Ooit gestencild, nu professioneel
het verleden van een verenigingsblad met persoonlijke herinneringen
Wilbert Weber
Kort nadat vijftien jaar geleden de vereniging was opgericht, werd in 1982 in een
dol enthousiasme begonnen aan een eigen periodiek. Gezeten in de kelders van het
museum werd het blad door een deel van het bestuur letterlijk in elkaar gezet.
Eerst schreven de bestuursleden hoogst per
soonlijk een artikel, dat netjes werd uitge
typt. In het gemeentehuis stond in de kelder
nog een oud stencilapparaat, dat niet meer
werd gebruikt. Zonder enig probleem mocht
dit gebruikt worden en vier keer per jaar
vertrok ik naar de Stadhuiskelders om een
'Spiegel' te stencillen. Het papier en de inkt
werden op kosten van de vereniging meege
nomen. Daarna kwam het bestuur weer bij
een om te rapen, te vouwen, te nieten en kof
fie te drinken. Hierna werden de 'Spiegels'
onder elkaar verdeeld en hoogstpersoonlijk
bij de mensen thuis bezorgd. Dat scheelde
immers postzegels. Als benjamin van het
bestuur en fervent fietser kreeg ik de bui
tengebieden toebedeeld. Hierdoor leerde ik
snel Vlissingen kennen, hoewel één adres
moeite opleverde, een adres aan de
Abeelseweg. Voor mij was het logisch dat dit
in Groot Abeele moest liggen, maar het was
nergens te vinden. Het duurde minstens een
jaar voordat ik ontdekte dat aan de andere
kant van het Kanaal door Walcheren de
Abeelseweg doorliep en daar het betreffend
lid woonde. Dit lid heeft de eerste 'Spiegels'
nooit ontvangen en hij heeft gelukkig nooit
geklaagd.
De naam van het periodiek is toen ook ont
staan. Naast het hoofdgebouw van het
museum aan het Bellamypark staat een
tweede gebouw dat eind jaren zeventig bij
het museum was getrokken. Bij de restaura
tie ervan kreeg het haar oude naam terug
'Den Spiegel'. De titel van het verenigings
blad verwijst niet alleen naar de symboli
sche spiegel waarin overdenkingen zijn
vastgelegd maar ook naar het betreffende
pand. Op de eerste omslag van 'Den Spiegel'
stond dan ook deze gevel. Aan de hand van
bouwtekeningen was deze nagetekend door
Cees van Kralingen. De lay-out van de pagi
na's werd bepaald door de door mij gebruik
te typemachine; beter gezegd er was eigen
lijk nog geen lay-out. Binnen een jaar werd
ook de redactie uitgebreid met enkele
enthousiaste leden. Zij schreven het blad vol
of gingen op zoek naar auteurs buiten de
eigen kring.
Omdat het eerste exemplaar uit is gekomen
in juni 1982 liepen de jaargangen niet gelijk
met het kalenderjaar. De redactie vond het
wenselijk om dit wel synchroon te laten
lopen. Dit werd opgelost door de verschij
ningsdatum steeds met een maand te ver
lengen: de eerste drie jaargangen waren ver
deeld over een periode van 3,5 jaar. Met
ingang van 1986 lopen de jaargangen gelijk
met het kalenderjaar. In datzelfde jaar werd
tevens de lay-out aangepast. Door het stij
gend aantal leden werd het financieel haal
baar om 'Den Spiegel' te laten drukken.
Door de komst van Ronald den Broeder en
Mariëtte van der Sluis kreeg de redactie een
extra impuls. Ronald den Broeder droeg
zorg voor de vormgeving. De gevel van het
pand Bellamypark 21 verdween van de
omslag en er verscheen een foto met daar
naast de onderwerpen van de meest belang
rijke artikelen. Tevens werd de omslag
gedrukt op gekleurd papier. In plaats van
een A5 formaat verscheen 'Den Spiegel' in
een iets groter B5 formaat. De teksten wer
den in kolommen gezet, net als bij de kran
tenpagina's. Dit werk werd overigens nog
volledig met de hand gedaan. Na veel knip
en plakwerk werd het aangeleverd bij de
drukker. Mariëtte van der Sluis ontpopte
zich ondertussen als de o zo noodzakelijke
waakhond, die er voor zorgde dat artikelen
op tijd werden ingeleverd en dat het blad op
tijd verscheen. Een jaar later versterkte
Lydia Wolterbeek de redactie, die samen
met Ellen Pais bijna een decennium lang
Den Spiegel, maart 1997
25