1
EXAKTA
Qe Baron
Q
I
1
'jKalilclccu
Ijle heeschheid het spreken
JlL~> belet, helpen
ONZE VERVOLGROMAN
iMBlllllilIlllllllilli
22
het toestel met het
juiste reflexbeeld
voor alle objec
tieven.
Door verschillende verwisselbare objectieven
kan de Kine-Exacta op onovertroffen wijze aan
den beeldhoek, het perspectief en de belichting
van het onderwerp worden aan
gepast. Het sterk vergrootende mat
glas van het monoculaire reflex
systeem der Kine.-Exacta toont U
automatisch in de lichtkap de beeld
begrenzing zonder parallax en
maakt het U mogelijk de scherpte
nauwkeurig in te stellen. Uitvoerige
prospectussen kosteloos.
DRESDEN-STRIESEN 48
ALLEENVERTEGENW. DR. K. HEYNDERICKX, HUGO DE GROOTSTRAAT 17a, DEN HAAG
De door artsen aanbevolen tandpasta
bevat 00075% organisch jodium, waarvan 0 000035 gr
jodium door het tandvleesch opgenomen en daardoor in
de inwendige organen van het lichaam verspreid wordt.
Jcd'JCallklccci is een aangenaam schuimende tandpasta van
uitstekende kwaliteit (zonder chloorzure c a I i u m) met een
lekkere frissche smaak. De uiterst kleine hoeveelheid organisch
jodium is voldoende om de mondholte gedurende langen tijd te
ontsmetten (wetenschappelijk bewezen en daardoor de tanden
zoowel als het tandvleesch voor ontsteking en vooral ook tegen
de in de geheele wereld verspreide tandwolf (Paradentose) te
beschermen.
JtxL'^KallJclfHXL is voorts door artsen erkend als
voorbehoedmiddel tegen verkoudheid, aderverkalking
(Arteriosklerose) en als stimulans voor alle lichaams
functies.
Co..
Hamburg 19
DepotPharmaceuti-
sche Union, Hilversum
P. de Hooghlaan 34
De aangenaam schui-
mende Gezond-
heids-Tandpasia.
VIERDE HOOFDSTUK
De bouwer Roo<ling was niet gewend,
over zijn plannen gras te laten groeien.
Toen bij mot Lantema voor tien
Zaterdagavond afsprak, balf door, balt'
over de lieg tussohen de twee tuinen,
bad bij gezegd:
„Vind je goed, dat ik mijn zoon mee
breng?" Met een knipoogje.
Lantema had gelachen. „Je doet
maar," zei bij. „Komen de meisjes
ook?"
„Die zijn bezet Zaterdag," zei Roo-
ding.
„0. Ja juist," antwoordde Lantema.
Als de meisjes er niet bij waren, werd
Adri vanzelf met Han het derde paar.
Toen de Roodings bij de Lantema's
in de hal stonden, boorde Han viool
spelen boven. En ze zaten al een minuut
of tien in de voorkamer, toen Adri
binnenkwam. Voorstellen. Een gemoe
delijk complimentje van Rootling aan
Lantema, wegens de dochter. Daarna
gaven Adri en Han elkaar een hand
en keken ze elkaar aan.
„Ik ken u al een paar weken, juf
frouw Lantema," zei Han. „Als ik op
mijn kamer zit, kan ik bier den beélen
tuin doorkijken."
„Dan mag ik wel oppassen, dat ik
niet gek doe," zei Adri. „Het argelooze
lam, door den gier vanuit zijn- liooge
nest bespied."
„Ik lijk meer op een papegaai in
Artis, die met een ketting aan zijn stokje
vastzit," zei Han, „I" hoeft niet bang
te zijn, dat ik over de heg neer kom
strijken, om u te rooven."
„Zoolang hij door de vóórdeur binnen
mag komen ten minste," kwam Rootling
er tusschen.
„Gaan we zitten?" zei Lantema.
„En krijgen we thee?"
Adri schonk in en deelde de kopjes
rond. De twee moeders zaten al te
lachen samen, en de vaders hadden 't
over het huis en over Lantema's "nieu
wen auto. Kijken? Ja, graag.
Na het eerste kopje thee al gingen ze
allen naar de garage, en na het beschei
den gepraal van Lantema en de beleefde
loftuitingen der Roodings volgde alras
de gezamenlijke rit. De oude vrienden
zaten voorin, hun eehtgenooten op de
achterbank en de jongelui op de klap
stoeltjes.
