««EXAKTA
Er zijn kapers op de kost!
10
het toestel met het
juiste reflexbeeld
▼oor alle objec
tieven.
Door verschillende verwisselbare objectieven
kan de Kine-Exacta op onovertroffen wijze aan
den beeldboek, het perspectief en de belichting
van het onderwerp worden aan
gepast. Het sterk vergrootende mat
glas van het monoculaire reflex-
systeem der Kine-Exacta toont U
automatisch in de lichtkap de beeld
begrenzing zonder parallax en
maakt het U mogelijk de scherpte
in te stellen. Uitvoerige
nauwkeurig
prospectussen kosteloos.
DRESDEN -STR1ESEN 48
ALLEENVERTEGENW. DR. K. HEYNDERICKX, HUGO DE GROOTSTRAAT 17a, DEN HAAG
Men tracht ledige potten van de Mij- ,.De Betuwe
op le koopen, teneinde deze te gebruiken voor
èndere doeleinden. Dat wilt U toch niet De
Mij „De Betuwe' komt toch al potten tekort
en de glasfabrieken kunnen dit tekort niet aan
vullen! Daarom hebben wij moeten instellen:
alléén dèn levert de kruidenier onze jams-in
potten, wanneer de buisvrouw een ledige pot
met sluiting van de Mij. „De Betuwe afgeeft!
Helpt daarom „De Betuweaan ledige potten
met sluiting dan helpt U Uzelf aan
verpa
De moord, zelf hield hem niet zoo de inschrijving ongeldig." Maar hij had
bezig, maar er was iets anders, en liij haar opgezocht om zeker van zijn zaak
was zich bewust, dat liij daaromtrent te zijn.
vroeg of laat een besluit diende te
nomen. Bork was voldaan. Zijn beroepseer
Hij ging naar zijn kas terug en liet de was gered. Zonder met Bork's wenschen
anderen over den moord praten zooveel rekening te houden, had I.isser van den
ze wilden. Hijzelf had er geen belang- Bergh de begonia, die zijn tuinman
stelling meer voor. Hij wist, dat ze hem gekweekt had, de goudkleurige bloem
niets konden maken. Bovendien had hij met een rooden rand, ingeschreven voor
werk te doen. Al was Lisser van den mededinging aan den wedstrijd om de
Bergh dan ook dood, zijn bloemen moes- gouden medaille van de Vereeniging
ten verzorgd worden. van Begoniakweekers, die uitgereikt
Bork liep naar de plaats, waar een werd aan het lid. dat dat jaar de mooi-
begonia in bloei stond, wier bloemen ste variëteit had gekweekt. Doordat
precies gelijk waren aan die, welke hij Lisser vermoord was, had Bork zijn zin
uit het knoopsgat van den dooden man gekregen. Hoe mooi de bloem ook was,
verwijderd had. Hij zag met voldoening, zij beantwoordde nog niet aan het ideaal,
dat een van de bloemen zaad had gezet, dat Bork zich gesteld had, toen hij liet
Hij raakte één der blóemen met zijn plan opgevat had een bloem te kweeken,
hand aan en genoot van de prachtige die opzien zou wekken in de wereld der
metaalkleur. Prachtig zonder twijfel, vaklieden. Nooit zou deze begonia in de
maar de roode rand van de bloembladen catalogi vermeld worden als Lisser's
beviel hem niet. Als hij die maar kwijt Glorie. Niemand dan Bork en zijn werk-
kon raken, dan zou hij het volmaakte gever, die nu dood was, had de bloem
bereikt hebben. Een plant, die liij ooit gezien. Zij was in de kleine kas ge
kweekte uit de zaden van deze plant, kweekt. En niemand zou haar ooit te
zou misschien de bloem leveren, die hij zien krijgen.
zocht. Want het is een eigenaardigheid Dat was de beteekenis van Lisser's
bij zaailingen, dat ze niet, zooals het dood voor Bork. En het beteekende
geval is bij stekken, altijd gelijk zijn nog iets anders: namelijk dat het gevaar,
aan de oorspronkelijke plant. Deze hetwelk zijn spaarduitjes bedreigde,
neiging tot variatie geeft den kweekers geweken was.
