if
BRIEVEN VAN DEN DRÉ
GEMENGD FOTONIEUWS Onder groote belangstel
ling vond de 5 km-stad -
loop te Maastricht plaats,
waaraan bekende Lim-
burgsche- athleten deelnamen en die gewonnen werd
door den Avon-aMeet Siem Petit.
12
Ulvenhout, 8 October 1941
Amico,
Als ik van de week bij ons pastoorko
kwam, dan zat ie in z'n groote werk
kamer, donker en kil van den herfst,
't Was al wijd in den middag. Deur zijn
beregende ramen, opzij de pastorie,
duisterden m'n akkers onder de dikke
locliten, waarin 'neu zwarten zwerm
strnische kaauwen traagwiekend rond
te slieren horig. Den zwerm kost teugen
de windvlagen soms nie op.
*t Schriele, zwarte pastoorfiguurke
zat gedoken in zijnen grooten rolburean,
daar in den vensterhoek, hij 'n hoog
raam. En zonder op te kijken van z'n
schrijfwerk, riep ie: „Kom binnen,
kom er in, Dré, en vat 'nen stoel; 'n
sjegaar en de lucifers staan op d'ouwe
plek."
Mie kwam binnen. Zonder kloppen.
Vaneigons! Wie is hier de baas? Ozoo-
koos! Maar ge kunt nooit kwaad worden
op deuze protsmakert, want net als
nou nou brocht ze twee bakken
dampenden koffie binnen en 'nen
trommel koeken.
„Dat luste zekers wel?" snaauwde ze.
„En óf, Mieke, 'n worm bakske.
Maar op antwoord wachtte ze nie. Ze
stond al naast meneer pastoor, drukte
'in opzij, zeggende: „Ga-d-'ns weg, mee
dieön erm."
Ze schoof z'n pampieren weg mee 't
presenteerblaaike, zette dan de tas
koffie neer, mee de woorden: „De
koeken staan achter oe." En veur ze de
kamer uitgong, teugen mij nog: „En gij,
ge morst gin assie, horre!"
„Neeë.toen trok ze de deur
toe: .stekelsverken."
Pastoorke schreef wijers. Zee alleen:
„Lot 'm nie koud worden, Dré." En ik
hoorde aan z'n toontje, dat ie stillekes
leut had oin 't „stekelsverken."
Kloosterachtig gongde de huisbel
deur de pastorie, 'n Oogenblik later
wierd er geklopt.
„Kom binnen, Driek," riep meneer
pastoor. Toen kwam, mee 'n knip-
oogske naar mij, den kuster binnen, z'n
pet in den zak friemelend. Mee 'n
schuin oog loerde-n-ie naar mijnen
koffie en m'n sigaar.
„Ja? Driek?" vroeg de pastoor;-terwijl
ie zijnen brief droogvloeide.
„Ik weet nie of ge 't. al gemorken
hebt, maarro.
„Is er weer iets mee de klok?"
„Ja. Hij is van den slag."
„Verroest? Alweer?"
„Ja. Da-d-is nog al 's."
„Vat 'nen koek."
„Astemblief."
„Ge wit 't zékers, Driek?"
„Oejeejoe! Pscht! IIoei sloegom vw
vier oeren nelf kssss keeren. Wemmen.
pff. boe ba bij ons thuis oom amaal
oemoein meegeteld!" zoo tobde den
Driek mee zijnen mond vol koekkruiin.
„Zeg da nog 'ns, jonk?" vroeg meneer
pastoor lachend, ,,'k heb meer kruimels
dan woorden in m'n ooren gekregen!"
„Hij sloeg om vier uren elf keeren,"
zee den Driek toen. „Wij hebben bij ons
thuis allemaal meegeteld
Afijn, kort en goed, ik ben mee ons
pastoorke den toren opgekraffeld, om
't slagwerk om te zetten. Den Driek heeft
hoogtevrees, ziede, Jan van Schaffe-
lèèr-neigingen, om 't mooi te zeggen.
