wéér worden gevraagd. "Ik sta al in de com
puter". Juist, maar om deze gegevens eruit
te krijgen, moeten wij ze er eerst toch weer
inbrengen.
Jarenlang heb ik de administratie alleen
gedaan, kasboek, rekeningen tikken, etc.
Het kwam wel eens voor, dat ik even bij
sprong bij het aannemen van recepten gedu
rende de drukte van het spreekuur. Iemand
noemde zijn naam en ik vulde het adres aan.
"Maar mevrouw, dat was 20,30 jaar geleden,
nu woon ik..." Sinds het invoeren van de
computers is "even" helpen niet meer moge
lijk.
Er is een aparte administratie-afdeling, met
eigen krachten en vooral computers. Eerst
vond ik dat voortdurende achtergrondge-
zoem heel hinderlijk. Tot ik me herinnerde
dat ik, als ik op een schip meevoer en boven
in de kajuit een soortgelijk geluid uit de
machinekamer hoorde komen, ik het wel
leuk vond.
Toen apotheker Van de Sande in 1947 in de
apotheek kwam, waren er 10 a 12 flesjes met
homeopathische geneesmiddelen. Daar de
Zeeuwen - evenals de bewoners van de
Zaanstreek - bekend staan om hun voorlief
de van de homeopathie, was er veel vraag
naar. In de apotheek mocht geen "neen" wor
den verkocht. Het deed er niet toe waar het
gevraagde geneesmiddel vandaan moest
komen. Het kwam er. Het assortiment breid
de zich uit. Kasten vol, van allerlei firma's,
uit allerlei landen.
Ook kruiden en chemicaliën, veelal onrenda
bel, werden toch ingekocht. De apotheek
kreeg daardoor de naam, dat men er altijd
terecht kon.
Ditzelfde geldt voor geneesmiddelen voor
schepen. Bij vertrek van elk schip uit de
haven van Vlissingen komt de
Scheepvaartinspectie aan boord. De scheeps-
medicijnkast moet voldoen aan de stan-
daardlijst, die door de World Health
Organisation te Genève is vastgesteld. Bijna
alle landen hebben dit besluit ondertekend.
Duitsland, Nederland en Noorwegen hebben
een eigen lijst als wet voor schepen, varende
onder die vlag, aangenomen.
In december 1977 werd apotheker Van de
Sande officieel benoemd door "the Directo
rate of Health Services" te Oslo als controle
rend apotheker voor Noorse schepen in
Zeeland en Vlaanderen. Van vrienden uit
Oslo kregen wij prompt een fotokopie van
het betreffende stuk toegestuurd. Zij hadden
het in de krant gelezen.
Voldoet de scheepsmedicijnkast niet aan de
officiële eisen, dan geeft de Scheepvaart
inspectie geen toestemming het ruime sop te
kiezen. Hierdoor komt het verzoek tot aan
vulling van de ontbrekende geneesmiddelen
vaak op het laatste moment voor vertrek. De
apotheker ging dan zelf aan boord om te
beoordelen wat moest worden aangevuld. Nu
is hoofd-assistent Coen Fourdraine met de
controle en levering van geneesmiddelen aan
schepen belast. De etiketten en rekeningen
zijn voor zover mogelijk in de computer voor
geprogrammeerd. In de 50er, 60er en 70er
jaren werden etiketten en rekeningen op de
schrijfmachine getikt. Ik zal me altijd blijven
herinneren, dat een Duits schip, dat bij de
Mij. "De Schelde" in orde werd gebracht, een
geheel nieuwe medicijnkast moest hebben.
Met Duitse benaming en gebruiksaanwijzin
gen.
Na een week werd alles afgeleverd en toen
bleek dat het schip inmiddels aan Grieken
was verkocht, die geen woord Duits spraken.
Wij moesten alles opnieuw in het Engels
opstellen. Gelukkig was er voldoende tijd.
Dat was wel eens anders. Een schip in de
haven van Borssele gaf 's middags de order
door. Het moest de volgende ochtend om
acht uur vertrekken. Dus eerst naar
Borssele om vast te stellen wat ontbrak, dan
in de apotheek alles klaarmaken en op tijd
aan boord brengen. Dat werd nachtwerk en
kwam dus neer op de apotheker en voor mij
het "tikwerk" (etiketten rekening).
Wij waren om vier uur 's nachts klaar. Het
was een pikdonkere nacht zonder maan, met
motregen. Nergens iemand te bekennen. Ik
dacht: "Als we nu misrijden moeten we hier
ronddolen tot het ochtend wordt". Maar
gelukkig, we reden er rechtstreeks naar toe.
Op een zaterdagochtend moesten er pakken
geneesmiddelen naar de haven van
Terneuzen worden gebracht. Daar kwam je
bij het schip via huizenhoge stalen stellin
gen. Windkracht acht. Gelukkig waren we
Den Spiegel, januari 1996
17
