sanatogen
Wanr
MORPHEUS
is.beschermen
IN GEVECHT MET
Sterk Uw Zenuwen
met SANATOGEN
BECKERS Haarden Haardkachels
nai
Verkrijgbaar bij Apothekers eoD.ogiste^30en^
10
Minder dan ooit kunt U die vermoeid
heid en neerslachtigheid juist nu ge
bruiken. Neem daarom Sanatogen, het
doeltreffende versterkende voedsel voor
lichaam en zenuwen. Koop nog heden
een bus, Uw apotheker of drogist heeft
Sanatogen in voorraad.
Het zenuwsterkende voedsel.
Sanatogen voldoet uitstekend
bij neurasthenie. Het is bijzon
der versterkend voer het zenuw
stelsel Dr. C B. te 's-G
Wie een Beckers
F. of F. W. Haard
bezit, geniet van ieder
schepje brandstof het volle
nuttige effect! 100°/q Warmte-
uitstraling dank zij de geoctrooieerde
Front- of Front-Wandcirculatie, een con
structie eveneens toegepast op de Beckers Haard
kachels ,,Fram", „Paula", „Germaine". Het systeem
voor extra-zuinigheid
NUTTIGE
STOOK-WENKEN I
4. Poken is op zijn tijd nut
tig en noodlg, maar pook
met mate I Pook alleen
wanneer de roosterspleten
door asch verstopt zijn en
houd er direct mee op
zoodra gloeiende kolen
in de aschlade vallen, want
dat kost goede brandstof.
Trouwens, U zeeft toch
den Inhoud van de asch
lade altijd wel terdege na
Hoe weinig bruikbaars
er ook uitkomt, 't Is nu
meegenomen l
(Wordt vervolgd)
met
Circulatie
HUBERT C. BECKERS BERGEN OP ZOOM
- meermalen
cGE
de zulnigheldswenkcT
e hier naar voren worde
?bracht. de instemmin
-rbben van den Econc
Voorllchtings
enst, Afd. v. h. Dep
Handel, Nijverheid
Scheepvaart.
ZUINIG
Ik heb nooit pre
cies begrepen,
hoe Tom Hop
per <iie vergissing
kon maken, want
hij was al bijna af
gestudeerd in de
medicijnen, voor hij
het vermogen van
zijn tante erfde en
hij was altijd heel
goed in pharmaco
logic geweest.
Wij hadden dien
avond samen er
gens een bezoek af
gelegd en Tom ging
daarna mee naar
mijn kamers om
een pijp te rooken
en nog wat te pra
ten, voor hij zijn
eigen luxueus in
gerichte appartementen opzocht. Ik was
juist even naar mijn andere kamer
geloopen, toen ik Tom hoorde zeggen
„O. Wim, ik neem een dosis kinine,
als je het goedvindt ik voel me
koud en rillerig. Ik denk, dat ik kou
gevat heb."
„Goed," riep ik terug. „De flesoh
staat op de tweede plank. Neem het met
een lepel aftreksel van eucalyptus in.
Dan is het niet, zoo bitter."
Toen ik terugkwam, gingen we hij
het vuur zitten en staken onze, pijpen
op. Na een minuut of acht viel Tom
zachtjes achterover.
Ik liep meteen naar mijn medicijn
kastje en keek.
„Jij onverbeterlijke idioot!" bromde
ik. „Nu zie je hoe slecht geld voor
iemands hersenen is."
Daar stond de flesch morphine met
de stop er af, zooals Tom haar had laten
staan.
Ik haalde een anderen semi-arts uit
zijn bed. die hoven mij woonde en stuur
de hem om den ouden dokter Galesloot,
een paar blokken verderop. Tom Hop
per heeft te veel geld om behandeld te
worden door menschen, die nog niet
heelemaal klaar zijn.
Toen Galesloot kwam. onderwierpen
we Tom aan 'n serie behandelingen, die
onze kennis ons in dit, geval voorschreef.
Na de drastische, ja bijna hardhandige
middelen gaven we hem hij tusschen-
poozen citroenzure caffeine en sterke
koffie en we lieten hem tusschen ons in
de kamer op en neer loopen. Mijn col
lega van boven gaf Tom een flinkeri
schop en hood mij toen zijn verontschul
digingen -aan.
