5gBaron en de Freule
"J
WINDJACK
'm'H
VOOR HEEREN
28
eder fleschje Lohse Uralt Laven
del beval een ware weelde aan verkwik
king. De fijne, discrete lavendelgeur is
zeldzaam frisch en opbeurend. Hetzij thuis
of op kantoor, in bioscoop of schouwburg,
slechts een paar druppels Uralt Lavendel
zijn noodig om U te verfrisschen en U
te omhullen met een heerlijken bloemen
geur, die ook op Uw omgeving een
verfrisschende uitwerking heeft.
Lohse Urali Lavendel is echte zuivere lavendel,
zonder bijmenging van kunstmatige reukstoffen.
Daarom is het ook zoo buitengewoon verfrisschend.
Het woord „Lohse op het zegel is een waarborg
voo r de echtheid en gelijkblijvende kwaliteit.
i
VERVOLG VAN BLZ. 25
;N<>.
Het meest practische kleedingstuk
voor dezen tijd. U kunt het zelf ge
makkelijk maken uit 'n oude regen
jas of ander gedragen kleedingstuk.
Bestel nog heden het knippatroon
in de door l gewenschte maat.
Knippatronen verkrijgbaar in malen 86-92-
96-100-104-108 a 21 cl. pi. 5 cl. portokosten.
Bestellingen kunnen geschieden bij Uw agent.
Uw bezorger of den boekhandel, door giro-
storting op no. 293631door toezending
van het bedrag per postwissel of in postzegels.
PATRONENKANTOOR PANORA
NASSAUPLEIN 1, HAARLEM
Hij kon de eerste minuten niets (loen,
dan naar buiten kijken met een brui
sing van vreugde in zijn borst. Was dat
even iets? Ineens, op een manier, die hij
niet had voorzien, verlost van 't peuter-
werk, de groote journalistiek in, zijn
kracht, en zijn gaven uitvieren, reizen en
trekken, schrijven! Daar moest op ge
fuifd worden! Hij ging vanavond.
Ja, wat zou hij? Naar lniis? Dat leek
hein te tam. Hij wou uit, champagne
drinken, dansen
Terwijl liij zijn tafel leegruinide,
klaar om weg te gaan, dacht hij aan de
krant voor Els Poorters. De jongen
haalde een nummer, en Han keek op
de klok - tien voor half vijf. En toen
smolten er in zijn brein drie gedachten
ineen: hij kon de krant zelf aan Els
Poorters gaan brengen, en haar vragen,
of zij met hem ging fuiven dien avond,
op zijn bevrijding van den bureaustoel!
Toen de klok half vijf sloeg, stond
Ilan tegenover den achteruitgang van
liet postkantoor. Er druppelden rnen-
sehen naar buiten, en de zesde of zeven
de was Els. Ze had om haar weelderigen
haartooi een witten band, en haar
kloeke gestalte was iets te forseh in de
lichte regenjas. Han trad op haar toe.
„Ik kom het gewenschte. proefnum
mer zelf maar even brengen." zei hij.
„Leuk!" zei Els. „Loop je even mee
naar de fietsenstalling? Dan kan ik je
krant in mijn tasch stoppen."
Een paar minuten later fietsten zij
samen naar de Hooigracht, maar bui
tenom.
„Heb je iets te doen vanavond?"
vroeg Han.
„Niets van belang," kreeg hij ten
antwoord. „Hoezoo?"
„Ik heb zin om te dansen."
„Ik heb altijd zin om te dansen," zei
Els. „Moet ik een avondjurk aantrek
ken?"
„Zooiets tusschenbeide, zou ik zeg
gen," antwoordde Han. „Mag ik je om
half negen komen halen?"
„Graag," zei ze, en met een lachje
keek ze hem aan.
Om half negen stopte Ilan met een
taxi voor den kruidenierswinkel op den
hoek van de Hooigracht. Hij hoefde
niet eens uit te stappen, want, de deur
van de bovenwoning ging al open. Els
trad naar buiten en kwam naast hem
zitten. Zij reden naar café Willems, en
beklommen de trap naar het cabaret
zaaltje. Han hekeek Els. toen ze hun
overkleeren hadden afgegeven, en het
meisje voor een spiegel stond, 0111 haar
lokken, donkerblond met lichter blond
en ros doorschoten, bij te kammen. Ze
had een hooggesloten matblauwe japon
aan. die haar slank maakte, met wijde
mouwen, en een grooten strik achter
aan haar satijnen ceintuur. Precies rus
tig genoeg en precies feestelijk genoeg,
vond Han. Ze wist zich te kleeden. Paste
uitstekend zoo bij zijn donkergrijze
colbert met parelgrijs overhemd.
