15
STEDELIJK MUSEUM
VLISSINGEN
Jan van Ochten werd door de Duitsers opge
haald omdat hij niet voor hen wilde werken. Hij
werd ingesloten in een kamp te Souburg. Jan
had de laatste tijd in zijn levensonderhoud voor
zien door het kappen en daarna verkopen van
brandhout. Hij was in huis bij een oude moe
der. Het was natuurlijk Hazelhof die er wat aan
deed. Wij kapten 's avonds hout. Het werd
naar de klanten van Jan gebracht en de geldop-
brengst ging naar moeder van Ochten.
Hazelhof zette de brandweercommandant
onder druk. Er werd overeengekomen dat Jan
bij de brandweer kwam werken. Dan werkte hij
indirect toch voor de Duitse weermacht. Jan
kwam vrij. Hij kwam zijn eerste dag 's morgens
in dienst. De brandweercommandant wist niet
wat hij met Jan aanmoest. Hij mocht niemand
aannemen. Hij stuurde Jan naar het Boterplein
waar die morgen vlees werd verkocht van een
noodslachting. Na deze boodschap voor de
commandant werd Jan met verontschuldigingen
naar huis gestuurd. Jan heeft het nog vaak over
zijn tijd bij de brandweer.
Uiteraard was ik niet altijd alleen met Hazelhof.
Ik had ook mijn vrije dagen en ook mijn portie
telefoonwacht. Een dag telefoonwacht beteken
de vier en twintig uur niet mee uitrukken.
Hazelhof vertelde mij eens dat ze benzine van
de weermacht hadden gepikt. De benzine was
verkocht en het geld zou naar het "Rode Kruis"
zijn gegaan. Mevrouw Hazelhof zou dat gere
geld hebben. Ik weet daarover geen bijzonder
heden.
Geinspireerd door de konijnenhokken van de
Duitsers gingen we twaalfdelige konijnenhok
ken maken. Materiaal haalden we op de bouw
werken waar voor de Duitsers werd gewerkt.
Dat waren bijna alle bouwplaatsen. Als zo'n
hok klaar was, plaatsten we een advertentie in
de Vlissingse Courant: "Te koop 1 2-delig konij
nenhok - tbv. Pieters, C.Busk.str". Er was volop
interesse voor konijnenhokken, meestal van
mensen uit de boerenstand. We zeiden dan dat
we het hok niet meer verkochten, omdat we een
aanbod hadden om te ruilen voor tarwe en
koolzaadolie. Meestal bood zo iemand dan
ook een portie tarwe en olie aan in ruil. De
materialen voor de bouw en de opbrengst in
natura werden ook nu weer bewaard door Jan
van Ochten.
Op een keer vroeg Hazelhof mij of ik hem wilde
helpen om een vrachtautowiel met band weg te
halen bij de Duitsers. Dit wiel zou bestemd zijn
voor een verzetsgroep. Ik weet niet welke groep.
Het is namelijk nooit bij een groep terecht geko
men. Ik zei mijn steun toe. Met Hazelhof ging ik
naar het z.g. "Arsenaal" aan de Vissershaven.
Dit gebouw was bij de Duitsers in gebruik als
opslagplaats en reparatieinrichting. Vanaf de
Oranjedijk klommen we over een muur en kwa
men op het terrein rond het Arsenaal. Jan van
Ochten zou achter hotel Monopole op de
Ballastkade uitkijken of alles veilig was voor de
terugkomst. We kregen geen kans om in het
gebouw te komen, want er kwam een lichtsig
naal van Jan dat er iets fout was. Later hoorden
we dat er achter ons mensen met zaklantaarns
op het terrein van het Arsenaal waren gekomen
We konden niet terug en moesten noodgedwon
gen de Vissershaven overzwemmen naar de
Nieuwendijk.
Veertien dagen later gingen we terug. We kwa
men evenals de vorige keer op het terrein door
een raam kropen we in het gebouw. Hier was
duidelijk een reparatieplaats voor auto's. Zonder
veel moeite vonden we een autowiel met band,
dat volgens Hazelhof van de goede maat was.
Ik had de indruk dat Hazelhof hier al eens eer
der was geweest. Hazelhof zei dat we de
Duitsers eerst nog een plezier zouden doen. De
motor van een auto, die kennelijk in reparatie
was, werd grondig vernield. Alle draden door
geknipt. Vaten met vloeistof lieten we leeglopen,
ik weet niet wat er in zat. We lieten een puin
hoop achter. Ik weet wel dat ik het voor het eerst
niet met Hazelhof eens was. Ik was bang voor
Bellamypark 19, 4381 CG Vlissingen
Openingstijden: mat/mvr. 10.00-17.00
uur; za. en zo. 1 3.00-1 7.00 uur.
Toegangsprijs: volw. f 2,50, kinderen tot 1 2
jaar, groepen vanaf 20 personen en pas
65 f 1,50; MJK-kaart: gratis.
DEN SPIEGEL
