IN VEILIGE
HAVEN
Hel asyl voor nood lijdende
dieren te Amsterdam
LAAT
•r NET COUPEEREN
IOE DIEREN
LAAT
«r NET COUPEEREN
De wachtkamer in het asyl
tijdens het spreekuur van
den dokter.
I)e apothekers-assistente in
haar keurig ingerichte en
uitgebreide apotheek.
en de poot is reeds ge
zet. Meteen brengt één dei-
assistenten reeds een spalk
en begint de dokter het
verband af te wikkelen. De
hond spartelt even, maar
wordt door den eigenaar,
die met zichtbare spanning
op zijn gezicht toekijkt,
vastgehouden.
„De tekorten, die we
jaarlijks hebben, worden ge
deeltelijk nog gedekt door
het kostgeld, dat we ont
vangen voor de dieren die
Wie heeft een goed tehuis voor mij t
,,/opie is zoet. stil maar, Jopie is zoet! Jopie is een soort spaniel en
heelemaal niet zoet, integendeel, hij jankt en hailt en blaft en bijt en
drie man komen er aan te pas. vóór de dokter hem kan onderzoeken.
Als hij pas gegeten heeft, bijt hij in zijn staart
en in zijn ooren," vertelt de eigenaresse en
Jopie blijkt ontstoken ooren te hebben, die
1111 behandeld worden. Hij heeft plotseling
niet veel meer te vertellen, want zijn bek wordt
dichtgehouden, maar zijn vrouw vindt het heele geval
toch erg griezelig. „Ik ga maar liever even weg,"
zegt ze ontdaan. Dr. Folmer knikt afwezig, zet de
oorschelpen van Jopie grondig in de zalf en vertelt
intusschen van zijn werk.
We zijn op het spreek
uur van do polikliniek voor
onvermogenden van het
„Asyl, bewaarplaats voor
noodlijdende dieren" te
Amsterdam, Polderweg 36,
achter de gasfabriek bij de
Lmnaeusstraat.
„De kliniek is uitsluitend
voor mensclien, die geen
dierenarts kunnen beta
len," deelt de dokter ons
mede, „de meeste genees
middelen worden dan ook
gratis of tegen kleine ver
goeding verstrekt. We heb
ben hier een eigen apo
theek, een operatiezaal en
deze spreekkamer. Klaar,"
zegt hij. „Laat de juffrouw
maar binnenkomen." Hij
drukt tegelijk op een bel
letje om den volgenden
patiënt toe te laten.
„Vijftig cent in het
busje van de Vereeniging,"
zegt hij tegen de eigenaresse
van Jopie. „Dat hij in zijn
staart bijt is een nerveus
lijden."
„Ja, wij zijn een vereeni
ging, legt u daar vooral den
nadruk op. Ons asyl is niet
van de gemeente. Wij krij
gen subsidie, van de gemeen -
te voor 't afhalen van zwervende dieren aan de politie-
bureau's, maar daarmee zijn we er nog lang niet. Deze
kliniek kost geld, al betalen de mensclien f 0.50, dat
kunt u wel begrijpen. En wat is er aan de hand?"
„Hij heeft een klap van een automobiel gehad en
sukkelt nu met zijn achterpoot," zegt een jonge man,
die met zijn hond is binnengekomen.
„Jonge hond nog," zegt dr. Folmer. Men heeft
nauwelijks kunnen zien, dat hij het dier aanraakte
Dr. Folmer heeft den poot gezet en het spalknerband
wordt aangelegd.