Meneer pastoor is eigens klokken
maker in zijnen vrijen tijd en ik ken 't
uurwerk ook wel zoo'n bietje, mag ik
zeggen, want 't. inwendige van ons kerk
klok komt veul overeen mee 't uurwerk
van m'n stèèrtklok en die ken ik van
binnen en van buiten.
Uit 'n rommelkast op z'n kamer,
'n kast waar ik altij jaloersch op ben,
maar ja, Mie kan veul prots hebben, op
stuk van zaken is hij vrijgezel en kan
gin Trui 'm zoo'n geriefelijken rommel
zooi achter 'n deurkast verbiejen! ik
zeg, uit 'n rommelkast nam ie 'nen
ouwen toog vol winkelhaken en verf-
vlekken, trok dien over zijnen „goeien"
soutane, zeggende: „Da's werm imper-
sant." Dan scherlde-n-ie uit die eigenste
kast 'nen schroevendraaier op, 'n tang,
sleutels en 'nen zaklantèèrn, stak al
't ijzeren gereedschap achter in zijnen
slipzak en gaf mij de zaklamp in handen.
Ik lee m'n sigaar weg, trok m'n petje
wat vaster over den kop en zoo gongen
we langs de sacristie do kerk in, klommen
't koor op. Daar, achter den urgel, is
'n lage, zwarteiken deur, naar den eigen
lijke torentrap. Ik „knipoogde" mee
m'nen lantèèrn, hij schoof 'nen grooten,
roestigen sleutel in 't slot on moe als
de deur openkraakte, viel 'nen kouwen
wind op onzen nek.
„Dré," zee-t-ie, „gade gij veur, ge
klimt maar naar 't daglicht. Lankzaam
aan, nie praten, we zijn zoo jonk nie
meer. Al die trejen! Hou den lantèèrn
opzij oe, naar benejen, dan kunnen we
allebei zien waar we onze voeten zetten.
Boven praten we dan wel over den
Eeker, daarover gaat 't toch....?"
„Gerajen, ja!"
Den herfst gierde om den toren. Hei
melijk kraakte 't. in de droge, eiken bal
ken en spanten, waarbinnen de trejen.
De trejen, die altij maar draaiden, draai
den, omhoog, omhoog, deur den kraken
den duister, die lijk 'n levend wange
drocht was; de trejen en de balken z'n
skelet. Bij eiken windstoot knerste en
klaagde 't daarbinnen. Ge luisterde
daarnaar in stille spanning, 'n Ouwe
lucht van stof en kalk piekte in m'n
keel, maakte den mond droog. Maar dan
ineens, dan waaide den wind vrij om
m'nen kop, dan rook ik den regen, die
waaide over de landerijen, over Ulven
hout, daar wijd benejen.
Toen sloeg de klok dertien keer. „Da's
dus half vijf," lachte-n-ik. Daarmee
begon den arbeid, die nogal rap gereed
was. Allee, er was niks kapot, 'n tandrad
•is veul uitgesleten en dat zou vermurwd
motten worden.
Eén ding: de boel zat goed in den
olie. En als we gereed waren, dan had
meneer pastoor 'n rejale zwarte vetveeg
over z'n gezicht, en z'n mouwendie
blonken
Ik had trouwens ook 'n behoorlijk
smeersel op m'n bakkes! Dat merkte-n-
ik dalijk, als ie langs mijn oor keek en
stillekes lachte. Ik zweeg toen ook
maar en liet hem zoo wijs als ie was,
mee zijn veeg!
„En nou den Eeker," zee-t-ie toen,
mee de gereedschappen in de handen,
want, we gongen op den trap zitten, in
den donker en uit den tocht. Bij 'nen
draai, verstade?
Op 't end van ons gesprek, dan zee-
t-ie: „Dré, ik heb 't kaeroltje nou vier
weken bjj me g'had, haast eiken avond.
Ik ken 'm as. as. as dat uurwerk
hierboven, 'k Zie dwars deur 't jonk z'n
zielementje henen." Dan zweeg io even.
Koos z'n woorden. „Eli. Dré, breng
'm naar de broeders. En gaauw!"
„Gaauw?"
,,'t Jonk zal er gelukkig worden!"
