SINDS VIJFTIG JAAR
EEN BOULEVARD
3
A.H. VAN DIIK
"Een Boulevardje pikken" is een erg
Vlissingse uitdrukking. Het betekende in het
verleden wel een flinke wandeling, want
pas vijftig jaar geleden werd het voor het
eerst mogelijk met een auto van Michiel de
Ruyter naar net Wooldhuis te rijden. Maar
daar hield de Boulevard dan ook echt op.
De afrit naar de President Rooseveltlaan
was er nog niet. De Boulevard bestond ei
genlijk al vijfig jaar langer, maar door
twee grote obstakels in drie stukken ver
deeld: de Bomvrije Kazerne en het
Haventje van Meyer. Die stukken werden
in 1939 feestelijk verenigd. De droom van
burgemeester Van Woelderen was vervuld.
Het eerste obstakel was de Bomvrije
Kazerne. Napoleon liet die kazerne in
1813 aan de Gevangentoren vasthou
wen, waardoor de doorgang op de
Westdijk werd afgegrendeld. Het duurde
tot 1891 voor er een voetgangersbrugje
buitenom de Gevangentoren werd aange
legd. Aannemer A. Goedemond bouwde
dat eikenhouten brugje voor f 1 800,- als
verbinding in de wandelroute langs de
zee. In 1939 werd er een grote door
braak door de kazerne gemaakt. In de da
gen van hamer, beitel en handkar een flink
karwei, want de baksteen was zacht en
de kalkmortel van Napoleon vreselijk taai.
In dat gat werd een betonnen brug ge
bouwd met daaronder een splintervrije
schuilplaats tegen luchtaanvallen: de
Tweede Wereldoorlog stond voor de deur.
Deze holle ruimtes zitten nu nog steeds in
het binnenste van de Boulevard verborgen.
De tweede hindernis, die moest worden
overwonnen, was het Haventje van Meyer.
Het werd in 1 872 gegraven voor de uit
wateringssluis van het polderwater dat via
de Leiding en de Spuikom werd aange
voerd. In 1939 werd in de ingang een be
tonnen koker afgezonken waarover een
dam werd aangelegd. En zo kon het ge
beuren dat de drie losse stukken eindelijk
tot één Boulevard werden samengevoegd.
Die drie delen hadden ieder een heel ei
gen karakter en waren in de voorgaande
vijftig jaar los van elkaar tot ontwikkeling
gekomen.
BOULEVARD DE RUYTER
Het eerste deel van de Boulevard verrees
op de eeuwenoude bolwerken en vesting
muren. De oude Vlissingers zullen zich de
schuimende watergordijnen nog wel herin
neren als bij storm de golven tegen de tien
meter hoge muren beukten. Vanaf 1959
ligt daar een asfaltglooiing voor en moeten
we dit fantastische natuurgeweld missen.
De Vlissingse "gasjes" komen bij storm niet
meer drijfnat thuis.
In 1 890 begon de eerste aanleg van de
Noordzeeboulevard met een gemetseld
wandelpad over de gewelven van de ka
zematten van het Keizersbolwerk, de
Rotonde genoemd. De muren werden ver
hoogd en voor de veiligheid van een ijze
ren nek voorzien. Als je niet al te groot
was moest je tussen de tralies door van het
uitzicht genieten. Dat ging zo vervelen dat
men de hekken weghaalde en de dekste-
nen kantelde. Dat leek gevaarlijk, maar
een wethouder zei dat een Vlissings kind
niet over de zeemuur valt. En hij had ge
lijk. De eerste gebouwen van net
Loodswezen stonden al een paar jaar op
de Boulevard en welgestelde burgers be-