de kans om iets anders te verkrijgen. Bork had nog een plicht te vervullen
Dien middag had Andries Bork, om- voor hij weer rustig aan het werk kon
dat liij ten slotte een eerlijk man was, gaan. Hij trok zijn Zondagsche pak aan
welke andere fouten hij dan ook mocht en liep een eindje den weg langs, voorbij
hebben, een beslissing genomen. Hij het buiten van Lisser van den Bergh,
ging naar het huis en vroeg Vera te tot liij aan het kasteel kwam. Hier aan
spreken. gekomen vroeg hij den eigenaar te spre-
„Ik moet u eigenlijk nog iets vertel- ken.
len," zei hij. „Toen mijnheer Lisser Bork kende jonkheer van Drimmen,
doodging vermoord werd van- den eigenaar van kasteel Drimmen, heel
morgen, was ik ontslagen. We hebben goed. Evenals zijn buurman Lisser van
een week geleden ruzie gehad en hij den Bergh was hij een bekend zaken-
ontsloeg me met een maand." man. Bork begreep beter dan iemand in
„Wil je daarmee zeggen," vroeg het het dorp, wat er in de stad, en met name
meisje, „dat je ons wilt verlaten!" op de beurs, voorviel. Hij wist, dat
„Neen," antwoordde Bork nadruk- jlir. van Drimmen en Lisser van den
kelijk. „Ik wil graag blijven, ten minste Bergh elkaar altijd dwars zaten. Want
als u het goedvindt." Bork was een slimme kerel. Jaren van
„Maar waarom.spaarzaamheid hadden hem een be-
„Ik wilde niet blijven, terwijl ik eigen- scheiden kapitaal verschaft en hij was er
lijk ontslagen was, dat is alles," zei Bork. steeds op uit, dit op de voordeeligste
„Als u me wilt hou
den, is het mij goed.
Maar ik vond, dat
ik het u moest ver
tellen."
Vera Ilenning on
derdrukte een glim
lach.
„Zei je, dat jullie
ruzie hadden V' vroeg
ze. „Waarover!"
„We waren het
niet eens over de
bloemen," antwoord
de Bork.
„Jullie waren het
nooit eens, geloof
ik," zei Vera, „maar
ik denk wel, dat als
mijnheer Lisser was
Hij ging met zijn vereelten vinger
de verschillende bepalingen langs.
manier te beleggen.
Hij had altijd met
een gebruik gemaakt
van de inlichtingen,
die zijn werkgever
hem zoo nu en dan
verstrekt liad. Op
dit oogenblik was
hij een onbedui
dende aandeelhou
der in een onder
neming, die voor
het grootste deel in
handen was van
Van Drimmen. Als
men hem gevraagd
had, waarom hij niet
liever aandeelen in de
bedrijven van zijn
werkgever genomen
blijven leven, hij je ontslag ingetrokken had, zou hij geantwoord hebben, dat
zou hebben." hij er niet van hield „alles op één kaart
„Dat betwijfel ik," mompelde Bork. te zetten". Hij keek altijd vol ijver
Dien avond in zijn huisje haalde Bork de beursberichten en koerslijsten door
van een boekenrek een grooten stapel en vulde zijn kennis aan met de inlich-
boeken en tijdschriften,die hij voor zijn tingen van een der handigste beurs-
vak noodig had om op de hoogte te speculanten in de hoofdstad: zijn zoo-
blijven. Hij zocht systematisch tot hij even gestorven werkgever,
een brochure met formulier vond, welk Van Drimmen was een groote, blo-
laatste men moest invullen om inge- zende man met een kaal hoofd en kleine
schreven te worden als inzender voor de oogjes. Hij stak wel een hoofd boven den
tentoonstellingen van de Vereeniging van tuinman uit, maar deze liet zich door
Begoniakweokers. Hij ging met zijn niemand intimideeren en keek hem strak
vereelten wijsvinger de verschillende aan.
bepalingen langs en hield dezen ten slotte „Nu, je kunt dus eerder bij me komen
stil bij een der laatste clausules. Hjj dan je verwacht had, Bork. Dat wilde
kende de bepaling uit zijn hoofd: „De je me toch komen vertellen, is het niet!"
dood van een exposant voor den datum, vroeg Van Drimmen op den man af.
waarop de tentoonstelling opent, maakt „Neen," antwoordde Bork. „Ik kom
