H.B.S. VLISSINGEN
Mevr. H.R. Tweedy, docent Engels 1922-1947.
Foto genomen voor mei 1942. Particuliere collectie
Zo is er van ieder vak en iedere leraar wel een
anecdote te vertellen. De directeur droeg een
zwart colbert en vest en een grijze streepjes
broek en op de gang vaak een zwarte bol
hoed tegen de tocht. Hij woonde een honderd
meter van de school, maar kwam toch vaak op
de fiets. Hij had zo'n opstapje aan de achter
as. Bij het opstappen een paar keer steppen
en dan het rechterbeen met een wijde zwaai
over het zadel. Hij was 65 jaar en wij keken
gespannen toe, maar het ging steeds goed. De
concierge Sinke stond hem bij de ingang op te
wachten om de fiets binnen te dragen. In de
oorlog moest hij die zelfs de trap opsjouwen
omdat de 'Dirk' (directeur) toen zijn kamer
boven had. De Noo had een hele serie latijnse
en franse uitdrukkingen in zijn repertoire. Zijn
ruigste krachtterm klonk zoiets als "Mentina kas-
pa sa bootje" wat zoiets moest betekenen als
"Nu breekt mijn klomp".
Ook de eerste les aardrijkskunde zal ik niet
gauw vergeten. Een levendige kale oude heer
in een grijs pak die met een meterslange stok
het lokaal doorkliefde om aan te geven waar
het Zenith, het Nadir, de horizon, de meridia
nen en keerkringen zich bevonden. Goed op
letten leverde een acht op en slecht leren een
'kruis'. Dat was vier of lager. Bij repetities moes
ten we de blinde atlas gebruiken en we schre
ven thuis met dun potlood die kaarten vol om te
kunnen spieken. De kaarten waren blind, maar
of Brander dat ook was hebben we nooit
geweten. Eens rook hij onraad en liep de klas
rond en drukte bij iedereen zijn neus vlak op
de atlas. Maar hij zei niets, alleen een gespan
nen stilte. Hij moet wel bijzonder kippig zijn
geweest, of bijzonder wijs. Niemand werd
gesnapt, niemand kreeg een kruis, maar ieder
een voelde zich vreselijk in zijn klomp gesast.
Misschien is dat wel opvoeden.
Spuyman (scheikunde) was bijzonder veel
eisend, maar deed erg joviaal. Hij zat bij een
repetitie eens de krant te lezen waarin hij een
luikje had geknipt om naar zijn klas te gluren.
Dat was een variant op de leraar die voor zijn
klas zijn wenkbrauwen stond bij te knippen en
via het spiegeltje de klas in de gaten hield.
Nog een losse greep. 'Bill' Dijkhuis; hij doceer
de rustig staatsinrichting ofschoon dat door de
oorlogssituatie volkomen niet ter zake was. We
hadden trouwens toch vaak geen enkel idee
waarom we een bepaalde leerstof kregen en
we hadden vaak geen flauw vermoeden wat
we daar later voor nut van konden hebben.
Keuzevakken bestonden niet dus bestond voor
ons vaak het enige nut uit het proberen er een
voldoende voor te krijgen om over te gaan.
Om noa even terug te Komen op Dijkhuis. Hij
droeg de hoogste hoogwaterbroek uit de ge
schiedenis, aan de kortste bretels tot in zijn ok
sels opgetrokken, zodat we een onbelemmerd
uitzicht nadden op zijn keurig gepoetste zwarte
hoge veterschoenen. Zulke types, dat moesten
onze idolen zijn.
Zullen we maar stoppen met de rondgang
langs deze eregalerij? U heeft wel gemerkt dat
het een tijd was om nooit te vergeten. Het wa
ren de nadagen van een schooltype dat verder
geen enkele binding had met de samenleving
of het bedrijfsleven. Dat je burgerlijke deugden
leerde en je opleidde voor, ja, waarvoor ei
genlijk? Laten we maar zeggen voor het eind
examen.
