INGEZONDEN
18
sulfaat en gevolg leken elkaar bii het Oude
Gasthuis wel aardig te kunnen dekken. Het
puin wat overblijft van het een vult wel het gat
van het ander. Een kind kan echter begrijpen
dat een legpuzzel, waarvan de stukjes niet bij
elkaar horen, nooit tot een gaaf geheel, of een
eenheid kan worden uitgelegd. Daar is men
dan ook bij het Oude Gasthuis totaal niet in
geslaagd.
Ik ben op de open dag, op ló november, we
zen kijken en mij is de schrik om het hart gesla
gen. Weg zijn de twee schitterende 17e eeuw-
se portaalbogen in de gang. Eind 1989
stonden de resten er nog van. In plaats daar
van twee, uit losse elementen samengestelde
'portaalbogen', met l 8e of I9e eeuwse pilas
ters. Gedrochten zijn het vergeleken bij de ori
ginele I7e eeuwse. Weg is ook de originele
trap met die heerlijk uitgesleten treden, die nog
goed gerestaureerd had kunnen worden. In
plaats daarvan een foeilelijke nieuwe eikenhou
ten trap met ingelijmde rubber strips op de tre
den. Gevolg: trap en ornamentiek lijken totaal
niet bij elkaar te horen.
Weg zijn ook de perkamentig wit gekalkte
wanden, in plaats daarvan: veel te grof helder
wit stucwerk wat meer aan granol doet denken
dan aan 17e eeuws stucwerk. Verder: een
armzalig gipsplafond in de gang, waarvan de
naden gewoon in het zicht zijn gebleven. De
in grijze portland cement gelegde marmeren te
gelvloer, eveneens in de gang, die daardoor
een smoezelige indruk maakt, en zo kunnen
we doorgaan.
Zoals het zo vaak in de 'restauratie' gaat, zo
moet het ook hier zijn gegaan. De meest
beeldbepalende elementen vormen uiteindelijk
de sluitposten, waar je niet veel aandacht aan
hoeft te besteden, of die je eigenlijk wel gro
tendeels kunt schrappen als je in de knijp komt.
Ik had op de open dag op een gegeven mo
ment de neiging om hard weg te lopen, en dat
heb ik ook maar gedaan. Wat ik zag was niet
lelijk, nee, het was afschuwelijk.
Tot besluit nog een kleine anecdote. Vroeger
zaten er in de gang op de dubbele deuren ei
kenhouten slaglijsten. Dit zijn lijsten die de
naad tussen twee openslaande deuren afdich
ten; tochtnaden worden ze ook wel genoemd.
Er was in die lijsten een slingerende lijn van
bladeren en druivetrossen uitgesneden. Er had
den in totaal zeven van dergelijke slaglijsten
op diverse plaatsen in het gebouw gezeten,
meest in de gang. Zes waren er verdwenen,
maar er was er nog een over, die kon dienen
als voorbeeld voor de nieuw te maken andere
zes. Die ene was nog vrijwel gaaf, er was
alleen een klein stukje uit, van zo'n 3 bij 4 cm
wat erin gezet moest worden. Hooguit een half
uur werk. Kosten nog geen 25 gulden.
Tijdens de open dag heb ik overal in het ge
bouw gekeken waar nu toch die zes slaglijsten
zaten; ik ben ze nergens tegengekomen. Wel
die ene, die nog over was. Hij zat direct links
op de deur naast de hoofdingang, keurig van
verf ontdaan, waardoor het een zinloos toege
voegd element leek, waarvan je de functie niet
goed kon begrijpen. Dat ene stukje, wat eruit
was, had men verzuimd er weer in te zetten.
Het nieuwe gemeentearchief? Het zal bouw
kundig allemaal best goed zijn, en er zal in het
gebouw ongetwijfeld goed gewerkt kunnen
worden. Daar kan men in Vlissingen dan trots
op zijn, maar ik zelf denk dan toch met wee
moed terug aan de tijd dat het nog allemaal
gaaf was, echt en oorspronkelijk. De tijd van
het 'Oude Gasthuis'.
A.C. Rijken
Singelstraat 4
4331 SV Middelburg
Als redaktie van Den Spiegel spreken we
geen oordeel uit over de restauratie van het
Gasthuis. Wel zijn we van mening dat het
blad open mag staan voor discussie over
kunst, cultuur-behoud en -bezit, waaronder ook
de restauratie van gebouwen gerekend mag
worden, uiteraard voor zover net relatie blijft
houden met Vlissingen en de museale en ar
chief-doelstellingen van de vereniging. De re
daktie vond dan ook dat deze visie op het cul
tuurbezit van de stad in Den Spiegel
afgedrukt mocht worden.
De redaktie.
