13 SPOORZOEKEN IN HET MUSEUM Sommige musea lijken op, wat Hultatuli zou noemende "stapelplaatsen der Nederlandse Handel Maatschappij". Vaak aangewezen op schenkingen en hruikleningen delen zij het lot van menige opslagplaats, waar weinig aan- verandering onderhavig is. Een dergelijk museum wordt tot depot» slibt dicht. Een vakantie, die ruimte laat voor zijsprongen, kan leiden tot verrassende ontmoetingen. Musea bekijken wordt dan tot sen vorm. van koorddansen. 3a weet nooit waar je terecht komt en hce, maar waaghalzerig blijft het. Hst ene museum ademt licht en ruimte ar, de geur van boenwas» het andere stelt zoveel tentoon, dat de bezoeker de grenzeloze uitstalling ais bedreigend er vaar t. Wie zich elke prikkel tot nieuwsgierig neuzen ziet ontnomen raakt van de wijs en het spoor bijster Wat is ds kern van het werk in een museum? Het bieden van informatie, seer nog dsn hst exposeren van voor werpen. Een museum dat het publiek niet tegemoet treedt» niet mei is activeren er. bezoekers de kans onthoudt zelf initiatieven te ontplooien.tja, zo'rs museum kan de deuren beter sluiten. In het buitenland vind je nogal eens muses dis een schrikbeeld zijn voor de onvoorbereids bezoeker.' Pot scherven of vuistbijlen rijen zich aaneen in bestofte vitrines, sculpturen staan in slagorde opgesteld en een blik op de wanden is genoeg om te verzuchten: "Een monnik heeft genoeg aan vier witte muren." Da confrontatie, want dat is het, wordt tot een desillu sie. Zo hoeft het dus niet. ïn een oeverloze discussie ken men evenzeer tenonder- gaan als in een immense hoeveelheid museale voorwerpen. De drenkeling is niet te benijden want in beide geval len zijn de reddingskansen gering. Vandaar ds stelregel boven het bed van de conservator: hou het kleinVer lies je greep niet op het materiaalf Met minder objec ten een betere presentatie! "Nou", denkt de conserva tor bij het ontweken, "het teveel ssn voorwerpen moet den maar ir, het depot."

Tijdschriftenbank Zeeland

Den Spiegel | 1985 | | pagina 14