„Ik kon het niet laten," zei hij. „Ik
heb nog nooit van mijn leven een mil-
lionnair een schop kunnen geven. En
misschien krijg ik daar ook nooit meer
gelegenheid toe."
„Nu," meende dokter Galesloot na
een paar uur. „nu zal liet wel gaan.
Maar houd hem nog een uur wakker. Je
kunt dat doen door tegen hem te spre
ken en hem zoo nu én dan te schudden.
Als zijn pols en ademhaling normaal
zijn, laat, hem dan gaan slapen. Ik laat
hem nu aan u over."
Ik bleef dus alleen met Tom, dien we
op een divan hadden gelegd. Hij lag erg
stil en knipperde met, zijn oogen. Ik
begon aan mijn taak, hem wakker te
houden.
„Nu, beste kerel," zei ik. „Dat was
op het nippertje, maar we hebben je er
doorgehaald. Toen je college liep, Tom,
hebben de profes
soren je toch nooit
verteld, dat je
in-o-r-p-h-i-n-e uit
moest spreken als
„kinine", is het
wel Maar ik zal je
er geen verwijt van
maken,voor je weer
op je beenen kunt
staan. Maar je bad
apotheker moeten
worden, Tom. Wat
een aanleg heb jij
om recepten klaar
te maken."
Tom keek me
met een flauwen
en schaapaclitigen
glimlach aan.
„B'grijp niet,"
mompelde hij. „Ik
voel ine net als '11
zoern-zoembij op een bosje prachtige
rozen. Val me niet lastig, 'k Ga slapen."
En in twee seconden sliep hij werke
lijk. Ik schudde hem hij zijn schouder.
„Nu, Tom," zei ik streng, „dat gaat
niet. De dokter zei, dat je nog minstens
een uur wakker moest blijven. Doe je
oogen open. Je bent, nog niet, heelemaal
buiten gevaar, weet je. Vooruit, word
wakker."
Tom Hopper weegt, zoo wat honderd-
achtennegentig pond. Hij grijnsde me
slaperig toe en viel nu definitief in slaap,
naar het scheen. Ik moest hem in bewe
ging brengen, maar ik had net, zoo goed
kunnen probeeren met den Eiffeltoren
de kamer rond te dansen. Hij begon te
snurken en dat beteekent, in verband
met miorphine-vergiftiging, gevaar.
Ik dacht na. Kon ik zijn lichaam niet
in beweging krijgen, dan moest, ik zijn
geest prikkelen. „Maak hem kwaad,"
was een gedachte die als vanzelf op
kwam. Goed, maar hoef Tom's harnas
had nergens een zwakke plek. Die beste
jongen! Hij was de goedmoedigheid
zelve, een eerlijke, oprechte, trouw
hartige kerel. Hij stamde van een fami
lie af, die er blijkbaar nog idealen en
begrip van eer op nahield.
Hij hield van de groote stad, maar
was er niet door bedorven. In zijn om
gang met vrouwen was hij op ouder-
wetsclie manier hoffelijk, zoodat ha,
daar had ik het! het was te probee
ren. Ik liet een paar minuten mijn fan
tasie den vrijen teugel. Ik grinnikte bij
voorbaat als ik er aan dacht,wat ik dien
ouden Tom nu in de schoenen wilde
schuiven. Maar meteen daarop pakte ik
hem hij zijn schouder en schudde hem,
tot zijn ooren hem hijna van zijn hoofd
vlogen. Hij opende met moeite zijn
oogen. Ik deed alsof ik erg kwaad en
verontwaardigd was en hield mijn uit
gestoken vinger een paar centimeters
van zijn neus.
„Luister eens, Hopper," zei ik op
snijdenden toon en met, opzet duidelijk
sprekend, „wij zijn goede vrienden ge
weest, maar ik wil je hierbij aan het,
verstand brengen, dat mijn deuren
voortaan gesloten blijven voor een man,
die zich zoo schurkachtig gedragen
heeft als jij."
Tom toonde niet de minste belang
stelling.
„Wat is 'r an de hand, Wim?" mom
pelde hij bedaard. „Ben je ziek?"
„Als ik in jouw schoenen stond," ver
volgde ik. „maar dat is gelukkig niet
liet, geval, dan zou ik mijn oogen niet
