keerterrein. In het lege gat werden een aan
tal grote liggende bouwblokken neergezet
met een weinig uitgesproken vormgeving.
Dit in schril contrast met de herbouw van
het centrum van Middelburg met zijn klein
schalige, gedetailleerde vormgeving langs
gebogen rooilijnen'
We kennen het uiteindelijke resultaat. Niet
om trots op te zijn. Men heeft nauwelijks
rekening gehouden met de mogelijkheid dat
het toerisme wel eens een belangrijke factor
voor de Vlissingse economie zou kunnen
worden. Erg mooi of karakteristiek is het
allemaal dan ook niet. Schaalvergroting en
doelmatigheid waren de strijdkreten en
daarvoor ging veel historisch stedeschoon op
de schop.
Kritiek
Maar vertelt u nu zelf eens hoe u het resul
taat vindt! Het was allemaal voor u bedoeld.
De oude Vlissingers missen de dromerige
sfeer van de oude straatjes en pleintjes. Wat
er bijvoorbeeld met het Oude Marktje is
gebeurd, is ronduit bedroevend. Door een
volstrekt verkeerde maatvoering en ritmiek
is dat verminkt tot een sfeerloos expeditie-
erf. En daar kan de HEMA niets aan doen.
De schuldigen daarvoor zaten op het stad
huis. Kunstschilders zijn voorgoed verjaagd,
een tentoonstelling van stadsgezichten in
ons museum zit er niet meer in. Jan Haas
maakte nog een karikatuur op de sanering:
het potsierlijke monument dat tussen de
Molenstraat en het Spuiplein is geplaatst.
Maar het is niet alleen maar nostalgie. Ook
onafhankelijke stedenbouwkundigen hebben
ernstige kritiek geuit.
Wat is nu uw mening? Hoe vindt u de bin
nenstad geworden? Hoe beleeft u de stad bij
goed weer en bij slecht weer? In de zomer en
in de winter? Om te winkelen of om te wan
delen? Op koopavond of alleen maar om te
'stappen'? Vergelijk de Vlissingse binnenstad
eens met Middelburg, of met Goes of met
Zierikzee. Misschien niet eerlijk, maar wel
leerzaam.
Het is pijnlijk om te ontdekken hoe voorzich
tig men tegenwoordig in de toeristencentra
omgaat met het oude erfgoed en hoe achte
loos men in Vlissingen heeft gesloopt.
Bijvoorbeeld, de prachtige lijstgevel van de
'Velowinkel', Walstraat 53, moest wijken
voor het hoekpand met de Lange Zelke, waar
nu het Kruidvat en Intertoys in zitten. Tot
onze verbazing verrees daar een grote don
kerrode kist. Op het stadhuis verschoot men
van kleur. Het bleek dat op de bouwtekening
een glazen gevel had gestaan, maar in de
bouwvergunning stond niet dat het kleurloos
glas moest zijn zodat de glazen wanden rus
tig donkerrood werden geschilderd. Zo zijn
er veel fouten gemaakt en kansen gemist.
Later is de Lange Zelke, die veel te breed
was geworden, weer versmald en door de
aanleg van het Scheldeplein en alle verbete
ringen rond de voormalige Vissershaven en
de Boulevard is er nu eindelijk een totaal
beeld ontstaan met een heel eigen gezicht,
zodat je je niet meer hoeft te schamen als je
je gasten de binnenstad wilt laten zien. Wat
verdwenen is is niet meer te zien en de tijd
heelt alle wonden, zeggen ze.
De sanering mag dan een ongelukkige start
zijn geweest, maar het was wel een vastbera
den poging om een verdere verpaupering en
verloedering van de oude stad een halt toe te
roepen en een begin van de rehabilitatie van
het oude centrum.
10
Den Spiegel, april 1996
