
too verslag verdwijnen. 'En
kele druppels zijn reeds vol
doende om de huid te zuiveren
en te beschermen tegen stof.
vuil en ziektekiemen.
D.D.D. is veel meer dan een
schoonheidsmiddel - het is
een reeds tal van jaren be
kent! geneesmiddel tegen
huidaandoeningen, dat de
huidweefsels verfriseht en
de natuurlijke schoonheid
van het gelaat verhoogt.
Flae. a 75 et,, f 1.50 en f2.50
bij Apothekers en Drogisten.
had nog veel meer liefde verdiend."
Hij had een gevoel of zijn hart moest
breken en toch kon hij niet weenen.
Alles ging heel snel. De begrafenis
ondernemer kwam, de kist, de lijkauto
en 's middags lag Greta al opgebaard te
midden van bloemen en kransen.
Poter kon zelfs niet weenen op den
derden dag, toen men Greta begroef,
liet was of hij zelf was gestorven.
Na de begrafenis verliet hij in gezel
schap van professor Littig het kerkhof.
„Ga met mij mee, boste Marcus. Je,
moet nu niet alleen zijn," meende de
professor.
„Jawel, ik moet juist alleen zijn,"
antwoordde Peter. „Er is nog zooveel
wat ik doen moet. Daarbij kan niemand
me helpen."
Maar ook thuis ging het niet. Overal
werd hij aan de overledene herinnerd.
Hij verborg het gelaat in haar kleeren,
streelde met bevende vingers de stof
en keerde weer naar de woonkamer
terug. Hij maakte geen licht, maar zette
zich in de vensterbank en borg het
gelaat in de handen.
Later ging hij naar Greta's kamer.
Nog nooit had hij in haar schrijf
bureautje gesnuffeld. Nu deed hij het.
En daar vond hij een briefje:
„Zeer geachte juffrouw Arends,
Hartelijk dank voor uw vriendelijk
schrijven uit Amsterdam. Het doet
mij even veel genoegen als u, dat uw
beschermeling zooveel succes heeft,
Voor u moet het wel een heel bijzon
dere vreugde zijn. want u weet nu,
dat uw groote offers niet vergeefsch
zijn geweest. Als ik u een goeden, raad
mag geven, laat n dan meneer Marcus
ook verder niet merken, dat u zijn
studie hebt betaald. U weet net zoo
goed als ik hoe trotsch hij is. Ik
behoef u wel niet te verzekeren, dat
het me steeds genoegen doet van u te
hooren. Inmiddels verblijf ik met de
beste wenschen, hoogachtend, Karl
Littig."
Bij liet eerste bericht van haar dood
had Peter niet geweend, ook niet toen
men haar het huis uitdroeg en ook niet
bij de begrafenis. Ma ar na het lezen van
diep brief, in het plotseling besef van de
groote offers, welke Greta voor hem had
gebracht, werd hij door smart over
weldigd. Snikkend liet hij liet hoofd op
het schrijfbureau zinken en weende
hartverscheurend
Eerst tegen den morgen vond hij zijn
kalmte terug.
„Ik ga vandaag nog op reis," zei hij
met schorre stem tegen het personeel.
„Ik weet nog niet wanneer ik terugkom.
Het kan lang of kort duren. Je loon zal
elke maand worden uitbetaald, maar als
jullie liever niet mocht blijven, zeg het
dan meteen."
De toebereidselen waren spoedig ge
troffen. Daar zoowel de dienstmeisjes
als de oude tuinman wilden blijven, was
het huis in goede handen en tegen den
middag vertrok hij per auto met drie
groote koffers.
Aangezien hij geen adres had achter
gelaten, werd een brief uit Biirglen, die
's middags kwam, teruggezonden aan de
afzendster, Apollonia Marcus.
Hierin had zijn stiefmoeder mede-
gedceld^frat vader en zij in het voor
jaar hun intrek zouden nemen in het
nieuwe huis, aangezien Frits dan zou
trouwen en den winkel overnemen.
Verder was er die week een vreeselijk
ongeluk gebeurd, want Reitenberger was
door een neerstortenden boom zoo
ongelukkig geraakt, dat hij er wel niet
bovenop zou komen.
Hef was zes uur op een voorjaars
morgen. Op de Reitenbergerhoeye ston
den de karren gereed om uit te rijden.
