MUSEUMBIBLIOTHEEK 16 INGEZONDEN HERINNERINGEN BIJ DE FOTO'S UIT DEN SPIEGEL MUSEUMBIBLIOTHEEK BOEKBESPREKING ELLEN OOMENS-PALS klassieke/instrumentale en vokale lessen. Dat de muziekschool duidelijk in een behoefte voor ziet moge blijken uit het nog steeds groeiend aantal aanmeldingen. Tevens is het verheugend dat de gemeente d.m.v. subsidies de muziek school in staaf stelt op de behoefte van de be volking in te spelen. Twee herinneringen, ze zijn met elkaar verwe ven. Kort na elkaar kwam ik ze tegen. Eerst het overlijdensbericht van dokter Jens. Even later in Den Spiegel foto's van het huis, of liever de puinhopen van het huis, waar ik woonde met mijn moeder en broertjes op 24 april 1942. Bij het zien van de Duitse soldaten op de foto kwam haarscherp terug, de voorzichtige teder heid van de soldaat die mij uit het puin groef. De boom die voor op de foto staat, was hef laatste wat ik zag voordat alles zwart werd. Ik had voor het raam gestaan op die mooie lente dag. De eerste, na een strenge winter. Ik weet nog, ik was l l jaar, dat ik mij ver baasde over het feit dat de zon nog steeds scheen. Het was alsof ik dagenlang onder hef puin had gelegen. M'n moeder was intussen ook bevrijd, maar m'n jongste broertje werd pas om 19.00 uur gevonden. Helaas, bij de buren die beneden ons woonden waren 2 do den te betreuren. Tonnie, een meisje van 17 en Ria, een schattige peuter van 2 jaar. Met de moeder van de meisjes, mevrouw Corthals, heb ik nog geregeld kontakt. En ofschoon het toch al zo lang geleden is komt er in ons ge sprek altijd wel een moment waarin we praten over die éne dag. Die éne dag die voor mij zoveel dramatischer had kunnen aflopen wan neer dokter Jens niet had ingegrepen. Er waren die dag ca 40 doden, het aantal ge wonden was zo groot dat de vloer van de hal in Bethesda vol lag met zware en minder zwaar gewonden. Voor de dokters en ver pleegsters bijna niet te overzien. Daar lag ik tussen, een meisje wiens vader in Engeland was, haar moeder gewond en dodelijk onge rust over haar andere kinderen. Dokter Staver- man konstateerde geen leven meer in mijn rechterarm en vond amputatie onvermijdelijk. Niemand protesteerde, ik ook niet, ik wist im mers niet wat amputatie was. Bovendien had ik zoveel open grote en kleine wonden, waarvan ik dacht dat die het ergste waren. Maar dokter Jens, toen assistent van dokter Staverman, pro testeerde! Hij heeft heeft voor me gevochten en gewonnen. Hij heeft, dat heb ik later verno men, heel veel moeite moeten doen om dokter Staverman te overtuigen. Mijn arm is eerst pro visorisch gezet. Daarna, ik weet het tijdpad niet meer precies, zijn we met het hele zieken huis verhuisd naar het Molenwater in Middel burg, letterlijk, in verhuiswagens. Na 4 weken heeft dokter Jens me naar Vlissingen gebracht, waar in Bethesda inmiddels de Duitsers huis den. De Duitse chef-arts gaf toestemming om de O.K. te gebruiken. Daar is mijn arm op nieuw gebroken en gezet. Na 6 weken mocht het gips eraf en een arm, dun als een houtje met wel honderd littekentjes, maar recht en sterk, was het resultaat, dankzij dokter Jens. Ik ben hem mijn leven lang dank verschuldigd. Bedankt dokter Jens! Riet Kooijman-van Peenen, Vlissingen. Ukiyo-e: 250 jaar Japanse prentkunst. Roni Neuer, Herbert Libertson en Susugu Yoshida. Alphen aan den Rijn: Atrium, 1991

Tijdschriftenbank Zeeland

Den Spiegel | 1991 | | pagina 15