Ooit gestencild, nu professioneel het verleden van een verenigingsblad met persoonlijke herinneringen Wilbert Weber Kort nadat vijftien jaar geleden de vereniging was opgericht, werd in 1982 in een dol enthousiasme begonnen aan een eigen periodiek. Gezeten in de kelders van het museum werd het blad door een deel van het bestuur letterlijk in elkaar gezet. Eerst schreven de bestuursleden hoogst per soonlijk een artikel, dat netjes werd uitge typt. In het gemeentehuis stond in de kelder nog een oud stencilapparaat, dat niet meer werd gebruikt. Zonder enig probleem mocht dit gebruikt worden en vier keer per jaar vertrok ik naar de Stadhuiskelders om een 'Spiegel' te stencillen. Het papier en de inkt werden op kosten van de vereniging meege nomen. Daarna kwam het bestuur weer bij een om te rapen, te vouwen, te nieten en kof fie te drinken. Hierna werden de 'Spiegels' onder elkaar verdeeld en hoogstpersoonlijk bij de mensen thuis bezorgd. Dat scheelde immers postzegels. Als benjamin van het bestuur en fervent fietser kreeg ik de bui tengebieden toebedeeld. Hierdoor leerde ik snel Vlissingen kennen, hoewel één adres moeite opleverde, een adres aan de Abeelseweg. Voor mij was het logisch dat dit in Groot Abeele moest liggen, maar het was nergens te vinden. Het duurde minstens een jaar voordat ik ontdekte dat aan de andere kant van het Kanaal door Walcheren de Abeelseweg doorliep en daar het betreffend lid woonde. Dit lid heeft de eerste 'Spiegels' nooit ontvangen en hij heeft gelukkig nooit geklaagd. De naam van het periodiek is toen ook ont staan. Naast het hoofdgebouw van het museum aan het Bellamypark staat een tweede gebouw dat eind jaren zeventig bij het museum was getrokken. Bij de restaura tie ervan kreeg het haar oude naam terug 'Den Spiegel'. De titel van het verenigings blad verwijst niet alleen naar de symboli sche spiegel waarin overdenkingen zijn vastgelegd maar ook naar het betreffende pand. Op de eerste omslag van 'Den Spiegel' stond dan ook deze gevel. Aan de hand van bouwtekeningen was deze nagetekend door Cees van Kralingen. De lay-out van de pagi na's werd bepaald door de door mij gebruik te typemachine; beter gezegd er was eigen lijk nog geen lay-out. Binnen een jaar werd ook de redactie uitgebreid met enkele enthousiaste leden. Zij schreven het blad vol of gingen op zoek naar auteurs buiten de eigen kring. Omdat het eerste exemplaar uit is gekomen in juni 1982 liepen de jaargangen niet gelijk met het kalenderjaar. De redactie vond het wenselijk om dit wel synchroon te laten lopen. Dit werd opgelost door de verschij ningsdatum steeds met een maand te ver lengen: de eerste drie jaargangen waren ver deeld over een periode van 3,5 jaar. Met ingang van 1986 lopen de jaargangen gelijk met het kalenderjaar. In datzelfde jaar werd tevens de lay-out aangepast. Door het stij gend aantal leden werd het financieel haal baar om 'Den Spiegel' te laten drukken. Door de komst van Ronald den Broeder en Mariëtte van der Sluis kreeg de redactie een extra impuls. Ronald den Broeder droeg zorg voor de vormgeving. De gevel van het pand Bellamypark 21 verdween van de omslag en er verscheen een foto met daar naast de onderwerpen van de meest belang rijke artikelen. Tevens werd de omslag gedrukt op gekleurd papier. In plaats van een A5 formaat verscheen 'Den Spiegel' in een iets groter B5 formaat. De teksten wer den in kolommen gezet, net als bij de kran tenpagina's. Dit werk werd overigens nog volledig met de hand gedaan. Na veel knip en plakwerk werd het aangeleverd bij de drukker. Mariëtte van der Sluis ontpopte zich ondertussen als de o zo noodzakelijke waakhond, die er voor zorgde dat artikelen op tijd werden ingeleverd en dat het blad op tijd verscheen. Een jaar later versterkte Lydia Wolterbeek de redactie, die samen met Ellen Pais bijna een decennium lang Den Spiegel, maart 1997 25

Tijdschriftenbank Zeeland

Den Spiegel | 1997 | | pagina 27