15
jaar benoemde koningin Wilhelmina hem, tot
ieders verbazing, tot burgemeester van
Vlissingen als dank voor de diensten aan het
koningshuis bewezen. Dus kreeg Vlissingen,
buiten 52 serieuze kandidaten om, een onge
huwde 41-jarige beroepsofficier uit Den Haag
als burgemeester. Dat was wel even schrikken,
maar Vlissingen is niet slecht af geweest met
deze eigenzinnige beslissing van Wilhelmina.
Die speciale band tussen Van Woelderen en
de Markiezin van Vlissingen is altijd in stand
gebleven.
Als Vlissinger zag Van Woelderen voor zijn ge
boorteplaats een schitterende toekomst wegge
legd. Hij heeft twintig jaar gevochten om daar
een gezonde economische basis voor te leg
gen. Plannen waren er genoeg. De
Buitenhaven moest vergroot worden en tegen
beter weten in, zag hij Vlissingen al als rivaal
van Antwerpen, Rotterdam en Zeebrugge. Het
kostte hem vijftien jaar strijd voordat "Den
Haag" zijn beloften nakwam. Desondanks leed
de Buitenhaven een kwijnend bestaan.
De ellende van Vlissingen is steeds geweest
dat het economische draagvlak telkens dreigde
af te kalven. De scheepswerf De Schelde was
zo'n troetelkind, dat telkens weer weg wilde lo
pen. Om de werf te kunnen behouden werd
wel de helft van de oude stad opgeofferd, met
een verlies van veel historische monumenten.
En wat is dat lang doorgegaan!
Een van de vliegers die Van Woelderen opliet
was een nieuw vliegveld, om daarmee het ima
go van Vlissingen als dynamische stad op te
krikken. Ook moest het Zeebad als badplaats
een klinkende naam krijgen. De drie stukken
Boulevard werden met elkaar verbonden en
aan het eind ervan bouwde Van Woelderen
zijn riante residentie, het Wooldhuis. Hij had
ondertussen een goed huwelijk gesloten met
een vermogende Middelburgse "juffer" Cecile
Sprenger. Hij had allure en geld en wenste dat
in Vlissingen te investeren. Er kwam een wan-
delpier en Hotel Britannia werd gerenoveerd.
Allerlei vertier, waarmee men probeerde de
passagiers van en naar Engeland een nachtje
langer in Vlissingen te houden. Het Fort de
Nolle werd afgegraven en op de fortgracht,
Hef college van B. en W. in 1945. In hef midden mef bril burge
meester C.A. van Woelderen. De foto is genomen in de collegeka
mer in het stadhuis op de Houtkade, het Van Dishoeckhuis, in ge
bruik van 1818 tot 1965. Collectie Gemeentearchief Vlissingen.
die verloederd was tot vuilstortplaats, werd het
Nollebos ingeplant.
De Boulevard moest het visitekaartje van
Vlissingen worden. Dat brengt me op een
anecdote. Als mijn ouders bij Van Woelderen
op receptie waren geweest bracht hij altijd een
tegenbezoek. Onaangekondigd werd hij dan
door Thijs Way voorgereden. Hij belde dan
aan, stak als de bliksem zijn visitekaartje in de
brievenbus, liep dan snel terug naar zijn auto
en voordat er kon worden opengedaan was hij
al om de hoek verdwenen. Zo was de etiquette
en als kind hadden wij daar geweldig plezier
om.
Van Woelderen jaagde graag. Samen met zijn
jachtvriend Puype, de eigenaardige tuinman en
filosoof, gaf hij de landerijen rond het fort
Linker Reauit op grond van hun vorm, ligging,
waterpartijen of andere details de namen van
allerlei Europese gebieden, zoals Italië,
Gibraltar, Frankrijk enz. En het is toch leuk als
je op deze manier op de eendenjacht kunt
gaan in Engeland.
En toen kwam de Tweede Wereldoorlog en de
bezetting. De vooruitzichten voor Vlissingen
werden steeds somberder. Van Woelderen was
en bleef militair en vertikte het tegenover de
Duitsers een onderdanige houding aan te ne-
