"cJ£
ZWARTKOP
T3"
De sportieve vrouw
SHAMPODOR
SHAMPODOR-BLOND
is zonder doelmatige lichaamsverzorging ondenkbaar.
„Verloren dagen" zijn voor haar geen probleem meer,
want zij waardeert de moderne Camelia-Hygiëne, die
haar zekerheid, onvermoeidheid en absolute bescher
ming geeft.
het betrouwbare verband
Nederlandsche Camelia Maatschappij N.V.
Amsterdam-C., Keizersgracht 453
U ^WART^°r
hoor dankt u
borst van den ouden man en liingen gebaar in. Zijn blik bieef gevestigd
neer door de zwaarte van twee bolle op de vlekken in den zak.
voorwerpen, in ieder eind één. Het ,,Ik woon ergens in IVest iaunde-
kadden eocosnoten kunnen zijn, naar ren," vervolgde Bertus, „in een streek,
de omtrekken te oordeelen. Heel zwaar die ge óók kent. Veertig jaar geleden
leken ze niet te zijnde oude man droeg was ik daar vrienden met oenen Jan
ze-ten minste zonder eenige moeite. Caroen, die een schoon stukske land
Die zak nu was ten eerste zeer vuil, van zijn vader erfde. Hij is met een van
en wie hem goed bekeek, kon zien, dat de meiskes van Borstel getrouwd, ook
er donkerrood» vlekken op zaten, vrienden van me, en toen hebt ge Jan
Terwijl Bertus met knipperende oogen Caroen overgehaald, om spaarpolissén
naar Van Fleteren stond te kijken, van u te koopen en effecten op albe-
verwijderde hij langzaam, en met eenig taling, en dat heeft Jan Caroen zooveel
vertoon, den zak van zijn hals, en geld gekost, dat hij zijn land heeft
gooide hem over zijn arm, zoodat hij moeten verkoopen en straatarm werd."
van het midden neerhing en de twee „De justitie heeft uitgemaakt, dat
ronde vporworpen als slingers heen en ik niet over de schreef ben gegaan,
weer zwaaiden. zei Van Fleteren heesch. „En overigens
De oude man nam zijn havcloozen -=r- je komt toch niet hier om dingen op
hoed af en maakte een buigingske. te rakelen, die we al zooveel jaren achter
„Ik kom hier, omdat ik liever niet den rug hebben?"
met de politie te doen heb," zei hij. „Ze „Een oogenblikske, meneer, zei Ber-
kunnen me niets doen, maar ik heb tus. „Daar kom ik zóó aan. De justitie
liever geen last. En daarom wil ik mijn hoeft 't uitgezocht, maar bij ons in de
naam ook nog maar even stilhouden, als buurt zeien ze, dat de rechter u wat
ge 't goedvindt, 't Zal voor ullie wel de graag veroordeeld had u was alleen
hoofdzaak zijn, dat ge krijgt, wat ge maar te slim, om uw vingers te branden
hebben wilt, en niet, waar 't vandaan en Jan Caroen was dom geweest. Goed.
komt." Maar zijn vrouw zit nu toeh maar in
„Hm," bromde Van Fleteren. „Ga armoe, en zijn jongens zijn den verkeer -
maar eens door. Zeg wat ge te zeggen den kant op gegaan, en dat was mis-
hebt." schien nooit gebeurd, als u weg was
„Ik ben een fatsoenlijk burger," ging gobleven met uw spaarpolissén en uw
Bertus voort.' „Ze zeggen weieens, in de effecten."
buurt waar ik woon, dat ik stroop en Hij tastte in zijn zak en haalde een
stéel, maar 't ligt er maar aan, wat je verfrommeld stuk gazet voor den dag.
stroopen of stelen noemt. Ik kan goed „En nu hebben die twee zoons van
schieten, al zeg ik 't zelfik schiet nooit Jan een leelijken slag bij n geslagen,
mismaar ik schiet alleen als ik móét of een schoonen slag, zooals ge 't noemen
en ik zeg maar zoo: nood breekt wet." wilt. Die jongens deugen niet, maar
„Hm," bromde de directeur opnieuw, hun moeder kan 't niet helpen. En nu
pnstaat er een stukske in de gazet, dat
„En," hernam Bertus, ,,'t gaat over ge een prijs van vijftigduizend franks
die jongens van Caroen. Die heb ik al hebt uitgezet voor hun hoofden,
gekend van kleine jongens af. Daar Hij gaf het stuk gazet aan V an
heb ik die heele reis voor gemaakt, van Fleteren en wees met een vereelten
mijn huis heelemaal naar hier." vinger. De bankier keek er heel even
Van Fleteren keek Van Gent aan. naar.
„Heb ik niet gezegd, dat 't met die „Dat klopt," zei hij. ,,\an hun
belooning gauw" zou lukken'!"vroeghij. familierelaties wist ik "niets en die
„De politie zei, dat
't niets hielp dat
volkje heeft zoo '1
land aan u, zeien ze,
dat ze him mond
houdenmaar ik
wist wel beter. De
mènschen zijn overal
't zelfde. Als ge maar
geld genoeg biedt,
verraden en verkoo
pen ze hun eigen
broers, en hun vader
en moeder erbij."
Van Gent zei niets,
want hij wist, dat er
geen antwoord van
hem verwacht werd.
„Ik zal maar even
gaan zitten, als u
'1 goedvindt," zei
Bertus, en hij wees
interesseeren me ook
niet."
Hij had als onder
een vreemde betoo-
vering naar den zak
zitten staren en
vooral naar de roode
vlekken gekeken.
Toen Bertus naar
den zak keek, schoot
het Van Fleteren
door den kop, dat het
bloedvlekken waren.
„Er staat hoofden,"
betoogde Bertus
plechtig. „Vijftigdui
zend franks op hun
hoofden. Nu, heeren,
toen dacht iknu
kunnen die deug-
oh hield de mannen strak in 't oog. njet;en van Caroen
voor 't eerst van
naar een stoel hij de tafel. De directeur hun leven hun oude moeder helpen..
knikte, en de oude man ging zitten, dus kom ik de belooning opeisehen.
vlak tégenover den bankier. en hiér hebt ge de twee hoofden!"
Door het raam viel het licht op zijn Met een rappe beweging zwaaide hij
gestalte, een vreemde gestalte, die er den zak op de tafel, vóór Van Fleteren.
scherp door werd afgeteekend. Ilij zocht Hij kw am met een zachten plof neer,
in zijn zakken naar zijn bril; want hij en de ronde voorwerpen rolden, tot er
meende met te kunnen spreken, als hij één over den rand van de tafel viel,
dien niet ophad. Het kostte hem blijk- en bleef hangen, bijna op den school
baar moeite, den bril goed op te zettenvan den bankier. Met een kreet van af-
bij iedere beweging van zijn armen schuw deinsde de directeur terug. Hij
rolden de voorwerpen in den zak her sprong op.
en der. In het licht waren de donkere „Wat, zegt ge?" riep hij uit. „Iloof-
vlekken op den zak duidelijk zicht- den? Hoofden in dien zak?"
I)aar „Hoofden," zei Bertus kortaf. „Er
„Heeren," begon Bertus, „ik ben staat vijftigduizend franks op, en die geef
geen beste redenaar, maar ik zou gaarne ik zóó aan de weduwe van mijn vriend,
öon paar woordjes tegen u zeggen." Ik dacht: ik zal ze maar meteen bij den
Van Fleteren hield oen ongeduldig haas zelf brengen. De politie betaalt