We zaten nog even te zwijgen op
dieën donkeren krakendon trap. Dan
schuurden de kettingen deur 't. uurwerk.
De klok bamde zes slagen den toren uit,
die lijk gewichten op m'nen schoeft
vielen.
„In orde," zee ik dan, als 't gedreun
uit m'n ziel was.
„Wablief?"
„De klok is weer goed. Ze sloeg zes
keeren!"
„Is 't waar?"
„Verroest, hebt ge dat nie gehoord?"
„Ne.... nè. nja, geloof ik,"
lachte-n-ie peinzend. Naast malkaar
gongon we nou don hoogen torentrap af.
't Wierd donkerder, hoe wijer we bene
jen kwamen. Ik lichtte de trejen bij, hij
hield me kinderlijk vast aan mijnen pols.
Als we 'n kwartier later in de keuken
kwamen om onze handen te wassclien,
dan snaauwde Mie: „Wel allemachtig,
docht ik 't. nie? Go zijt weer in den toren
gewiest!"
„Niewaar, Mie," jokte-n-ie kleintjes.
„Niewaar. En. (1 at te dan?"
Ze wees op de olieveeg op z'n wang.
„Da's van 'nen veugel!" schaterde-n-
ik.
Toen. ongeloofelijk bekanst,
toen rook Mie aan z'n gezicht en streng
als 'nen veldwachter beweerde ze
„Da's mesjienolio, ik ruuk 't!"
Wij zwegen, waschten.
„Is dat 'n weer, veur zoo'nen ouwen
menscli, om in dieën lammenadigcn
toren te kruipenAs ge ziek wordt
ik kijk nie naar oe om, horre!"
„Onkruid vergaat nie, Mie," zee
meneer pastoor goeiig. „Maar dat gij dat
kunt ruuken.
Toen ben ik m'n sigaar nog efkes gaan
halen van z'n kamer en ben naar huis
gegaan. Den Eeker is weg nou. We
missen'm veul. DrélII is er beroerd van.
Vol.
Veul groeten van Trui, Dré III en als
altij gin horke minder van oewen
t. v. DRÉ
Het echtpaar Hub. Weijermans-
Hommers te Nath vierde, onder
hartelijke belangstelling, zijn gouden
huwelijksfeest.
De commissaris van politie te Maastricht, <le heer
A. A.J. van 'i Hof, vierde onder groote belangstelling
zijn zilveren jubileum bij de politie. Tijdens de
huldiging van het corps. De hoofdinspecteur, de heer
Janssen, hield een toespraak.
Mgr. Th. van Ros
malen, apostolisch
vicaris van Suri
name, herdacht te
Den Bosch, op
zijn veertig-jarig
pens te Hilvarenbeek
Uit den wedstrijd Picus-
Eindhoven. Een levendig
spelmoment vóór het doel
ran Eindhoven.
De echtgenooten
A nt. van den Heu
vel-Maria Schee
zijn op 2b Oct. 50 jaar gehuwd.
Hier zijn de vier geslachten
der familie Kec-v. d, Broek
te Heerlen, in vrouwelijke
lijn. Overgrootmoeder is (id
jaar, de baby 10 maanden
oud.
In Antwerpen is een gedenkplaat onthuld, die
geschonken werd, uit dank, door de gemeente
Breda aan de stad Antwerpen, voor de gast
vrijheid, die de ingezetenen van Breda in de
Schehlestad mochten ondervinden. Een foto
van de gedenkplaat, daaronder, staande, de bur
gemeesters van Breda en Antwerpen, de E.A.
heer en Van Slobbe en Delwaide.
(Foto'sHet Zulden-Fontcijn 3, Hot Zuiden-SplerinKs 1
Panorama-Kurvers 1, v. d. Heuvel 1, Clement
v. d. Broek 1, Panoramft-de Jong 1.)
Rechts: Op 17 October hoopt
de heer J. Clement zijn 50-
jarig jubileum, te vieren, als
klevrnienger bij de katoen-
fabrieken der N.V. P. F.
van Vlissingen rfj Co. te Hel
mond. De. gouden jubilaris.
L
