9
DE BOEKENSPIEGEL
AAFKE VERDONK RODENHUIS
Na een achttal dagen werd mijn huis zoetjes
aan leeg. De mensen moesten toch weer terug
naar hun kapotte huizen en het zo goed moge
lijk dichtspijkeren. Aan echt repareren kwam
men nog niet toe. De tweede zondag na de
bevrijding mochten we op de boulevard wan
delen. Die aanblik van vernieling en toch, we
zagen na 4 1/2 jaar weer de zee. We liepen
er als pauwen te paraderen. Alleen je moest
veel naar de grond kijken dat je nergens op
trapte. Kerk was er 's zondags in de bioscoop
en wij kregen tweemaal in de week in de bak
kerij catechisaties voor zo'n 20 jongeren. Dan
wer de bakkerij leeg gemaakt en zetten we rij
en stoelen, 't Was echt knus en ze zaten warm.
Er was enorm veel werk en de dagen vlogen
om. 's Avonds hadden we meestal Engelsen of
leden van de Irene Brigade in huis en hadden
soms heel gezellige avonden die je de oorlog
deed vergeten.
Even in januari dreigde het fout te gaan want
toen riepen de Ardennen en daar waren ze zelf
heel bang voor. Dan kwamen er stafkaarten op
tafel en werd er minutieus nagegaan waar de
Germans zaten. Ik heb ze altijd gezegd dat ik
niet op avontuurtjes uit was maar dat ik ze
alleen uit vriendschap wou helpen en dat heb
ben ze altijd begrepen. Daarom hebben we
zooveel jaren na de oorlog altijd nog zoveel
contacten gehad. Ted was er iedere avond,
zette zich voor de kachel, nam zijn pijp, een
stoel onder zijn benen en zei dan "Like home
Ann." John, mijn man, was zijn grote vriend en
zo lang hij leefde heeft hij daar blijk van gege
ven.
Begin november 1994 is het vijftig
jaar geleden dat Walcheren werd
bevrijd van de Duitse bezetters.
Hieraan zal in Vlissingen ruim aan
dacht worden gegeven. Ook in deze
Spiegel heeft u al het een en ander
over dit onderwerp kunnen vinden.
Bij veel mensen die oorlog en bezetting hebben
meegemaakt zal deze herdenking allerlei herin
neringen oproepen. Voor de generatie die deze
periode alleen uit verhalen en geschiedenisboe
ken kent zal "vijftig jaar na dato" iets heel
anders betekenen. Voor de jongsten van deze
generatie wordt over de bevrijding van
Vlissingen in 1944 een speciaal project
gemaakt door het Gemeentearchief Vlissingen
en het Stedelijk Museum Vlissingen. Hierbij
wordt uitgegaan van de vraag: wat is uit deze
periode nu typisch voor Vlissingen, voor
Zeeland. De nadruk zal vooraf liggen op het
gewone dagelijkse leven. Hoe leefde men door
in een tijd van oorlog, tijdens bezetting, onder
drukking, bombardementen
De reden dat ik u dit meld in deze rubriek is dat
ik bij de voorbereidingen voor dit project veel
boeken heb gelezen, waarvan ik er een graag
onder uw aandacht wil brengen.
Het ligt voor de hand dat wanner je uitgaat van
het leven van de gewone mensen in de bezet
tingstijd je verhalen wilt lezen en horen van
mensen die deze periode bewust hebben mee
gemaakt. leder heeft zijn oorlog op zijn manier
beleefd, vertelt zijn of haar vernaai. Sommigen
hebben een dagboek bijgehouden of aanteke
ningen gemaakt van belangrijke gebeurtenis
sen. Dagboeken uit deze periode zijn meestal
niet als boek verschenen. Wel zijn in het
Gemeentearchief verschillende dagboeken te
vinden, die een bijzondere bron zijn voor het
schrijven van een verhaal over de bezettingstijd
in Vlissingen.
Eigen ervaringen en jeugdherinneringen zijn
een enkele keer in boeken verwerkt en uitgege-
DEN SPIEGEL