Adri en Han praatten maar weinig.
Ze namen deel aan het gesprek tus
schen de moeders, in zoover dat binnen
hun sfeer viel, en wisselden soms een
opmerking over hetgeen ze buiten
zagen. Elk van beiden keek nu en dan
naar het profiel van den ander, en stil
zwijgend keurden zij beiden goed, wat
ze zagen.
Lantema stopte voor ,,'t Meerhuis".
„Zullen we hier even neerstrijken?"
stelde hij voor.
Een voorstel van Lantema werd al-
lijd aangenomen. Ze stapten uit-, en
Rooding vond handig de beste tafel, die
vrij stond.
„Gaan we weer zitten?" vroeg Adri.
„Ik heb al zulke houten knieën."
„Thuis zit je toch ook?" zei Lantema.
„Niet zoo geknepen," antwoordde
Adri. „En we gingen juist uit, om niet te
zitten."
„Je vergeet, dat je met vier oude
luitjes uit bent, Adri," zei Rooding.
Het stadium „juffrouw Lantema" had
hij overgeslagenmet het recht van een
vadersvriend, die een meisje in haar
wieg heeft zien liggen.
„Misschien wilt 11 met mij oven 't
park rondloopen," vroeg Han.
„Dolgraag," zei Adri, en ze stond
al, met een sprongetje, op een der gra
nieten treden van hot terras.
De vadeTS keken elkaar met lachjes
aan.
„Komen jullie nu eerst even zitten,"
ried mevrouw Lantema, „en bestel wat.
't Park loopt niet weg."
Zij dronkende ouders met slokjes,
de jongelui met teugen.
„Zullen we dan maar?" zei Adri.
Zij en Han stonden op en gingen.
Zo keken naar bloeiende heesters, naar
het meertje en naar jonge eendjes,
in de breede sloot, of smalle vaart,
waarvan het meertje een ronding was.
Daarachter was er geen bloementuin
meer, maar boscligrond, met hooge
wilgen en berken achteT vTuchtboomen.
Naast en soms acjjter elkaaT dwaalden
ze weggetjes en kronkelpaadjes af.
„Ik hoorde vioolspelen, toen we kwa
men," begon Han. „Was u dat?"
„Ja, wat dacht u anders? De meid?"
Hij lachte. „Natuurlijk. Ik vroeg 't
maar om op gang te komen. U speelt
goed. Was dat Mozart, wat u aan 't
oefenen was?"
„Nee," zei ze, „Monteverdi."
„Ken ik, niet."
„Een zangerige Italiaan uit de zes
tiende eeuw," lichtte ze hem in. „Zong
aria's met zijn keel en met vioolsnaren.
Speelt u ook?"
„ik ben een afvallige dilettant-pia
nist."
„Hoezoo afvallig?"
„Ik speelde vroeger iederen avond;
maar verleden jaar heeft mijn vader een
véél te goed radiotoestel gekocht, met
gramofoon en piok-up. En als je door
Lamond en Backhaus en Bxailowsky
je oude favorieten hoort spelen, ver
gaat, je de lust, de lucht en je ooren te
martelen met je eigen gebroddel."
„Ik kan 't, me indenken," zei Adri.
„Maar ik bekijk 't anders. Je kunt wel
dansen, al dans je niet met de bruid!
En 't genot van de overwonnen moei
lijkheid heb je alleen als je zelf speelt,
of tobt. Ik zwoeg iederen dag, om mijn
toon gaver te krijgen. Als dat een beetje
lukt, ben ik zielsgelukkig al speel ik
Hopsa Janneke bij wijze van treurwals."
„Die kwestie van toonvorming heb je
hij piano natuurlijk niet," zei Han.
„Houdt u niet van viool?"
„Dm te hooren wel, maar niet om te
doen. Ik vind een piano mannelijker.
Steviger en kantiger klank, en comple
ter. niet zoo afhankelijk."
„Dus meneer loopt graag op zijn eigen
beenen," schertste Adri. „En een vrouw-
mag van u de eerste viool spelen."
„J-ja," zei Han. „Krulletjes fiedelen
boven de mannelijke accoorden als
een man de maat slaat."
Hij keek naar haar gezicht. Dat speel-
sche converseeren mocht hij wel, bij wijze
van sport, maar onder de woorden door
voelde hij hun ware verhouding van
jongen man tegenover een jong meisje.