Ze namen een tafel dicht bij den dans
vloer en begonnen met koffie.
„Straks gaan weaart den champagne.'
zei Ilan.
„Jarig vandaag?"
„Nee, promotie gemaakt. Opslag."
„Nog vele malen," zei Els, toostend
met haar kopje.
Han was niet va.n plan geweest, meer
te vertellen, maar toen zij een paar
malen gedanst hadden, en de cham-
pagneflesch half leeg was, kwam zijn
tong los. Hij sprak over zijn werk en
zijn eerzucht, over zijn twoseater, dien
hij nu weer in gebruik kon nemen
en hij werd hoe langer hoe vroolijker.
'1 Was prettig, je opgetogenheid zoo te
kunnen uitstorten, tegenover iemand,
die zonder critiek of twijfel luisterde
die je vak en je persoon alleen maar
bewonderde.
Want Els toonde zich een ideale
kameraad. Ze had- haar hoekig breede
gezicht behoedzaam opgemaakt, zoodat
ze drieëntwintig leek, en ook haar
manieren waren jeugdig. Praten deed
ze wereldwijs, maar niet mondain,
levendig, maar niet uitgelaten, en zwij
gen kon ze, als Han praatte. Zij liet
haar partner niet voelen, dat ze beter
danste dan hij, en rookte minder, dan
ze gewend was. .Vlaar met grof geschut
werkte zij niet. Er kwam geen woord
over haar lippen van ergernis over haar
kantoorleven en zij betuigde geen
smachtende voorkeur voor huishoude
lijk werk en eigen kleere'n naaien, gilles
op zijn tijd.
Hans vond het een prettigen avond,
en zei 't haar.
„Ik heb 't zalig gevonden," antwoord
de ze bakvisohaehtig. „Zooiets moog je
111e méér aandoen. Maar je zult niet veel
tijd hebben, als je in je nieuwe werk
zit."
„Dat kan best meevallen," zei Han.
„Als ik in stad ben. heb ik niets te
doen mag ik je dan eens opbellen of
opwachten? Als 'I dan maar net treft,
dat jij ook vrij bent!"
„Ik ben altijd vrij," gaf ze ten ant
woord. „Avonddienst heb ik nooit, en
ik ga verder nergens heen dan naar
Toccataen zoo'n pret je is dat óók
niet meer tegenwoordig."
„O nee?"
„Nee. Je weet hoe 't gaat met zulke
clubs, waar mannen en meisjes in zijn.
't Verwatert altijd. Eerst is 't een club,
en dan worden 't groepjes van twee. Ik
ben zelf ook geen heilig boontje, maar
ik vindals je bij elkaar komt om mu
ziek te maken, moet je muziék maken,
en niet met gesmiespel en aanhaligheid
beginnen."
„Ik dacht juist, dat t er zoo ver
schrikkelijk ernstig toeging. Aan Adri
d'r praten te oordeelen
„Ja. 't begint altijd verschrikkelijk
ernstig. Bij Adri ook.
Hij wachtte, maar ze ging niet verder.
„Is 't 1111 dan anders?" drong hij.
„Nu ja, anders.... 't Spreekt van
zelf, dat er persoonlijke elementen in 't
spel komen, als je eenige malen per
week samen speelt. Maar zullen we
nog een keer dansen? Ik wil niet te laat
naar huis."
Ze praat er overheen, dacht Han. Ze
wil niet roddelen over haar vriendin.
Maar ik wil er toch wel graag meer van
weten.
In de taxi begon hij er weer over.
„Je had 't zooeven over dat muziek-
clubje van jullie," zei hij. „Maar als dat
zoo'n geval van vuur en stroo is, zul je
zelf ook ,wel meegesmeuld hebben!"
Zijn stem klonk plagerig.
„Gij doet mij blozen," zei Els. „Een
mensch is maar een mensch. De dirigent
is zoo'n beetje bevriend met me ge
weest. 't Was niets, hoor! Ik vond
hem alleen wel aardig, en hij mij. Maar
da's over, sinds Adri er bij is. Ze spelen
al apart sonates samenMaar 't. is
eigenlijk gemeen, dat ik 't vertel, want
't kan best zijn, dat ik onbewust een
beetje jaloersch ben. Trots en zoo."
„Hoe heet die dirigent?" vroeg Han.
„F rits Horst, 't Is een onderwijzer.