Vanmorgen moest de haver gezaaid
worden en een knecht droeg juist- den
laatsten zak van den graanzolder en
wierp dien bij de andere op den wagen.
Veronica stond voor de deur, kringen
onder de oogen en een droeven trek om
den mond. Het was eeri slechte nacht
geweest. De pastoor moest gehaald wor
den en de dokter was pas een uur ge
leden weggegaan. Nu lag Reitenberger
rustig te slapen, voor liet eerst sinds
langen tijd. Dat een menseh zooveel kon
verdragen! Toen men hem destijds uit
het bosch naar huis droeg, leek het of hij
den morgen niet meer zou halen. En nu
waren sedert het ongeluk al vijf maan
den verloopen, zonder dat er beterschap
viel te bespeuren. Integendeel, de
laatste nachten waren vreeselijk ge
weest.
Vandaag moest Veronica haver
zaaien. Ze had dat werk nog nooit ge
daan en wist niet, of ze het wel kon.
Maar de zieke had dien nacht tegen haar
gezegd: „Je moet de haver zaaien,
Veronica. Het is niet moeilijk. Lang
zaam stappen en hij iederen tweeden
stap werpen."
De wagens reden den hof af. Veronica
liep er achter, den blik op de bergen
gevestigd. De akker lag hoog en hef
duurde wel een half uur voor ze er
waren.
Terwijl de knechten de eg van de kar
tilden en de paarden er voor spanden,
hing Veronica dén zaaizak om. Toen
richtte zij zich op, deed de eerste schrede
op den akker, haar rechterhand zwaaide
uit en met een zwaai vlogen de goudgele
korrels uit- haar hand.
Wie wist of ze het nog eens zon doen.
De hemel gave, dat haar man het vof-
gend voorjaar weer gezond zou zijn 1
Hij mocht niet sterven, want hij was
haar nog veel schuldig, haar en dezen
akkers! Een zoon was hij hun schuldig,
die na jaren eens dezen akker zou ploe
gen. Had ik maar een kind, dacht Vero-,
nica, terwijl haar voeten diep in de
aarde zonken. Dan kon men veel
vergeten, ook dat men niet volkomen
gelukkig was. Maar zehad geen groot
geluk verwacht. Enkel vrede en ge
borgen zijn had ze gezocht bij dezen
man. En dat had ze gevonden. De zon
stond al hoog. Er waren nog maar een
paar strooken grond te bewerken, daar
steeg uit het dorp een ijl, weemoedig
geluid op. Veronica bleef met een ruk
staan. Een poosje stond ze daar onbe
weeglijk, met- nitgestrekten arm, nief
in staat om de korrels te strooien. Ze
ontglipten haar bevenden vingers. De
knechten kwamen langs met het gespan
en hielden de paarden in. „Boerin,"
zei de een, „denkt u, dat het voor den
boer is, dat ze de doodsklok luiden?"
Veronica boog langzaam het hoofd.
„Ja," zei ze, „dat zal wel. Ik voelde hei
al." Nog steeds luidde de klok. En nu
zag men ook een der dienstmeisjes van
de hoeve naar boven komen. Veronica
zaaide nog tot aan den rand van den
akker, toen legde ze den zak neer en
daalde den berg af.
Het was heel stil op de hoeve. Zonder
met iemand een woord te wisselen, ging
Veronica de trap op, betrad de kamer,
de deur achter zich sluitend en bleef met
gevouwen handen naast den doode
staan.
Plotseling begon ze luid te weenen.
Begreep ze nu eerst, wat er gebeurd
was? Nee, dat had ze al den heeïen weg
geweten, dat had ze gevoeld zoodra het
doodsklokje begon te luiden. Wat haar
nu plotseling overweldigde, dat was het
gevoel harer eenzaamheid.
Dat was ook de reden, waarom ze drie
dagen later aan het graf zoo hart-
Het gebeurde op
weg naar school.
Beppie ga je mee naar school
Bep moet vandaag nog maar
thuis blijven, ze is zoo verkouden
geweest en het is guur weer.
Och Mevrouw laat haar mee
gaan 't is zoo leuk M'n moe
der heeft mij Wybertjes meege
geven tegen kouvatten.
Ik krijg voortaan zelf ook een
doosje Wybert-tabletten mee als
ik naar-school ga. Lekker zijn
ze. hè f
Allcm verkrijgbaar ih origin eelc
blauwe doozen
