DE DOCENT DAN TOEN
HD DAN KUIJK: KLEINE ZELFSTANDIGE
BINNEN DE SCHOOL
ll
I
8
I
Ad met baard en Arsene Goossens
Al tijdens zijn eigen middelbare school
periode kwam Ad tot de overtuiging
dat doceren zijn richting was. Het is
Duits geworden maar het had ook
sociale geografie kunnen zijn. Hij was
enig kind, zijn vader had gelijksoortige
ambities maar kon die door
omstandigheden niet waarmaken. Niet
dat Ad, zoals die dikke onvoldoende
liet zien, zo’n hoogvlieger was op
het Onze Lieve Vrouwen Lyceum in
Breda. Met de exacte vakken wilde het
ook niet echt lukken. Hij heeft meer
interesse in auto’s, verzuchtte zijn
vader. Gelukkig voor hem kreeg hij
een andere docent Duits in het derde
jaar, ‘pa van Bergen’, een wat vaderlijke
figuur, die een inspiratie werd voor
de docent in spé, wel strikt maar ook
empathisch. Wat ook bijdroeg aan zijn
interesse voor, en kennis van het Duits
was de correspondentie met Hannelore
in Frankfurt. “De internet generatie van
nu kan het zich niet voorstellen, maar
Zouden er nog reünisten zijn die het
zich herinneren De kopie van de
cijferlijst van Ad van Kuijk pontificaal
op het bord geplakt, zodat de
leerlingen konden lezen dat hun docent
bij de overgang van twee naar drie HBS
een 4 voor Duits had Tien jaar later
is hij docent Duits, eerst twee jaar op
Eloy, daarna de rest van zijn loopbaan
op het KWL en het Zwincollege. Alsof
hij met die cijferlijst maar wilde zeggen
dat je nooit de hoop moet opgeven.
Na het voltooien van de studie in
Utrecht was het zaak om een baan
als docent te vinden. Vaak zaten de
sollicitanten zenuwachtig te wachten
in de gang tot ze werden binnen
geroepen. Zo niet in Oostburg, dat Ad
al kende van vakanties in Cadzand.
Hij bleek de enige gegadigde en
kreeg binnen een dag een aanstelling
en binnen drie weken een huis. Het
ons-kent-ons netwerk had zo zijn
voordelen.
Aanvankelijk begon Ad op Eloy. Twee
jaar later stapte hij over naar het KWL
met ook enkele lesuren per week
aan het Petrus Hondius College in
Terneuzen. Elk jaar in december vierde
Eloy de naamdag, waarbij docenten
en leerlingen toneelvoorstellingen
ten uitvoer brachten. Daar heeft Ad
goede herinneringen aan. Later werd
die traditie voortgezet op het Zwin,
toneel werd op een gegeven moment
vervangen door de musical onder
leiding van Eric Wijffels. Ad’s rol als
Jacob in een van die musicals- Joseph
and the dreamcoat- gaf hem een
voorwendsel om een baard te laten
staan. Na de voorstelling verdween de
baard weer tot grote opluchting van
zijn vrouw.
In de negenendertig jaar als docent in
West-Zeeuws-Vlaanderen heeft Ad heel
veel leerlingen zien komen en gaan,
veel leidinggevenden meegemaakt,
heel wat collega’s leren kennen. Over
het algemeen was de sfeer op de
scholen waar hij werkte prettig. De
man-vrouw verhouding was joviaal,
soms werd je geplaagd, soms was je
de plager. Natuurlijk waren er ook wel
eens conflicten. Zo herinnert Ad zich
dat hij, als niet roker, pauze hield in
wij hadden correspondentievrienden
en die stuurde je regelmatig
handgeschreven brieven per post. Ik
ben Hannelore zelfs gaan opzoeken,
met de Europa bus naar Frankfurt, waar
een bezoek aan het Goethehuis me
altijd is bijgebleven.”
het rokershol uit solidariteit met een
collega wiens gedrag voor verdeeldheid
in het docententeam had gezorgd.
Ook waren er vele veranderingen in
het onderwijs als zodanig. Ad werkte
in Terneuzen mee aan experimentele
HAVO vóór de invoering van de
Mammoetwet in 1968. Hij werd
brugklascoördinator. Later kwamen de
onderwijsprofielen en het zelfstandig
werken door leerlingen. Dat laatste
leek aanvankelijk een makkie maar
werd gaandeweg best pittig. Bij al die
veranderingen was er één stabiele
factor: een eigen leslokaal. Daar
bracht Ad, aartsverzamelaar, zijn
boeken, knipsels, tijdschriften en ander
materiaal in onder dat geraadpleegd
kon worden voor profielwerkstukken
of ter voorbereiding op examens.
Die profielwerkstukken mochten
van hem maximaal zes A-viertjes
beslaan, kwaliteit boven kwantiteit.
“Zolang je het lesprogramma volgde,
geen klachten kreeg en goede
examenresultaten boekte, liet de
directie van de school je met rust. Je
was eigenlijk een kleine zelfstandige
Op 3 september werd de uitgestelde
reünie ter gelegenheid van de 100-ja-
rige viering van het KWL gehouden.
Daarbij waren vijf voormalig docen
ten aanwezig die veelvuldig door de
reünisten werden aangesproken. De
interesse voor hun verhalen heeft ons
op het idee gebracht om een nieuwe
rubriek in het leven te roepen:
DE DOCENT VAN TOEN.
Ad van Kuijk, voormalig docent Duits
van 1965 tot 2004 en lid van de Reü
nisten Vereniging, bijt het spits af.
