SINDS VIJFTIG JAAR EEN BOULEVARD 3 A.H. VAN DIIK "Een Boulevardje pikken" is een erg Vlissingse uitdrukking. Het betekende in het verleden wel een flinke wandeling, want pas vijftig jaar geleden werd het voor het eerst mogelijk met een auto van Michiel de Ruyter naar net Wooldhuis te rijden. Maar daar hield de Boulevard dan ook echt op. De afrit naar de President Rooseveltlaan was er nog niet. De Boulevard bestond ei genlijk al vijfig jaar langer, maar door twee grote obstakels in drie stukken ver deeld: de Bomvrije Kazerne en het Haventje van Meyer. Die stukken werden in 1939 feestelijk verenigd. De droom van burgemeester Van Woelderen was vervuld. Het eerste obstakel was de Bomvrije Kazerne. Napoleon liet die kazerne in 1813 aan de Gevangentoren vasthou wen, waardoor de doorgang op de Westdijk werd afgegrendeld. Het duurde tot 1891 voor er een voetgangersbrugje buitenom de Gevangentoren werd aange legd. Aannemer A. Goedemond bouwde dat eikenhouten brugje voor f 1 800,- als verbinding in de wandelroute langs de zee. In 1939 werd er een grote door braak door de kazerne gemaakt. In de da gen van hamer, beitel en handkar een flink karwei, want de baksteen was zacht en de kalkmortel van Napoleon vreselijk taai. In dat gat werd een betonnen brug ge bouwd met daaronder een splintervrije schuilplaats tegen luchtaanvallen: de Tweede Wereldoorlog stond voor de deur. Deze holle ruimtes zitten nu nog steeds in het binnenste van de Boulevard verborgen. De tweede hindernis, die moest worden overwonnen, was het Haventje van Meyer. Het werd in 1 872 gegraven voor de uit wateringssluis van het polderwater dat via de Leiding en de Spuikom werd aange voerd. In 1939 werd in de ingang een be tonnen koker afgezonken waarover een dam werd aangelegd. En zo kon het ge beuren dat de drie losse stukken eindelijk tot één Boulevard werden samengevoegd. Die drie delen hadden ieder een heel ei gen karakter en waren in de voorgaande vijftig jaar los van elkaar tot ontwikkeling gekomen. BOULEVARD DE RUYTER Het eerste deel van de Boulevard verrees op de eeuwenoude bolwerken en vesting muren. De oude Vlissingers zullen zich de schuimende watergordijnen nog wel herin neren als bij storm de golven tegen de tien meter hoge muren beukten. Vanaf 1959 ligt daar een asfaltglooiing voor en moeten we dit fantastische natuurgeweld missen. De Vlissingse "gasjes" komen bij storm niet meer drijfnat thuis. In 1 890 begon de eerste aanleg van de Noordzeeboulevard met een gemetseld wandelpad over de gewelven van de ka zematten van het Keizersbolwerk, de Rotonde genoemd. De muren werden ver hoogd en voor de veiligheid van een ijze ren nek voorzien. Als je niet al te groot was moest je tussen de tralies door van het uitzicht genieten. Dat ging zo vervelen dat men de hekken weghaalde en de dekste- nen kantelde. Dat leek gevaarlijk, maar een wethouder zei dat een Vlissings kind niet over de zeemuur valt. En hij had ge lijk. De eerste gebouwen van net Loodswezen stonden al een paar jaar op de Boulevard en welgestelde burgers be-

Tijdschriftenbank Zeeland

Den Spiegel | 1989 | | pagina 2