HUISARTS WOLTERS EN DE GESCHIE
DENIS VAN VLISSINGEN
14
A.H. VAN D[|K
Als ik hier over hem schrijf, zie ik hem
weer voor me; ik hoor hem en ik ruik hem.
Een grote man met lange benen onder een
korte jas. Een gleufhoed, die iedere heer
toen hoorde te dragen, zelfs in Vlissingen.
Zachte ogen in een lief ernstig gezicht en
een warme, melodieuze stem. Het dokter
sluchtje van hem was altijd geparfumeerd
met Tres Chique van Vinolia. Hij reed door
Vlissingen op een buitenmodel hoge fiets
of in een Amerikaanse Buick. Wel een
man die aandacht vroeg en ruimschoots
kreeg. In de Sint Jacobskerk had hij zijn va
ste plaats zoals Michiel de Ruyter op de
Boulevard.
Toen we nog kind waren sprak hij erg tot
onze verbeelding, leder jaar vulde hij zijn
vulpen met een andere kleur inkt: groen,
rood en hemelsblauw. Dat vond hij prac-
tisch en wij vonden die kleurige recepten
prachtig. Die brachten we dan direct naar
apotheek Ockenburg, maar dat was van
zelfsprekend, omdat bijna alle apotheken
in Vfissingen Ockenburg heetten. Wij gin
gen daar waar de heer Crucq met veel de
corum de leiding gaf. Maar Wolters was
niet alleen een goede huisarts, hij was
meer.
Er is enkele jaren geleden nog een plan
eweest om over het gezin Wolters een
oek te schrijven. Beslist geen doktersro
man, maar een historische roman omdat er
niet veel families zijn wier lief en vooral
leed zo verstrengeld was met de geschie
denis van Vlissingen in een hectische perio
de. Hij was een van de huisartsen, die bij
de bevrijding van Vlissingen ondanks be
schietingen en straatgevechten bij zijn pa-
tienten is gebleven. Het grote doktershuis
op het Betje Wolffplein (nu het NMB-kan-
toor) werd zwaar getroffen en geplunderd.
Maar dok in de jaren voor de oorlog was
Wolters sterk met Vlissingen vergroeid. Hij
had zitting in het bestuur van het Vlissingse
Ziekenfonds Walcheren en was, als con
fessioneel arts, een groot voorvechter van
het Oranje-Groene Kruis. Hij was een van
de stichters van het Protestants Christelijke
ziekenhuis Bethesda, waarvan hij jaren
lang geneesheer-direkteur is geweest naast
zijn drukke huisartsenpraktijk.
Toen in oktober 1944 het gemeentebestuur
was gevlucht en de Nolledijk werd door-
gebombardeerd moesten er belangrijke
beslissingen worden genomen. De buiten
wijken dreigden onder water te lopen. Met
enkele andere "wijze mannen" besloot
Wolters de duiker in de inlaagdijk echter
niet te dempen om de geallieerde plannen
niet te dwarsbomen. Zodoende liepen de
landerijen rond Vlissingen snel onder water
en moesten de Duiters hals over kop hun
bunkers verlaten waarbij ze veel materiaal
verspeelden. Een moeilijke afweging voor
deze wijze mannen.
In de laatste week voor de bevrijding van
Vlissingen is Wolters, samen met zijn colle
ga's Jens en Sissingh, naar de Duitse
Ortskommandanf gegaan om deze onder
druk te zetten om de scheepswerf De
Schelde niet op te blazen. Ze dreigden
